Nαι, αγαπητέ, Μίκη, ο ψάλτης που σου «επέτρεψε» ν’ αποδώσεις την ΚΑΣΣΙΑΝΗ σου, το 1942, στον Ι.Ν. της Αγ. Βαρβάρας του Σεχιού στην Τρίπολη (το Σέχι ήταν χωριό τον 19ο αι., προάστιο της Τρίπολης μέχρι το 1970 και τώρα, πλέον, Τρίπολη…) δεν ήταν άλλος από τον 96 χρονο κηδευόμενο, σήμερα, ώρα 3.00 μ.μ. στον Ι.Ν. του Προφήτη Ηλία, ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ, «τον Πρώτο μετά τον Πρώτο» όπως τον αποκαλέσαμε δηλ. τον καλύτερο μαθητή, του Γιάννη Παναγιωτόπουλου-Κούρου, «τον σωσία του Κούρου» θα τολμούσαμε, να ισχυριστούμε, αφού του έμοιζε σε όλα -ακόμη και στο ελαφρύ στράβωμα του στόματος- ο οποίος, Γιάννης Βαρβέρης, εδώ και μια 7ετία, επανήλθε, στη γενέτειρα και αγαπημένη του, Τρίπολη, μετά 50 χρόνια «αυτοεξορίας» στην Ουάσιγκτον των Η.Π.Α., διάγων τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Δεκάζειο Γηροκομείο της πόλης μας!
Το 1940 –επί Μεταξά δεσπότη- ο Βαρβέρης τοποθετήθηκε δεξιός ψάλτης της Αγ. Βαρβάρας, μιας ταπεινής και φτωχικής ενορίας της Τρίπολης… Από εκεί έφυγε, για τον Μητροπολιτικό Ι.Ν. του Αγίου Βασιλείου, στις αρχές του 1945, «κατά διαταγή» του σεβ. Προκόπιου Τζαβάρα… (είχε πεθάνει ο Μεταξάς…). Ο Βαρβέρης, δεν ήθελε να πάει στη Μητρόπολη, αν και τιμητικότατη αυτή η μετάθεση… κάτι που είπε, στον Προκόπιο: «είμαι ευχαριστημένος από την Αγία Βαρβάρα και δεν θέλω να φύγω…»· όμως, ο Προκόπιος, του ανταπάντησε με το «δεν έχει σημασία αυτό διότι ο Μητροπολιτικός Ναός είναι το σπίτι του Δεσπότη»! Να σημειωθεί πως ο Βαλτετσαίος, Προκόπιος, πριν γίνει Δεσπότης, έψαλλε στον Άγιο Παύλο της οδού Ψαρρών (Αθήνα). Αριστερός ψάλτης, τότε, στην Αγία Βαρβάρα ήτανε ο γιος του γηραιού παπα-Γιώργη των Ταξιαρχών, ο Αριστοτέλης Δημόπουλος· γλυκύτατος ψάλτης, ο Δημόπουλος…
Ο Βαρβέρης, ουδέποτε, στη ζωή του, έψαλε άλλη Μουσική, εκτός αυτής, του δασκάλου του, του Ι. Κούρου, δηλ. την “Αρκαδική Μουσική”! Έτσι, λοιπόν, και στην Αγ. Βαρβάρα, έψαλλε την «Κασσιανή» Κούρου… με βοηθούς, αυτούς που τους χρησιμοποίησε, και ο Μίκης, στην “Κασσιανή” του –μαζί με τους Συμμαθητές του. Παράλληλα, συμμετείχαν, σ’ εκείνη την Πρώτη εκτέλεση της «Κασσιανής», και οι δύο ψάλτες του Ναού, Βαρβέρης και Δημόπουλος! Όμως, ας αφήσουμε, εδώ, τον Βαρβέρη, να μας διηγηθεί τα δικά του:
«Εμείς ήμασταν συνηθισμένοι στις «Κασσιανές» του Κούρου, του Πολυκράτη… Η “Κασσιανή” του Μίκη, ήταν το όλο πρώτο έργο του, ένα έργο «θεατράλλε» για την εποχή… Με πλησίασε, ο Μίκης, πριν κανα μήνα της Λαμπρής, και μου είπε, θέλεις να έλθουμε τη Μ. Τρίτη, εδώ, και, μαζί, μ’ εσένα, να πούμε την “Κασσιανή” μου; Η απάντηση μου ήταν, ευχαρίστως. Έγιναν τρεις πρόβες στο Ναό, και η “Κασσιανή” ειπώθηκε από τον γυναικωνίτη του Ναού. Εννοείται, πως δεν ήταν ο σημερινός ναός, αλλά ο, μέχρι το 1965 που υπήρχε ο παλιός… Μετά την “Κασσιανή”, επί δύο μήνες, ο Μίκης, με τη Χορωδία αυτή που απέδωσε το Τροπάριο της “Κασσιανής”, ερχόταν κάθε Κυριακή, στην Αγία Βαρβάρα, και έψαλλε τη Λειτουργία του Πολυκράτη, πάντα, με τη σύμφωνη γνώμη μου διότι έβλεπα έναν φερέλπιδα νέο της Μουσικής…
