Ο Βασίλαρος, όχι απ’ τ’ Άσπρα χώματα αλλά απ’ τον δικό μας Μπεζαϊντέ, ο Βασίλαρος όστις έχει γίνει, Βασιλάκης, πλέον, διάγει το 88ο έτος της ηλικίας του… Άλλο τόσο είναι και η κυρά Βασιλική η οποία, αν δεν έχει υποφέρει τόσα χρόνια με τα «καμώματα» του Βασίλη της… Είναι ένα αντρόγυνο -τα παιδιά τους είναι στην Αθήνα- με το οποίο είμαστε γείτονες…· τους βρήκα ανοίγοντας τα μάτια μου… Έμπορος ο Βασίλης, τα καλά χρόνια, με πολλά λεφτά, φίλος και συμπαίκτης στην “ντάμα σπαθί” μ’ όλα τα «λαλουδικά» της πόλης μας… αφού και ολίγον φυλακή έχει κάνει, ο Βασιλάκης, και, για χρόνια έπαιρνε την πρέζα του… Τα τελευταία χρόνια, είναι αλήθεια, πως πάει ν’ αποκαταστήσει… αφού και στην εκκλησιά προσέρχεται και κάθεται μπροστά μπροστά, ως Φαρισαίος -προχθές, γέλασα, που, για πρώτη φορά στη ζωή του, τοποθέτησε και «χρυσό δοντάκι» με τον παπα-Γιώργη «οδοντίατρο»…· ναι, και στην εκκλησία πάει, και με τη συζυγάτα του κάπου κάπου βγαίνει μέχρι την πλατεία… καθότι γέρος, πλέον… οπότε τ’ άφησε εκείνα που ‘ξερε…

Προχθές, λοιπόν, περνώντας κάτωθεν του σπιτιού του άκουσα φωνές, από τον Βασίλη… Την άλλη μέρα ρώτησα την κυρα-Βασιλική, τι συνέβηκε; Τι να συμβεί, Νίκο μου; ένα πιάτο έσπασα η δόλια και κόντεψε να πάθει συμφόρηση· άρχισε να ωρύεται, ότι δεν προσέχω, ότι τρέμουνε τα χέρια μου…

Αν δεν γέλασα… με τον Βασιλάκη, που, ξέχασε τι είχε κάνει στα νιάτα του και στα μεσοκοπά του… Ποιος, ο Βασίλαρος, που, έσπαζε τρακάδες τα πιάτα στα μπουζούκια! Ποιος, ο Βασίλης, που έχει ρίξει κήπους ολόκληρους στις τραγουδιάρες· ποιος, ο Βασίλης, που, δάγκωνε το τραπέζι μ’ όλα τα, επάνω του… πιάτα, ποτήρια και κουταλοπήρουνα…, και χόρευε ζεϊμπέκικο… εξ’ ου και το «Βασίλαρος ο ντελμπεντέρης»… Ποιος ο Βασίλης που τραβούσε το τραπεζομάντιλο και κατέβαζε 10άδες πιάτα και ποτήρια στο δάπεδο… Ποιος ο Βασίλαρος, που, εν μια νυκτί έριξε “ασσόδυο” για μια χούφτα, όχι δολάρια, αλλά λίρες οι οποίες, όταν καταμετρήθηκαν, ήτανε 48… κι έχει μείνει ιστορικό…! Μάλιστα, ο Βασίλης, όστις συμμετείχε μόνο σε «κακουργήματα σπασιμάτων»…, να βάζει τις φωνές για ένα πταίσμα: για ένα πιάτο!

Συμβαίνει αυτό· τα πρώην «άγρια θηρία» στα στερνά τους να ημερώνουνε και να γίνονται «αρσακειάδες»! Ειλικρινά, σήμερα, τον πάω, τον Βασίλη….. Και, μεταξύ μας, είναι ο άνθρωπος που «θα πάει» χορτάτος, αφού, τις προάλλες τον είδα στον καφενέ… και, πίνοντας ένα κονιάκ, εγώ, προθυμοποιήθηκα να τον κεράσω…:
Γείτονα, θα πιεις ένα;
Ας τα, Νικολάκη, εγώ, τα’ χω πιει και τα ‘χω κάνει όλα· το καταλαβαίνεις όλα; Η σειρά σου τώρα. Πιες το, εσύ για μένα»!

Όχι· κακός δεν υπήρξε, ο Βασίλης…· και κουβαλητής ήτανε στην οικογένεια, και φιλότιμος και μπεσαλής ήτανε στους φίλους, και καλά παιδιά έβγαλε -το δεύτερο οφείλεται στην πιστή γυναίκα του, “κέρβερο”, τη Βασιλική-, και περιουσία έκανε… όχι από το «μπαρμπούτι» αλλά από τη δουλειά του…

Είναι, όμως να γελάς με κάτι τέτοια καμώματα, του πάλαι ποτέ, Βασίλαρου…

Αγήνωρ

Υ.Γ.:
Δεν θα ξεχάσω μια νύχτα, του ’70, όταν, η οικογένεια, του Βασίλαρου, οι συγγενείς και οι φίλοι, οι γείτονες και η Αστυνομία… έψαχναν, για τον Βασίλη, που, είχε να δώσει σημεία ζωής, επί 3ήμερο…! Έμπαιναν σε υπόγεια, ανέβαιναν σε σοφίτες, έψαχναν σε κοτέτσια, κατέβαιναν σε πηγάδια… για τον Βασίλη… με τη Βασιλική να οδύρεται και να κόβει τα μάγουλά της… όταν, ο Βασίλης, κλεισμένος σε φορτηγό-ψυγείο…, με τον Κοκκίνη και τον Χλεχλέ, τον Χριστάρα και τον “Μπάμια”… επί 3ημερόνυχτο, οι αθεόφοβοι, γύριζαν την Πελοπόννησο, άυπνοι, με ντόρτια και εξάρες…!

(58)