Με την ευκαιρία, που, το Πρακτορείο εφημερίδων, του Λεμπέκου, είπε “τέλος”… για να περάσει σε Μεγαλοπολίτη, ο οποίος, μέσα σ’ ένα δίμηνο προχώρησε -και πολύ σωστά- στην προέκτασή του…, πρέπει, να θυμίσουμε, ότι, μέχρι τ’ 80 περίπου, που η τηλεόραση δεν είχε εξαπλωθεί τόσο ή όλοι δεν είχαμε έγχρωμες… και που, ο Τύπος, συνέχιζε να είναι «Παντοκράτορας» όταν τα, εδώ και 400 χρόνια, στοιχεία του Γουτεμβέργιου μόνο η «Λινοτυπική μηχανή» -από το 1960 και μετά- τα εκπαραθύρωσε εν μέρει… μέχρι, λοιπόν, περίπου τ’ ’80 που τον Τύπο τον διακινούσε, μέχρι τότε, προς Επαρχία και ειδικότερα προς Τρίπολη, στην αρχή το τρένο κι αργότερα ο Γορτύνιος Χριστοδουλόπουλος με τον «στόλο των φορτηγών» του, ναι, τα δύο Πρακτορεία Τύπου της Τριπολιτσάς που βρίσκονταν στην Κεντρική πλ., το ένα –θα το φαντασθούμε- στην πόρτα του σημερινού ξενοδοχείου «Γαλλαξίας» και το άλλο στην πόρτα του σημερινού «Πολεμικού Μουσείου», το πρώτο των συνεταίρων Λιάβαρη-Σταματόπουλου και το δεύτερο του Γεωργιλέ και τα οποία, σήμερα, έχουν μετακομίσει, το μεν πρώτο στο γνωστό σημείο της Κεντρικής πλ. στο ακίνητο Βλάχου (δίπλα στο μέχρι προ τινος ζαχαροπλαστείο «Πικαντίλλυ» και άνω του υπόγειου εστιατόριου Γιαννίτσα) και το δεύτερο στο παλιό καφενείο-μπυραρία Πάσχου (δίπλα στο γαλακτοπωλείο Σπανού), τα δύο αυτά Πρακτορεία, μέχρι προ τινος, ανήκαν σε Γορτύνιους, το πρώτο στους Αφούς Λεμπέκου και το δεύτερο στον Κ. Μιχόπουλο (παραμένουν τα παιδιά του… ο Κώστας είχε παντρευτεί κόρη του Γεωργιλέ)!

(Επειδή, τον Τύπο, εν Ελλάδι, διακινούσε ο Χριστοδουλόπουλος, έδινε τα, κατά τόπους, Πρακτορεία Εφημερίδων, σε Γορτύνιους και μόνο σε Γορτύνιους, εκτός κι αν δεν υπήρχαν· έτσι, μπορούσες να βρεθείς στους Παξούς, στη Σάμο, στην Κρήτη… και ο Πράκτορας να είναι Γορτύνιος)!

Όλα αυτά, ας εκληφθούν, ως ένας μεγάλος πρόλογος διότι, το θέμα μας, είναι άλλο: Αυτά τα δύο Πρακτορεία, και περισσότερο το πρώτο διότι διακινούσε τα περισσότερα και με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, έντυπα, αυτά τα δύο Πρακτορεία, καθημερινά, ήτανε πόλος έλξης πολλών πνευματικών ανθρώπων της Τριπολιτσάς: λογοτεχνών ή «λογοτεχνιζόντων», δημοσιογράφων ή «δημοσιογραφίσκων», εκδοτών ή, κάποιων λογίων άλλων επαγγελμάτων (εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι…) αλλά και φιλάθλων… Εκεί, καθημερινά, ήτανε η «Αγορά των Αρχαίων Ελλήνων»! Κουβέντιαζαν και κριτίκαραν τα πανελλήνια νέα και τα Τριπολιτσιώτικα…

Στην αντίπερα όχθη γινότανε περίπου το ίδιο με τα φαρμακεία που, κάθε απόγευμα, έκαστο φαρμακείο είχε το γκρουπ των δικών του γιατρών –διέθετε καθιστικό δερμάτινο ή από μπαμπού σαλονάκι όπου κάθονταν και κουβέντιαζαν… Κάτι παρόμοιο συνέβαινε στα κουρεία και στα βιβλιοπωλεία και, λιγότερο, στα ραφεία… (δεν λέμε για τα Καφενεία…).

