Όταν, πριν από χρόνια, βρέθηκα στη Βενετία, γνωρίστηκα με το Μαρτσέλο, έναν 40άρη, τότε, ξεναγό ο οποίος και είχε αναλάβει το ρόλο του συνοδού-ξεναγού μας… Ήταν δημόσιος υπάλληλος ενώ, παράλληλα, ως χόμπι, όπως μου είπε, είχε την Αρχαιολογική Έρευνα και Ανασκαφή…! Ειλικρινά, και ξαφνιάστηκα, και εντυπωσιάστηκα…! Ναι• μου είπε, είμαστε ένας Όμιλος, 30 περίπου ατόμων, με κοινή αγάπη, την Αρχαιολογική ανασκαφή του τόπου μας. Κάθε Κυριακή, έχοντας επικεφαλής έναν Αρχαιολόγο του Κράτους, πηγαίνουμε γι’ ανασκαφή… Εννοείται, ότι έχουμε παρακολουθήσει κάποια μαθήματα… τόσο της τέχνης της ανασκαφής –έρευνα, βήμα βήμα προσέγγιση, εύρεση, με κάθε λεπτότητα χειρισμός… – όσο και ιστορικο-αρχαιολογικά θέματα…
Ομολογουμένως, μ’ εντυπωσίασε η ιδέα και, όλα αυτά τα χρόνια, σκεπτόμουνα, τίνι τρόπω, θα μπορούσε να εφαρμοστεί… και στον δικό μας τόπο, τον Ελληνικό και, ιδιαίτερα, τον Αρκαδικό…, ο οποίος βρίθει αρχαιολογικών περιοχών και πιθανών, υπό τη γη, ευρημάτων… τα οποία, σήμερα, μένουν θαμμένα, και θα παραμένουν θαμμένα, για αιώνες, αφού, η Ελλάδα, με το μυαλό που έχουμε, ουδέποτε, πρόκειται, να ενδιαφερθεί για το Αρχαιολογικό υπέδαφος της…! Είναι άξιο, όχι απορίας αλλ’ ειρωνείας, μάλιστα, τις περισσότερες φορές, ν’ ανακαλύπτουν κάτι, οι Αρχαιολόγοι μας και, αμέσως, μετά τις καθιερωμένες καταμετρήσεις και φωτογραφίσεις, να το ξαναθάβουν, μέχρι «νεοτέρας διαταγής», γύρευε πότε….!
Παράλληλα, το Ελληνικό Κράτος, διαμέσου του Υπ. Πολιτισμού και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας του, δίνει, κατ’ έτος, νέες άδειες ή ανανεώνει τις παλιές, σε Πανεπιστημιακές Ομάδες ξένων Κρατών (Η.Π.Α., Σουηδία, Φιλανδία, Γερμανία…) οι οποίες Ομάδες, κατ’ έτος, και κατά ένα 2μηνο, περίπου, το καλοκαίρι, μ’ επικεφαλής τους Καθηγητές τους, έρχονται, στην Ελλάδα, και προβαίνουν σε ανασκαφές! Εννοείται, πως ενεργούν, σε συνεργασία με τους Έλληνες Αρχαιολόγους… στους οποίους δίνουν λόγο… Τα ευρήματα, παραμένουν στην Ελλάδα… Τα χρήματα, αυτών των Ομάδων, καλύπτουν, αφενός το Κράτος τους μα, περισσότερο, είναι χρήματα που, παρέχουν, γι’ αυτόν το σκοπό, Δωρητές τους…• όχι πολλά χρήματα αλλ’ αρκετά για να πληρώσουν τα εισιτήρια τους, τον ύπνο τους κι ένα λιτό φαγητό…!
