Στην πρεμιέρα του www.odosarkadias.gr γράψαμε για την “πανηγυρική” επιστροφή του πασατέμπου στην κοινωνία μας, μετά από 10ετίες, και την εκδίκησή του για την παντελή αδιαφορία μας, προς αυτόν, αφού, με την “παράξενη” πλουτοκρατία, που, είχε ενσκήψει τα τελευταία 30 χρόνια…, ποιος είχε όρεξη να μασουλάει πασατέμπο όταν, όταν μπροστά του είχε “μπον φιλέ”! Όμως, σήμερα, που, η φτώχεια δέρνει τις λαϊκές μάζες… ο πασατέμπος και τα διάφορα “σπόρια” επανέκαμψαν και “πήραν το αίμα τους πίσω”, θριαμβευτικά και διθυραμβικά!
Και τώρα, η σειρά του ζαμπλαρίκου…· του ζαμπλαρίκου… τουτέστιν του τραχανά όστις, εντάξει, δεν είχε την απόλυτη λησμονιά του πασατέμπου, αφού, κάποιες παλιές νοικοκυρές όλο και τον επανέφεραν στο τραπέζι, όπως και κάποιες νέες, που είχαν κάνει φτωχές… όμως, μπροστά “και στου πουλιού το γάλα”… πού να θυμηθείς τον τραχανά· τον τραχανά νερόβραστο με μια κουταλιά λάδι και μισή κουταλιά πελτέ ή και χωρίς…· τον ζαμπλαρίκο ως πρωινό ρόφημα, καημένο με λάδι και με μπουκιές μέσα…· τον τραχανά στο φούρνο αλλά και ως τριφτάδες με νερόξιδο πριν κοπεί…
Ένεκα, ναι, αψιλίας, επανακάμπτει ο τραχανάς και τα παρελκόμενά του…, από χυλοπίτες και λαζάνια μέχρι μανέστρα και φιδέ, αλλά και τα λοιπά “τελευταίας κοπής”… δηλ. στριφτά και αστεροειδή χρωματιστά και σε διάφορα μεγέθη… Επανέρχεται ο ζαμπλαρίκος με το “θα με φάτε, παλιοχαμούρες, όπως με τρώγατε παλιά…”… Επανέρχεται το ζυμάρι… που ‘τρωγε ο εργάτης κι ο αγωγιάτης, ο χωρικός και ο φτωχός…· επανέρχεται το ψωμί, που, τόσο είχαμε παραμελήσει… μπας και πάρουμε κιλά…
Από ‘δω και στο εξής, αδιαφορώντας για τη σιλουέτα μας, ήτις, αναγκαστικά θα γίνει “μινιόν”…, από ‘δω και στο εξής θα τρώμε, όπως παλιά: άπαξ της εβδομάδας κρέας και, από κει και πέρα, ό,τι μπορούμε για να σταθούμε στα πόδια μας… με τον ζαμπλαρίκο σε πρωτοκαθεδρία! Το τηγανόψωμο… πού το βάζεις…
“Χαράς ευαγγέλια”, λοιπόν, για τους βιοτέχνες ζυμαρικών… που θα ξαναρχίσουν να παραλαμβάνουν αβγά, γάλα και αλεύρι από τις νοικοκυρές… και να το επεξεργάζονται παραδίνοντάς το, ως τραχανά, χυλοπίτες, κριθαράκι…
Όσο για τον μπόμπιρα, της κ. Ασπασίας, που, δεν γλώσσιαζε τραχανά και χυλοπίτα -η χυλοπίτα αβγοκομμένη, και γαμώ τα φαγητά…- τώρα, θα φάει και θα ξαναφάει και θα τρώει συνέχεια… αφήνοντας στην πάντα τα “τοστ” και τα “σάντουτς”…!
Να, λοιπόν, που, η φτώχεια βοηθάει στην παράδοση…
Μίλτος
ο αναθρεμμένος με τραχανά
(351)