Εκεί, σ’ αυτά τα δύο Πρακτορεία, γινότανε έντονη συζήτηση μετά πειραγμάτων και δουλεμάτων, κυρίως τις απογευματινές και βραδινές ώρες… Ατέρμονες συζητήσεις πολιτικού περιεχομένου, κυρίως, αλλά και πνευματικού και αθλητικού, όπως προείπαμε…

Μετά τ’ 80, και τα δύο Πρακτορεία άρχισαν να εκφυλίζονται… Κρατούσαν μεν τη διακίνηση του Τύπου εντός πόλης και νομού το καθένα με τα έντυπά του… όμως, οι συνθήκες ζωής (η εργασία, το άγχος, η τηλεόραση) ήταν ανασταλτικός παράγοντας για μαζώξεις…

Η πλήρης κατάρρευση των δύο αυτών Πρακτορείων έγινε όταν, ο Χριστοδουλόπουλος, βγήκε από το παιγνίδι της διακίνησης του Τύπου, και τη διακίνηση πήραν στα χέρια τους οι δύο πόλοι-εταιρείες των Εκδοτών, «Άργος» κι «Ευρώπη»!

Αυτό σημαίνει ότι, πλέον, τα δύο αυτά Πρακτορεία έχουν κέρδος από τα έντυπα ό,τι και ο απέναντι περιπτεράς που πουλάει εφημερίδες…! Και να θες, σήμερα, να καθίσεις σ’ ένα από τα δύο πρακτορεία… είναι τόσες 100άδες τα έντυπα και τόσος μεγάλος ο χώρος που καταλαμβάνουν που δεν υπάρχει τετραγωνικό μέτρο για μια καρέκλα!

Προς τιμήν τους, πάντως, και τα δύο Πρακτορεία μας, αγωνίζονται να κρατήσουν την παράδοση παίζοντας, έστω και «προσποιητά», τον πρώτο ρόλο στην Τρίπολη και που, βέβαια, ρεαλιστικά να δούμε το θέμα, παραμένουν τα πρώτα αφού, στο καθένα, βρίσκεις όλη την, εν Ελλάδι, διακινούμενη «γκάμα» των διαφόρων εντύπων!

Η αλήθεια είναι πως «χάνει το σκυλί τον αφέντη του»! Κυκλοφορούν τόσα πολλά περιοδικά κι εφημερίδες που, όταν βλέπεις τους πράκτορες να προβαίνουν σε καταμέτρηση, είναι να τους λυπάσαι! Πόσο, μάλλον, πέντ’ έξι χρόνια, πριν, που υπήρχανε καμιά 100στί ακόμη περιοδικά, των δύο “δυναστειών”, Κωστόπουλου και Λυμπέρη… και κάποιων άλλων ακόμη, εφημερίδες κ.λ.π….

Όμως, η Τριπολιτσά έχει, κατά πολύ, μεγαλώσει! Ίσως δύο, τρεις και τέσσερις φορές πιο μεγάλη απ’ ό, τι τη θυμούνται οι φευγάτοι… Σήμερα, και να ζούσανε ο Παναγιώτης Χριστόπουλος (Χάφτας) και ο Σαράφης, οι εφημεριδοπώλες, μαζί με τον Κοντογιάννη, τον Μιχόπουλο, τον Θάνο… δεν θα μπορούσανε να εξυπηρετήσουνε… Σήμερα, τον ρόλο του εφημεριδοπώλη και του πρακτορείου, έχουνε αναλάβει κάποια περίπτερα και κάποια ψιλικατζίδικα της γειτονιάς… Εδώ, πλέον, γίνεται ένας μικρός τζερτζελές αλλ’ άψυχος… Οι παλιές εποχές έφυγαν ανεπιστρεπτί! Έτσι, δεν είναι;

(307)