Aυτές τις μέρες συνόδεψα τον εγγονό μου σε μια Καραγκιοζοπαράσταση του “Σινε Βιλ”… Όχι, του Σπυρόπουλου, που, ο Θανάσης ήτανε η συμπάθειά μου… Είτε, εγώ, παραμεγάλωσα, είτε δεν είχα όρεξη ένεκα οικονομικών… μου φάνηκε μια άνοστη παράσταση, μια ξαναζεσταμένη σούπα… Το κυριότερο: έλειπε η γνήσια, ολοζώντανη μουσική! Θα μου ‘πεις, τι ολοζώντανη μουσική να έχει όταν, όταν ο άνθρωπος πήγε να βγάλει τρία 100στάρικα…· άντε, απ’ αυτά, να πλήρωνε και δυο τρεις μουσικούς… τι θα του ‘μενε…!
Το ωραίο τών, τότε, παραστάσεων, εκτός των άλλων, ήτανε και οι μουσικανταραίοι… δύο ή τρεις, που, κάθονταν, έξω, μπροστά από τον μπερντέ… Συνήθως, όπως βλέπουμε τον μπερντέ, κάθονταν, αριστερά, και πάνω σε μια εξεδρούλα 20-30 πόντους ύψος… μ’ ένα στρογγυλό σιδερένιο τραπεζάκι, μπροστά τους… Ήτανε ένας με κλαρίνο και άλλος ένας με κιθαρολάουτο… Αν υπήρχε και τρίτος, αυτός, θα ήτανε ακορντεονίστας… Φυσικά και έπαιζαν στο άνοιγμα της αυλαίας… και, από ‘κει και πέρα, όταν έβγαινε ο μπαρμπα-Γιώργος κάποιο «επιτραπέζιο» βραστό… ή κανά καλαματιανό σ’ εύθυμη έκβαση της υπόθεσης του έργου…· κάποια ζακυνθινή καντάδα όταν έβγαινε ο σιορ-Διονύσης… και ανάλογα για τον καθένα… και «μινόρε» όταν έβγαινε περίλυπη ή ερωτοβαρεμένη κόρη του πασά… ενώ, κατά την έξοδο της “οικογένειας Καραγκιόζη” σειότανε το σύμπαν…
Ήτανε, η ζωντανή μουσική, μια άλλη πινελιά… πολύ πολύ «τραβηχτική» για το μπερδεμένο -ηλικιακά- κοινό… κυρίως των πιτσιρικάδων αλλά και των παππούδων και γιαγιάδων… όμως και των απλοϊκών γονέων… που παρακολουθούσανε την παράσταση, και την έκβαση της, «με θρησκευτική ευλάβεια»… Το ντουέτο ή τρίο των μουσικών… έδινε τα ρέστα του στον «Γάμο του Καραγκιόζη»…! Ήτανε, επί μόνιμης βάσης, μουσικοί… και καλοί μουσικοί… και, ο ένας ή και οι δυο μαζί, τραγουδούσανε κιόλας… αφού τα κουτσοπίνανε με τα κρασοπότηρα πάνω στο τσίγκινο τραπεζάκι!
Προχθές, λοιπόν, το μαγνητόφωνο είχε τον λόγο στο τραγούδι και στη μουσική… και το οποίο μπας κι είχε τον λόγο και «ως μαγνητοφωνημένη παράσταση»… ως “κονσέρβα”… και μόνο ο Καραγκιοζοπαίκτης κούναγε τις φιγούρες… Όλ’ αυτά, δεν μου άρεσαν…
Ν.Γ.
(97)