Υπάρχει ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ της συμπαθέστατης Κηφισιώτικης Εφημ. «Κηφισιά» ρεπορτάζ του Μ. Τσανάκα· ας το δούμε:
Είναι το μοναδικό μόνιππο που έχει απομείνει στην Κηφισιά. Κάποτε συναντούσες τ’ αμαξάκια στον σταθμό του ΗΣΑΠ, στην πλατεία της Κηφισιάς, στην Πλατεία Κεφαλαρίου και αλλού, όμορφα, περιποιημένα με τα υπερήφανα άλογά τους.
Το βρήκα σταματημένο να περιμένει αγώι, στη γωνία Λεβιδίου και Παναγίτσας· τούχαν βάλει το μούτρο μέσα στον άσπρο ντορβά και έτριβε με βουλιμία το περιεχόμενο και κοίταζε αδιάφορο τους περαστικούς, άσπρο, καμαρωτό, όμορφο, καταπληκτικό.
Σήκωσα τη μηχανή να απαθανατίσω το στιγμιότυπο που είναι σπάνιο για την Κηφισιά τώρα! «Ε, σταμάτα», μου λέει ο ιδιοκτήτης, ένας συμπαθέστατος γνωστός Κηφισιώτης, «το άλογο φωτογράφισέ το, την άμαξα επίσης· εμένα όμως όχι σε παρακαλώ· άφησέ με στις σκέψεις μου και στα προβλήματά μου· άλλωστε η εφημερίδα σου έχει ως έμβλημα τ’ αμαξάκι της Κηφισιάς· εγώ δε χρειάζομαι, είμαι μιας άλλης εποχής που πέρασε και δε θα ξαναγυρίσει».
Πράγματι, σεβάστηκα την επιθυμία του, φωτογράφισα μόνο την άμαξα και τ’ όμορφο άλογο και σας παρουσιάζω τη νοσταλγική στιγμή της παλαιάς όμορφης εποχής στην Κηφισιά.
Όμως δεν εγκατέλειψα την προσπάθεια και τα κατάφερα ν’ ανοίξω κουβέντα μαζί του, αφού καθίσαμε μαζί στο παγκάκι, έξω από την Παναγίτσα.
Για να τον φέρω κοντά μου και να μου μιλήσει, του είπα ότι είχα φίλο τον αμαξά με τα δύο άλογα, παλαιό Κηφισιώτη, το μακαριστό Παναγιώτη το Ρετσινιάρη, όπως τον ήξεραν στην παρέα τους.
Αναστέναξε μόλις τ’ άκουσε και μου είπε:
«Είμαι ο τελευταίος αμαξάς της Κηφισιάς· δε ζητάω μεροκάματο για να ζήσω, ζω αξιοπρεπώς μ’ αυτό που παίρνω· δεν ζητάω βοήθεια, ούτε από το Δήμο ούτε από τους Συλλόγους που δήθεν αγαπάνε την Κηφισιά για τη διατήρηση της παράδοσης. Ζητώ τη βοήθεια του Δήμου Κηφισιάς, των καθαρόαιμων Κηφισιωτών, να διατηρηθεί ο θεσμός, η παράδοση, η νοσταλγία της άλλης Κηφισιάς. Ας βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν να συντηρήσω την άμαξα και την τροφοδοσία του αλόγου, που είναι προβληματική για τα εισοδήματά μου.
Εγώ δε θέλω τίποτε, συνεχίζει ο συμπαθέστατος Κηφισιώτης αμαξάς, ο μοναδικός.
Ζω με αξιοπρέπεια, έχω δυο παιδιά, μια κόρη σπουδασμένη, άνεργη, δεν υπάρχει δουλειά για την κόρη μου, όπου κι αν πήγα.
Έχω και ένα γιο παλικάρι, φοιτητή. Είμαι φίλε, γέννημα θρέμμα Κηφισιώτης αμαξάς.
Ρώτα τον Κώστα τον Καρρά να σου πει. Θα σου πουν ότι με βοήθησε ο Δήμος στην αγορά τ’ αλόγου μου, αυτό που φωτογράφισες, γιατί το πρώτο πέθανε και όχι όπως λένε οι μορφωμένοι ψόφησε!!!!!
Έκλαιγα μέρες μέχρι να το ξεπεράσω, φίλε. Δεν έχω πάρει δεκάρα από κανένα και από πουθενά· αν σου πω κάτι θα το γράψεις ή είσαι και εσύ σαν τους άλλους;»
«’Οχι! Όχι! Θα το γράψω, μίλησέ μου ελεύθερα».
«Ακούω ότι ο Δήμος χαλάει εκατομμύρια για τα μπουζούκια στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου, φωνάζουν κάτι ξενέρωτοι και τραγουδάνε και τους χρυσοπληρώνουν· δεν μπορεί ο Δήμος να διατηρήσει, να συντηρήσει δύο παραδοσιακά αμάξια που θα συνεχίσουν να γυρνούν τους δρόμους της Κηφισιάς; ρωτάω.
