Eίναι δίλημμα… Τι να ‘πεις στους όπισθεν…: κάψτε με ή ενταφιάστε με…! Αλλά κι από την άλλη, όταν κλείσεις τα εξώφυλλα των ματιών, μιας δια παντός, τρέχα γύρευε, αν θα καείς ή θα λιώσεις σαν παλιόσκυλο…

Είναι, πράγματι, μακάβριο δίλημμα… να καίγεσαι… μέχρι που να γίνεις στάχτη… ή να λιώνεις… μέχρι που να γίνεις λίπασμα…! Και στα δύο, η αλήθεια είναι, πως δεν καταλαβαίνεις, τίποτα… Όμως, από τη μία να σε ηλεκτροφορέσουν ή να σε περιχύσουν με βενζίνη και να σε κάψουν… είναι μακάβριο… έστω κι αν κρατάει μισή ώρα…! Από την άλλη, βλέπεις στην άκρη του δρόμου έναν σκύλο χτυπημένο από αυτοκίνητο… να λιώνει και να σαπίζει με τις μέρες, με τους μήνες…· κάπως έτσι θα ‘σαι κι εσύ… και υπάρχει περίπτωση, και μετά 5 ή 10 χρόνια… να ‘βγεις μούμια, άλιωτος! Γι’ αυτό, διάλεξε και πάρε…
Εγώ, πάντως, προτιμώ, το κάψιμο… Θα τσουρουφλιστώ, θα ξετσουρουφλιστώ… και σε μισή ώρα όλα θα ‘χουν τελειώσει… Θα μ’ έχουνε μαζέψει σε μια τεφροδόχο και «τη στάχτη μου στους υπονόμους της Τριπολιτσάς» θα ‘πω… όπως είπε -κι έγινε- ο λαογράφος, Ηλίας Πετρόπουλος, που, τη στάχτη του, τη σκόρπισε η γυναίκα του στους υπονόμους του Παρισιού…!

Πήρα αφορμή από ένα παλιό σχόλιο, της «Εφημ. των Συντακτών» και από το ρεπορτάζ της Ελ. Σταμούλη, που, μιλάει για το «Πρώτο αποτεφρωτήριο που δημιουργείται στο Βόλο»…· ας το δούμε, αν και δεν γνωρίζω, από τότε μέχρι σήμερα, τι έχει γίνει…:

«Ήταν έτοιμος από παλιά ο Δήμος Βόλου για την απόφαση δημιουργίας του πρώτου αποτεφρωτηρίου στην Ελλάδα στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας. Το δημοτικό συμβούλιο Βόλου, από τις 12 Μαρτίου του 2012, δύο χρόνια πριν, είχε αποφασίσει κατά πλειοψηφία (με λευκή ψήφο της μείζονος μειοψηφίας παράταξης της Νέας Δημοκρατίας) για τη δημιουργία Κέντρου Αποτέφρωσης Νεκρών και Οστών στην πόλη. Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου προέβλεπε τη δημιουργία του αποτεφρωτηρίου σε ήδη υφιστάμενο κτίριο, εντός του χώρου του Δημοτικού Κοιμητηρίου στη θέση «Κούκος», το οποίο και πληρεί τους όρους και τις προϋποθέσεις της κείμενης νομοθεσίας ως προς τις απαραίτητες αποστάσεις από εγκαταστάσεις πρόνοιας και περίθαλψης (νοσοκομεία, κέντρα υγείας) και τη διασφάλιση περιμετρικής ζώνης υψηλής φύτευσης.

«Στόχος μας ήταν και είναι», δήλωνε ο δήμαρχος Βόλου Πάνος Σκοτινιώτης, «να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος που ισχύει εδώ και 8 χρόνια στη χώρα μας και να αναγνωριστεί το δικαίωμα του καθενός να διαθέτει το σώμα του, μετά θάνατο, σύμφωνα με τα θρησκευτικά και ιδεολογικά του πιστεύω».

Σύμφωνα με την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, το αποτεφρωτήριο σχεδιάστηκε να λειτουργήσει σε ήδη υφιστάμενο κτίριο στον «Κούκο», όπου προορίζεται να γίνει και το οστεοφυλάκιο, έκτασης άνω των 1.200 τ.μ. Απέχει πολύ περισσότερο από 500 μέτρα από νοσοκομεία και κέντρα υγείας που ορίζει ο νόμος και περιστοιχίζεται από δεντροστοιχίες πλάτους τουλάχιστον πέντε μέτρων, που προβλέπει επίσης ο νόμος. Στο κτίριο θα συμπεριληφθούν αίθουσα χωρητικότητας 50 ατόμων, κλίβανος και υπαίθριος χώρος. Το αποτεφρωτήριο θα διαθέτει δύο κλιβάνους αποτέφρωσης και ψυκτικό χώρο παραμονής των σορών. Στους σχεδιασμούς του Δήμου Βόλου είναι επίσης και χώρος για πολιτικές κηδείες και ταφές αλλοθρήσκων.

Στο κοινωνικό επίπεδο, τώρα, φαίνεται ότι η πόλη έχει δεχτεί εξ αρχής πολύ θετικά την προοπτική δημιουργίας αποτεφρωτηρίου στην περιοχή.

Η αντίδραση ήρθε πολύ νωρίς, πριν συζητηθεί και αποφασιστεί το θέμα από το δημοτικό συμβούλιο Βόλου, από την τοπική Εκκλησία. Ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος έχει δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι σε όσους ακολουθηθεί η διαδικασία της αποτέφρωσης δεν θα ψάλλεται η εξόδιος ακολουθία».

Σήμερα, -της Ο.Α. αυτό- αν κάποιοι συγγενείς ζητήσουν την αποτέφρωση… ο νεκρός συνοδευόμενος με τον συγγενή του, οδεύει προς Βουλγαρία… κι επιστρέφει στο βάζο…! Γιατί, λοιπόν, να φεύγει το συνάλλαγμα εκτός…; Σε λίγα χρόνια, το δικό μας Δημοτικό Κοιμητήριο Τρίπολης, πού θα ‘χει φτάσει; Ο Μητροπολίτης μας, φωτισμένο μυαλό είναι και άνθρωπος σύγχρονος μ’ ανοιχτό ορίζοντα… Έτσι και εισηγηθεί κάτι τέτοιο, προς το Δημοτικό Συμβούλιο, θα γραφτεί στην Ελληνική Εκκλησιαστική Ιστορία!

Και είναι αλήθεια, πως, αν μπορούσε, κανείς μας, να ‘δει τον εαυτό του, μετά ένα δύο χρόνια από το κλείσιμο των ματιών του, μέσα στο χώμα… θα κραύγαζε «κάψιμο και πάλι κάψιμο» ή «στάχτη και πάλι στάχτη»…!

Αγήνωρ

 

(47)