Η ευχή, πλέον, είναι μία και μόνη…· ούτε «καλά κέρδη», ούτε «ευτυχείτε», ούτε «όλα δεξιά», ούτε «αίσιον και ευτυχές…», ούτε…, ούτε…, αφού ακόμη και το «υγιαίνετε» ή το «υγείαν έχομεν και υγείαν ποθώμεν δι’ υμάς» ή το «και εις άλλα με υγείες»… κι αυτά κλονίζονται διότι, πώς να ‘χεις υγεία χωρίς μία στο πορτοφόλι σου… κι όταν, μάλιστα, το, χωρίς λεφτά, φέρνει στενοχώρια και από τη στενοχώρια προκύπτουνε οι λογής λογής ασθένειες… και ταμπλάδες…!
Χωρίς αμφιβολία, οι παρούσες μέρες, θυμίζουν 10ετίες ’40 και ’50 όταν, όταν δεν υπήρχε φασόλι να βάλεις στο τσουκάλι σου… αφού δεν έμπαινε δραχμή στο σπίτι… Και, τότε, χωρίς δραχμή, ζούσες…· σήμερα, σήμερα «μαράθηκε ο βασιλικός, μαράθηκε στη γλάστρα»… ή «μαύρη ‘ναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στα λαγκάδια»… αφού τότε, ούτε σταθερό και κινητό είχες, ούτε αυτοκίνητο και δάνεια, ούτε εφορίες και «μνημόνια»… αλλ’ ούτε είχε μάθει η μπάκα μας σε κρέατα και λοιπά «αξεσουάρ» τερψιλαρύγκια… ενώ, σήμερα, την σήμερον ημέραν, όλα ήλθαν ανάσκελα, με παντρεμένα παιδιά κι εγγόνια χωρίς δουλειά…, αν είναι δυνατόν σε ηλικίες 30 και 40…!
Για τους παλιούς, όσο να επιμένουμε στα «μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια»… «κακά τα ψέματα» αφού, με τόσες 10ετίες στην «πλασματική μπουρζουαζία»… ξεμάθαμε…· ξέμαθε ο πισινός μας από το εφημεριδόχαρτο… Όμως, οι νέοι, αυτοί έχουνε το πρόβλημα… το μεγάλο πρόβλημα στο οποίο μας έφεραν οι «ατζαμήδες» πολιτικοί μας, που, τόσα χρόνια μας παρέσυραν με το «λεφτά υπάρχουν», «παίξτε στο χρηματιστήριο», «πάρτε διακοποδάνεια», «να, και δάνεια πυρόπληκτα», «σας προσφέρουμε δάνειο για εξοχικό σπίτι», «σας δίνουμε δάνειο για δεύτερο αυτοκίνητο», «πάρτε…», «πάρτε…»… που να σας πάρει και να σας σηκώσει…!
«Ήθελές τα και παθές τα» που ‘λεγε κι η μακαρίτισσα η μάνα μου…
Όμως, δεν πρέπει να λυγίσουμε, πολύ περισσότερο, να πεθάνουμε… «Ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο θηρίο»! Πρέπει ν’ αντέξουμε και ν’ αγωνιστούμε ώστε, πολύ γρήγορα, ν’ απαγκιστρωθούμε απ’ αυτή τη μέγκενη της φτώχειας… και να ξανασηκώσουμε κεφάλι… Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και αυτή την αισιοδοξία να τη μεταδίδουμε πρώτα στην οικογένειά μας και στον περίγυρό μας και μετά σε όλους που ‘ρχόμαστε σ’ επαφή… Αισιοδοξία… για να ξανάρθει το χαμόγελο στα μαραμένα χείλη μας… με τις χαμούρες, έτσι όπως μας κατάντησαν…
Όχι· δε φταίνε οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, ούτε οι λοιποί Ευρωπαίοι, που, φτάσαμε ως εδώ… Είμαστε μαθημένοι να ρίχνουμε τα λάθη μας σε ξένες πλάτες… Το ίδιο έγινε και με την Επανάσταση του ’21… που, με τους εμφύλιους σπαραγμούς, είπαμε «τετέλεσται» και, μη οι Ευρωπαίοι στο Ναυαρίνο… θα ήμασταν ακόμη στο «πολυχρονεμένε μας Βεζύρη, ο Αλάχ να κόβει μέρες από ‘μας και να τις δίνει σ’ εσάς»!
Τέλος, κλείνοντας, ευτυχώς ή δυστυχώς, μια ευχή απομένει:
Υγιαίνετε… πασπαλισμένη κε κουράγιο…
(70)