Έτσι, δεν είναι περίεργο, που, όλ’ αυτά τα χρόνια, πέρυσι, φέτος… στην Τεγέα, στις Αραχαμήτες, στο Λύκαιο… βλέπουμε ομάδες, Αμερικανών, Φιλανδών, Σουηδών, Γάλλων, Γερμανών… ν’ ανασκάπτουν τη γη μας…! Κι αυτό γίνεται, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς τον γνωστό πολιτικάντικο «ταραταμτζούδικο» θόρυβο… Τη μισή μέρα, από πολύ πρωί μέχρι το μεσημέρι, δουλεύουν πυρετωδώς, στο ύπαιθρο ενώ, το απόγευμα, εργάζονται, εντός, στα μέρη που διαμένουν ή που έχουν νοικιάσει… -πολλές φορές, αθέατα, μέσα στην Τρίπολη- ασκώντας την εργασία που απαιτείται για να καταγραφούν τ’ αντικείμενα, καθαριστούν, φωτογραφηθούν, αποθηκευτούν…
Τον παρακάτω συλλογισμό έκανα, προχθές, περνώντας, από το μικρό κάμπο της Μαντινείας… ο οποίος, μικρόκαμπος, κατά την Αρχαιότητα, χρησιμοποιήθηκε, ουκ ολίγες φορές, ως πεδίο μαχών… αφού, και η πόλη, Μαντίνεια, ήταν εκεί, και το μέρος αποτελούσε την πύλη των εισερχομένων από τα βόρεια στ’ οροπέδιο της Μαντινείας….! Εννοείται, πως, το υπέδαφος αυτού του Μαντινειακού μικρόκαμπου, θα είναι πλούσιο σε αρχαιολογικά ευρήματα… κι αυτός είναι, ο λόγος, που, δεν επιτρέπεται, η άροσή του πέρα των 30 εκ.! Όσο για το γήλοφο, της Παναγίας (Γκορτσούλι), πέριξ της κορυφής του, περιφερειακά, γέμει Αρχαιολογικών ευρημάτων… πολλά, των οποίων, έχουν ανακαλυφθεί κι έχουν έλθει στο φως… πλην, όμως, για λόγους, μη ικανότητας, να τα προστατέψουμε, να τα συντηρήσουμε, να τα διατηρήσουμε και να τα τοποθετήσουμε σε παλιά ή νέα Μουσεία μας, καταπλακώθηκαν, και πάλι, από χώμα, «μέχρι Β΄ παρουσίας»!
Κι όμως, ουδείς έχει σκεφθεί, πώς και κατά πόσο θ’ αλλάξει το τουριστικο-εμπορικό, ανφάς και προφίλ, της περιοχής μετά την ανακάλυψη π.χ. του Τάφου του Επαμεινώνδα ή κάποιων άλλων… της πόλης της Μαντινείας… όταν, ακόμη ακόμη, και για το Θέατρο, της πόλεως, τίποτα, δεν έχει γίνει όπως, και για την ίδια, την πόλη, ελάχιστα! Ουδείς έχει σκεφθεί, την αίγλη που θ’ αποκτήσει, ο τόπος μας, τα νέα επαγγέλματα και τις θέσεις εργασίας που θα προκύψουν…
Μετά τ’ ανωτέρω, το «δια ταύτα» είναι, όχι, μήπως, αλλά επιβάλλεται να πράξουμε, ούτε καν μιμούμενοι, την Ιταλία… αλλά να πράξουμε λογικά… αφού, προηγουμένως, βγάλουμε από το μυαλό μας το «κάθε Έλληνας είναι κλέφτης και πονηρός, κάθε πολιτικός το ίδιο ή κάθε υπηρεσιακός παράγοντας…»… Τουναντίον, ο Έλληνας είναι συντηρητικός, πατριδολάτρης και τοπολάτρης, αγαπάει και δεν εγκαταλείπει την οικογένειά του, και το ίδιο κάνει και για τον τόπο του… και μόνο όταν, η μοίρα, του επιβάλλει να ξενιτευτεί… τότε και μόνο… Παράλληλα, είναι κοινωνικός και, γι’ αυτό αποτελεί μέλος ενός, δύο, τριών Συλλόγων, Πολιτιστικών, Αθλητικών, Φιλανθρωπικών…
Έτσι λοιπόν, χωρίς να συγκροτηθεί σύλλογος αλλά, απλά, δύναται να δημιουργηθούν ένας, δύο, τρεις… όμιλοι-γκρουπ π.χ. στην Τρίπολη, από ανθρώπους που αρέσκονται στην Αρχαιολογική έρευνα, μια έρευνα που, θα γίνεται με επαγγελματική ευσυνειδησία, εντελώς άμισθα για το Κράτος, με προαιρετική συμμετοχή του καθενός… Πλην της Κυριακής, ενδείκνυνται τ’ απογεύματα, Δευτέρας και Τετάρτης καθώς και όλη η μέρα του Σαββάτου… Και όπως είπαμε, κάτω από τις οδηγίες Αρχαιολόγου… Αναμφίβολα, προσφέρονται και οι καιροί, για ένα τέτοιο εγχείρημα, αφού, η φτώχεια δε σου επιτρέπει μετακινήσεις… όπως πρώτα…
Προσωπικά, προσφέρομαι, ως Εθελοντής, σ’ έναν τέτοιον Όμιλο… και, πιστεύω ότι, κι άλλοι, κι άλλοι Τριπολίτες, