Aγαπητοί Συμπολίτες,
αναμφιβόλως-«αναμφίβολα», περνάμε δύσκολα χρόνια… κάτι, που, όλοι μας, άλλος λίγο κι άλλος πολύ, καθημερινά, βιώνουμε… Τούτες οι κούντουρες εποχές μοιάζουνε με τα χρόνια των 10ετιών ’50 κι ’60… ίσως και χειρότερα αφού, τότε, δεν είχαμε έγνοιες…! Και ίσως να μην έχουν ακόμη έλθει τα δύσκολα… αφού συνεχίζονται οι οικονομικές σεισμικές δονήσεις, μεγάλες και μικρές… και οι οποίες δημιουργούνε αυτή την τεράστια παλίρροια -το τσουνάμι- το οποίο μεγάλο τσουνάμι θα μας χτυπήσει τα επόμενα χρόνια… Μέχρι, τώρα, κρατάμε «με τα δόντια»… είτε γιατί έχουμε κατιτί στην άκρη, είτε γιατί αντέχουμε ζώντας με τη φρούδα ελπίδα ότι, δήθεν… Θα συμβεί, όπως και με τ’ απόνερα του τάνκερ, που, περνάει στα βαθιά… και τ’ απόνερά του έρχονται καθυστερημένα και χτυπούν την παραλία… πανικοβάλλοντας τους λουόμενους…!
Από τη στιγμή, που, «επώνυμοι» άνθρωποι της πόλης αναμένουνε στην ουρά για να ρυθμίσουνε τη ΔΕΗ τους… από αυτό, και μόνο, μπορεί να καταλάβει ο καθένας τι έρχεται… Η επανάληψη… τού να περνάμε, όλοι μαζί, σ’ ένα δωμάτιο, α λα ’40, ’50 κι ’60, και να καίμε ό,τι βρούμε, για να ζεσταθούμε, κάτι που βιώνουμε στο πετσί μας και τούτον τον χειμώνα…, δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο… Όπως, κακό σημάδι είναι οι πολλές καφετέριες… δείγμα, όχι της τεμπελιάς των νέων μας, αλλά της αναδουλειάς… Ποιος μιλάει για διακοπές, σήμερα; αυτό δεν μας κάνει ν’ απορούμε; Δεν μας κάνει, κι εδώ ν’ απορούμε, να κλείνονται οι μεγάλοι μέσα στα σπίτια τους… αφού τη σύνταξή τους την παραδίνουνε, ατόφια, στ’ άνεργα παιδιά κι εγγόνια τους; Από το ’50 κι ’60 είχε να συμβεί και είχαμε ν’ ακούσουμε… ζευγάρια των 40 ετών ηλικίας να έχουνε απολυθεί από τη δουλειά τους… και να προσπαθούνε να επιβιώσουνε με ψίχουλα ή “επαιτώντας” έχοντας ένα, δύο και τρία παιδιά…!
Όχι· την σήμερον ημέραν δε γίνονται θαύματα… Τι μέλλει γενέσθαι, αύριο, άγνωστον… Τέτοια διοίκηση, να δανειζόμαστε για να περνάμε καλά, χωρίς να επιστρέφουμε τα δανεικά…, τέτοια διοίκηση την έκανε και ο Κωσταντάκης ο Ρεμπατσουλέας ή η Δημήτρω απ’ το Περιθώρι, που, είχε ερωτευτεί τον Αεζαγχάουερ…!
Ας εκτιμούσαμε σωστά και ας ψηφίζαμε σωστά… Δυστυχώς, αυτά τα 30 τελευταία χρόνια ψηφίζαμε «ντενεκέδες»! Και ιδού τ’ αποτελέσματα… Φταίμε κι εμείς, που, τρέχαμε πίσω από κάθε ξεγάνωτο ντενεκέ κι εκλιπαρούσαμε “για μια θέση στον ήλιο”…
Τουλάχιστον, την ύστατη στιγμή, ας μονιάσουμε και ας αγκαλιαστούμε με τον συγγενή και τον γείτονα, τον ημεδαπό κι αλλοδαπό, για να ζήσουμε… Από το υστέρημα μας, ας έλθουμε αρωγοί στον ανήμπορο να μείνει όρθιος… αφού τα πολύ δύσκολα έρχονται… Όσο για εμάς, μια ευχή μας έμεινε…:
Υγιαίνετε
(60)