Είδα το πρώτο χελιδόνι! Έστριβα από τη Χρονά για να μπω στην Ταξιαρχών κι εκεί, από το μπαλκόνι του Χριστολιά, έκανε φσιτ…, πέρασε μπροστά από το παμπρίζ, κι έφυγε προς του μπαρμπα-Γιάννη του Κούρου! Ώσπου να φτάσω στην Καταβρεχτήρα να ‘σου έν’ άλλο ξεπετάχτηκε από τα σπίτια του Κωτσάκη! Την επομένη τη Δευτέρα της “Κουφής” κατά τις 10 το πρωί το γεγονός…
Σπάνεψε το είδος! Πέρυσι ήτανε πολύ λίγα μέσα στην Τριπολιτσά… Αλλά και στα χωριά, απ’ ό,τι μου ‘πανε λιγοστά… Αφενός τα ξολοθρέψανε τα φυτοφάρμακα και αφετέρου το τσιμέντο! Ναι· δεν υπάρχουνε, ούτε πέτρινα μπαλκόνια, ούτε πλίθρες· δεν υπάρχουνε ήσυχες αυλές με κόσμο… διότι, το χελιδόνι, είναι κοινωνικότατο πουλί… Δεν πάει να φτιάξει τη φωλιά του στα ψηλώματα και στα κατσάβραχα… αλλά μέσα στα σπίτια· στις αστράχες και από κάτω από τα μπαλκόνια, στις γαλαρίες και στις αυλές αλλά και μέσα στα σπίτια, αρκεί να ‘χουνε ένα άνοιγμα που να μπαίνουνε και να βγαίνουνε και να μην τα ενοχλείς!
Θυμάμαι που είχανε φωλιές μέσα στο χάνι του Ραδαίου αλλά και στου Καπαρελιώτη, και στου Τσιβεριώτη το χάνι… ενώ, στου παπούλη μου, μπαίνανε μέσα στην τζαμαρία αλλά και στην ξελόντζα! Ωραίο, όμορφο, άκακο και φιλελεύθερο πουλί! Όχι· δεν κάνει ούτε ώρα στη φυλακή του κλουβιού! Γι’ αυτό κι είναι το έμβλημα της 25ης Μαρτίου 1821!
Είναι τόσο παράξενοι οι κρότοι, σήμερα, εντός πόλης που… Αλλά δεν υπάρχει και τροφή γι’ αυτά… Κάποτε, υπήρχε βρωμιά μέσα στην πόλη: έτρεχαν ακάθαρτα νερά στα ρείθρα, άλλα νερά χυνόντουσαν σε αυλάκια κι ήτανε νερά της αποχέτευσης, τα περιττώματα των οικόσιτων ζώων κι αυτά ήτανε εκτεθειμένα… Κοντά σ’ όλες αυτές τις ακαθαρσίες ζούσανε λογής λογής έντομα με πρώτα και καλύτερα τα κουνούπια που ήτανε η σπέσιαλ τροφή του χελιδονιού μαζί με τις μύγες! Σήμερα, πλέον, δεν έχουνε, τι να φάνε τα καημένα… αφού ούτε σποράκια τρώνε α λα γαρδέλια, ούτε ψωμάκι, ούτε… Να, γιατί, λοιπόν, δεν κάνουνε φωλιές εντός πόλης· να, γιατί δεν έρχονται πολλά στα χωριά αφού, εδώ, υπερισχύει, πλέον, το τσιμέντο και η καθαριότητα και το φυτοφάρμακο…
Θα το επιθυμούσα ένα πρωί του Μάρτη, να ξυπνήσω και τα τιτιβίσματά τους να με κουφάνουνε προσπαθώντας να φτιάξουνε φωλιά στην κόγχη του παραθύρου… Θα τα βοηθούσα κι εγώ· κι όχι, όπως παλιά, που παίρναμε τον πλάστη και τους τις γκρεμίζαμε…· τι βάρβαρη εικόνα! Κι Έκθεση γράφαμε για τον ερχομό των Χελιδονιών, και στην Ιχνογραφία μας φτιάχναμε χελιδόνια όπως και στη Χειροτεχνία… ενώ ντεκοράραμε την τάξη, με την κυρα-Παγώνα τη δασκάλα μας, με χελιδόνια… αλλά και μπερδέματα λέγαμε «από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν μπαμπάκι…»! Πού ‘ναι αυτά τα χρόνια…
(116)