Του Ρόη Παπαγγέλου

Το αγώνισμα της πάλης υπήρχε από την αρχαιότητα1. Στη σημερινή εποχή του τηλεοπτικού θεάματος, το άθλημα της πάλης δεν έχει πια τη θέση που είχε σε παλαιότερες δεκαετίες, και ειδικότερα στη δεκαετία του ’50, τόσο στο γήπεδο του Παναθηναϊκού όσο και σε επαρχιακά γήπεδα όπου διεξάγονταν οι παλαιστικοί αγώνες, και οι κερκίδες παραληρούσαν. Έτσι οι ουρανομήκεις ιαχές λ.χ. στο στάδιο ΓΣΟ της Λεμεσού υπέρ του Έλληνα παλαιστή Καρπόζηλου όταν πέταξε τον Γάλλο αντίπαλο του Λετετρουά2 έξω από το ριγκ, δεν διέφεραν από ανάλογα ξεσπάσματα των θεατών στην πρωτεύουσα ή αλλού, αφού σε όλες τις εμφανίσεις του ο Έλληνας παλαιστής (γνωστός για τις περίφημες κεφαλιές του απογειωνόταν κυριολεκτικά και χτυπούσε τον αντίπαλο στο στήθος) γινόταν αντικείμενο αποθέωσης από την κερκίδα. Ο Καρπόζηλος γέμιζε την εξέδρα και γινόντουσαν ουρές για ένα εισιτήριο3. Και ήταν τόση η δύναμη του ώστε έμεινε η φράση «Μα ποιος είσαι, ο Καρπόζηλος;».

Άλλος μεγάλος παλαιστής ήταν ο θηριώδης Ολυμπιονίκης Τόφαλος, του οποίου το όνομα πέρασε στην καθομιλουμένη («αυτός είναι ο Τόφαλος = θηριώδης). Ο Δημήτρης Τόφαλος (1882 – 1966 ) ήταν αρχικά αθλητής της άρσης βαρών. Από νεαρή ηλικία φάνηκαν οι φυσικές δυνατότητες του Τόφαλου4. Στη Μεσολυμπιάδα5 της Αθήνας (9-19 Απριλίου 1906) κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο κατανικώντας τον Αυστριακό Σταϊνμπάχ στην Άρση Βαρών σηκώνοντας 142,5 κιλά, παγκόσμιο ρεκόρ μέχρι το 1914!

1. Η πάλη ήταν αρχαίο Ολυμπιακό άθλημα από τον 6ο π.Χ. αιώνα, και ήταν το 5ο άθλημα στο αρχαιοελληνικό Πένταθλο.

2. Οι διαφημιστικές αφίσες εκείνου του παλαιστικού αγώνα διαλαλούσαν με πηχιαίους τίτλους «Καρπόζηλος κατά Λετετρουά».

3. Στη δεκαετία του ’50 παίζανε στο γήπεδο της Λεωφόρου κατς, και κέρδιζαν εναλλάξ Καρπόζηλος – Λαμπράκης, και ο χαμένος έκανε δηλώσεις στην «Αθλητική Ηχώ» και ζήταγε ρεβάνς για να τον συντρίψει.

4. Στην Πάτρα, όπου γεννήθηκε, ο Τόφαλος, όλη η πόλη μιλούσε γι’ αυτόν και για το πώς επέζησε όταν σε ηλικία 12 ετών παίζοντας πλάι στις σιδηροδρομικές ράγες ένα βαγόνι του συνέτριψε το χέρι και οι γιατροί επέμεναν σε ακρωτηριασμό του χεριού του, αλλά ο πατέρας του αρνήθηκε και το χέρι του γιου του σώθηκε αν και μικρότερο από το άλλο. Αυτή του η μικρή αναπηρία δεν εμπόδισε τον Τόφαλο να γίνει πρωταθλητής.

  1. Στους Ολυμπιακούς του 1908 στο Λονδίνο η άρση βαρών δεν περιλαμβανόταν στο επίσημο πρόγραμμα.

Υ.Γ. της Ο.Α.: Και στην Τρίπολη γίνονταν παλαιστικοί αγώνες -με μεγάλη επιτυχία και προσέλευση κόσμου- με τους παλαιστές: Καμπαφλή, Καρπόζηλο, Λαμπράκη, Παπαλαζάρου (ο αγαπημένος των Τριπολιτών), Τίγρη, Καρυστινό, Ναθαναήλ, Λευκό Άγγελο… Όμως, κάθε φορά, συμμετείχαν και ξένοι… Τους διοργάνωνε ο Τσάκαλος (γκαρσόνι και πρώην πυγμάχος…), ο οποίος ήταν και ο Διαιτητής, και γίνονταν στα θερινά σινεμά, “Απόλλων”, “Έσπερος” και “Αύρα” αλλά και μια δυο φορές και στο “Μαλλιαροπούλειο”! Υπήρχε τριμελής επιτροπή (δίπλα στο ρινγκ) με πρόεδρο τον παλιό Τριπολιτσιώτη παλαιστή, Γιάννη Παπακωνσταντίνου (Καπαρελιώτης). Στην Τρίπολη οι αγώνες πάλης διήρκεσαν καμιά 20ριά χρόνια (1953-1973). Συγκέντρωναν περί τις δύο με τρεις χιλ. κόσμο απ’ όλη τη Μαντινεία!

(1723)