Θα μου πεις, τι «καλό μήνα» θες και πας να ευχηθείς όταν… όταν, εδώ, γίνεται χαμός με την οικονομία… μ’ άγνωστες προβλέψεις και συνέπειες… πώς θα εξελιχθεί…· “αν δεν μας πάρει ο διάλος” δηλαδή… και πόσα χρόνια έχουμε ακόμη ταλαιπωρία… αλλά και τι χρόνια θα επακολουθήσουν… αν θα ‘ναι κατοχικά ή ολίγον κατοχικά, μέχρι οποίου βάθους και μέχρις οποίας διάρκειας…· σίγουρα, δεν θα ‘ναι επιδερμικά… αλλά το μαχαίρι θα μπει βαθιά ως το κόκκαλο… οπότε θα σπάσει και «η γραμμή Μαζινό» της Αθήνας και, κατά το «πάρτε διαόλοι βάγια», θα ξεχυθεί ο κοσμάκης στα χωριά, που, τόσο «άσπλαχνα» άφησε ξοπίσω –μερικοί έριξαν «μαύρη πέτρα»- και θ’ αρχίσει να βάζει στον, τόσα χρόνια, ακαλλιέργητο κηπάκο, ντομάτες και σκορδοκρέμμυδα, πατάτες και μελιτζάνες…

Όμως, αγαπητοί φίλοι, ειλικρινά, σας λέω, όταν τότε -τας εποχάς των παχειών αγελάδων”-, σας ευχόμουνα, ολόψυχα, “καλό μήνα”, πολύ ολίγον μ’ ενδιέφερε το, αν κερδίσετε στο χρηματιστήριο ή αν θα γεμίσουν τα συρτάρια σας δραχμές κι ευρώ… Το «καλό μήνα», για μένα, σήμαινε και σημαίνει υγεία και μόνο υγεία… διότι, έτσι και χάσουμε την υγειά μας, τύφλα να ‘χουνε τα 100άδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ευρώ! Ξέρεις, τι θα ‘πει, ο άλλος να ‘ναι απένταρος και να σουλατσάρει και να κυλιέται στο γρασίδι –έστω και θεονήστικος- κι εσύ, κι εσύ να λιώνεις σ’ ένα κρεβάτι του νοσοκομείου και να τον ατενίζεις από ένα φινιστρίνι του; γι’ αυτό, “ας έχουμε την υγειά μας κι ας είμαστε φτωχοί…” που λέει και το τραγουδάκι…

Όμως, μην ξεχνάμε, ότι οι δυσκολίες της ζωής… όπως η φτώχεια, δένει τους ανθρώπους συναμεταξύ τους… κάτι που γινότανε, τόσο στον Πόλεμο όσο και μετά, μέχρι το ’70 περίπου, μέχρι π’ άρχισαν να μεγαλώνουν οι κοιλιές και να μη γνωρίζει ο ένας τον άλλο, τον διπλανό σου, βρ’ αδελφέ! Δεν γνωρίζω, αν θα ξανάρθουνε χρόνια «δίσεκτα» -κατά το «Μοιρολόι του νεκρού αδελφού»- και ξαναβγεί, η μάνα, στο παραθύρι φωνάζοντας «κυρα-Παναγιώτα, θα σου στείλω, τον Κωστάκη, να του δώσεις ένα λεμόνι και μια κουταλιά πελτέ στο φλιτζάνι…. κι αύριο στα δίνω»…· όμως, όλα είναι στο πρόγραμμα… Όχι∙ να μην ξανάρθουνε εκείνα τα δύσκολα χρόνια που δανειζότανε, η μάνα, λίγο καφέ και λίγη ζάχαρη ή ένα λεμόνι και μια κουταλιά πελτέ στο φλιτζάνι… Όμως, και χωρίς αυτές τις ακραίες καταστάσεις, και πάλι οι γείτονες, οι συγγενείς, οι φίλοι… θα έλθουνε πιο κοντά, ο ένας στον άλλο, απ’ ανάγκη… αδιαφορώντας αν, ο ένας ψήφισε ΝΔ κι ο άλλος ΣΥΡΙΖΑ ή ο ένας Παυλή κι ο άλλος Σμυρνιώτη…· θα συνασπιστούνε προ του κοινού κινδύνου… που λέγεται φτώχεια, ανέχεια…

Και, δυστυχώς, ένα τέτοιο καθεστώς, βολεύει –τολμάμε, να λέμε, βολεύει- την επαρχιακή www.odosarkadias.gr, την καθόλα πατριωτική ΟΔΟ ΑΡΚΑΔΙΑΣ η οποία, μέχρι σήμερα ,αποτελεί το ευαίσθητο συντοπίτικο όργανο και συνδετικό κρίκο των απανταχού Τριπολιτσιωτών κι Αρκάδων∙ πολύ περισσότερο, σήμερα, λοιπόν, που, όπως είπαμε, δυσκόλεψαν, και θα δυσκολέψουν πιο πολύ τα πράγματα «κι ένας Θεός, ξέρει”, πώς, πότε και σε ποια κατάσταση θα ‘μαστε… βγαίνοντας, κάποια μέρα απ’ αυτή τη στενωπό…· γιατί, πράγματι, θέλουμε, να πιστεύουμε, ότι στα δύσκολα αυτά χρόνια -απατώνται όσοι νομίζουν ότι θα ξεπεραστεί ή υπάρχουσα κρίση σε δυο τρία ακόμη χρόνια…· η Ηλεκτρονική Ημερήσια Εφημερίδα μας “Θεού θέλοντος και του δικού μας οικονομικού επιτρέποντος”, θα παίζει το ρόλο του συνδετικού κρίκου με όλους μας -όπου κι αν βρίσκεται ο καθένας μας- και θα ενημερώνει, σωστά και αντικειμενικά…

Όπως προείπαμε, το «πατριωτικό, γειτονικό, αδελφικό» ύφος της Εφημερίδας, θα μας ενώνει ακόμη πιο πολύ ενώ, όλο και πιο πολλοί θα μας πλησιάζουν…, όπως και οι Σύλλογοι θα έχουν, μπορεί φτώχεια, όμως, απ’ άποψη προσέλευσης, εγγραφών… θα πάνε πιο καλά… Βλέπεις, όταν «είναι χορτασμένος» κανείς, δεν ενδιαφέρεται για πνευματικές προσπάθειες… Τώρα, θα γραφούν πιο καλά άρθρα και θα γίνουν πιο πετυχημένα ρεπορτάζ αλλά και βιβλία θα γραφούν πιο καλά…

Το «πεσιμιστικό» ύφος της Εφημερίδας είθε να μην αγγίξει κανέναν σας και όλοι να τα βλέπετε και να τα ζείτε ρόδινα…

Ιούλιος ξεπροβάλλει, 3μηνο καλοκαίρι καραμπινάτο για την Τριπολιτσά και την Αρκαδία… και “τα μπάνια του λαού”, φέτος, ήδη είναι, και πάλι στο Άστρος, στους Μύλους και στο Κυβέρι… και οι ολίγον έχοντες, άντε να βρέξουνε τα πόδια τους και προς τας Καλάμας, Γυθείους και Ναύπλια… Και δεν χρειάζεται ν’ αναπολείτε σφυρίδες και ροφιούς…· ο άνθρωπος ζει και με τη γόπα και τη μαριδούλα του, το ουζάκι του και την παρεούλα του…

Καλό μήνα, λοιπόν, καλό καλοκαίρι, και ψηλά το κεφάλι…

(403)