Για θυμήσου το Ρετσινιάρη με τα δυο άλογα ν’ ανεβαίνει την Όθωνος, το θυμάσαι; κάθε Κυριακή πρωί, ε; το θυμάσαι;»
Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω, αλλά ευθέως και ευθαρσώς, θα προτείνω ή μάλλον θα εκφέρω μια γνώμη, διότι για να το προτείνεις, πρέπει πρώτα να δώσεις το παράδειγμα εσύ. Ο Σύλλογος Αλωνίων και Παραδοσιακού Κέντρου, που έχει μια πολύ αξιόλογη κυρία Πρόεδρο, μ’ ένα εκλεκτό γυναικείο επιτελείο, ο Σύλλογος των Κηφισιωτών, με το δραστήριο Πρόεδρό του, κ. Νίκο Αρβανίτη και το σοφό Κηφισιώτη Λυκειάρχη, κ. Παναγιώτη Κούρτη, το Σύλλογο της Πύρνας, το Σύλλογο Προστασίας Κηφισιάς, τους πρωτοπόρους στους κοινωνικούς αγώνες Ροταριανούς της Κηφισιάς, της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Κηφισιάς, την Ένωση Χίων με τη δραστήρια Πρόεδρό τους, καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Πιττίδη, την Ένωση Κεφαλλήνων Ιθακησίων, τον Πατριωτικό Σύλλογο “Παύλος Μελάς», την Ένωση Επαγγελματιών Εμπόρων, Βιοτεχνών Κηφισιωτών, με τον Πρόεδρο του μαχητικό, κ. Σταμάτη Χασιώτη, Κηφισιώτη.
Να συνευρεθούν, να συναποφασίσουν για τη συντήρηση και διατήρηση της όμορφης κηφισιώτικης εικόνας της Άμαξας στην παραδοσιακή Κηφισιά.
Αφού ο Δήμος δεν έχει τον τρόπο, ας αναλάβουν οι κοινωνικοί κηφισιώτικοι φορείς. Ακόμα θα ζητήσω και τη βοήθεια του εκλεκτού μου φίλου Κηφισιώτη, Γιάννη Μελά, (όπου περπατά την πόλη) να συνδράμει, να βοηθήσει με την πολύ καλή πένα του στη διατήρηση της μοναδικής αυτής περίπτωσης για την Κηφισιά, που με τόσο παράπονο και με μάτια θλιμμένα σήμερα, στη γωνία Λεβίδου και Παναγίτσας, μου είπε ο φίλος αμαξάς.
Αλλά! Στάσου αμαξά μου να χαρείς.
Τ’ αμάξι πρέπει να σωθεί, η εφημερίδα «Κηφισιά», που από ιδρύσεώς της το έχει έμβλημα, θα συμβάλει με τον τρόπο της στην προσπάθεια αυτή».
Υ.Γ. της ΟΑ.:
Κι ερχόμαστε στα δικά μας αμαξάκια, στα της Τριπολιτσάς αμαξάκια, που, κάποτε, προπολεμικά και μεταπολεμικά, στην ανατολική πλευρά της Κεντρικής πλ. παρκάρανε πολλά… και κάνανε τα μικρά δρομολόγια: Κεντρική πλ. – Τρένο και τανάπαλιν, Κεντρική πλ. – Άγιος Γεώργιος, Κεντρική πλ. – Μαϊθανασάκος, Κεντρική πλ. Κάρτσοβα… αλλά και Τρίπολη – Ματζαγρά, Τρίπολη – Σκοπή… Τα δρομολόγια ήτανε, συνήθως, μέρα· και μόνο τα δρομολόγια του τρένου τζιράρανε… ή σε κάποιες χειμερινές γιορτές, οι πλούσιοι της πόλης, για να χαιρετήσουν στις ονομαστικές γιορτές… παίρνανε αμαξάκια από σπίτι σε σπίτι (κάποιοι Δήμαρχοι ή Πολιτευτές)…
Σιγά σιγά τ’ αμαξάκια, με την παντοδυναμία των αυτοκινήτων, συρρικνώθηκαν μέχρι που έσβησαν από την Τριπολιτσά και, δικαιολογημένα όταν, όταν υπάρχει ένα, κι εκείνο άπραγο, στην Κηφισιά! Πού, στην Κηφισιά! Δεν μπορεί μια ολόκληρη Κηφισιά να συντηρήσει το κριθάρι ενός αλόγου! Εν Τριπόλει, θα μπορούσε ο Δήμος Τρίπολης, να πριμοδοτεί ένα αμαξάκι… κι όποιος ήθελε ας ανέβαινε για καμιά βόλτα… Είναι λεπτές και κομψές κινήσεις αυτές που απαιτούνται να γίνονται από λεπτούς και κομψούς Ιθύνοντες… Είναι δυνατόν, μια Τρίπολη των 50.000 κατοίκων, να μην μπορεί να συντηρήσει ένα αμαξάκι, αυτό του Καζαμία, σήμερα…!
(752)