Ο Μίκης πλησίαζε τον Κούρο, στην Τρίπολη, και είχαν δεσμό ο οποίος, δεσμός, συνεχίστηκε και στην Αθήνα, αργότερα. Και τούτο, διότι, ο Θεοδωράκης, κατανοούσε ότι είχε απέναντί του, στην Τρίπολη, έναν άριστο γνώστη της Ευρωπαϊκής Μουσικής… Η Τρίπολη το 1942 και, ιδιαίτερα, το θεοσκότεινο Σέχι, ήταν μια ερημιά διότι ήμασταν στην Κατοχή οπότε, και η “Κασσιανή” του Μίκη, σ’ έναν φτωχικό ναό εκτελέστηκε, με κεριά, και με λίγο εκκλησίασμα αφού υπήρχαν Γερμανοί, κι επομένως, κίνδυνος· ο κόσμος υπόφερε και πείναγε… Εγώ, δηλ. για να πάω στην Αγία Βαρβάρα, το πρωί ώρα 7.00, έφευγα από το σπίτι μου στην οδό Κιλκίς, έκοβα πίσω από τον Αγιο-Λια, περνούσα από την Ακαδημία κι έφτανα· κανονικά, έπρεπε να περνάω καταμεσίς της πλ. Άρεως, όμως, δεν το ρίσκαρα…
Τενόρος, σ΄ αυτή τη χορωδία, του Μίκη, ήταν ένας Ανδρ. Πριόβολος που σκοτώθηκε μάλλον στο Κίνημα της Αθήνας… Βέβαια, Μ. Εβδομάδα ήταν, και ο μικρός ναός της Αγίας Βαρβάρας, τη νύχτα της Μ. Τρίτης, ήταν κατάμεστος… Δεν ήταν οι επίσημοι της πόλης, παρά ελάχιστοι, διότι όλοι κρυβόμασταν… Δεν ήταν και δεν ευνοούσαν τα χρόνια για «φιγουρατζίδικες» εκδηλώσεις αφού όλα «τα ‘σκιαζε η φοβέρα…». Και στη διεύθυνση, της Χορωδίας του, ο Μίκης, ήταν πρωτάρης αφού, άλλωστε, ήταν 17 χρονών· ψηλός…· όμως, φαινόταν ότι το είχε μέσα του… Ιερείς στην Αγ. Βαρβάρα, τότε, με τον Μίκη, ήταν ο παπα-Μπίσσιας ο πατέρας του ζωγράφου, Νίκου, και ο δάσκαλος παπα-Γετίμης ο οποίος, δεν είχε δόντια οπότε και δεν καταλάβαινες, τι έλεγε…
Και συνεχίζει ο Βαρβέρης… Τρεις παπάδες ήτανε, τότε, άριστοι, στην Τρίπολη, οι οποίοι και ξέρανε μουσική: ο παπα-Μήτσος του Προφ. Ηλία, ο παπ’-Αντρέας της Μεταμόρφωσης και ο κορυφαίος όλων ο παπα-Σινόπουλος στον Αγιο-Βασίλη…
Και για να γυρίσουμε, στον Μίκη… κατά τον Βαρβέρη: “Εδώ, έφυγε, προ του Πάσχα, του 1943, ο Κούρος, απ’ τον Αγιο-Βασίλη, για την Αθήνα, και ουδείς το πήρε χαμπάρι και ουδείς συγκινήθηκε· ο λόγος, η ρημαϊλα, ο τρόμος, η δυστυχία… αφού ο κόσμος είχε τα δικά του προβλήματα… Η Αγία Βαρβάρα, τη βραδιά της “Κασσιανής”, όπως και τ’ άλλα βράδια της Μ. Εβδομάδας, συγκέντρωσε τον κόσμο του Σεχιού κι αυτόν που ήταν κοντά στο Σέχι, βόρεια της Τριπολιτσάς. Δεν μπορούσε να φτάσει κόσμος, από άλλες ενορίες, γιατί, όπως είπαμε, οι Γερμανοί κυκλοφορούσαν… Βέβαια, ήταν ο πατέρας, του Μίκη, και ίσως κάποιοι που μπορεί να είχε φέρει ο πατέρας… Προ 4τίας, μάλιστα, πέθανε ο Χρονόπουλος που ήταν συμμαθητής, του Μίκη, αλλά και στη Χορωδία του, τότε, ενώ, στη ζωή, είναι ο Τάκης Δημητρακόπουλος -ο σύζ. της μακαρίτισσας φιλολόγου, Μελιδώνη, και πατέρας της φαρμακοποιού- εδώ στην Τρίπολη…”.
(389)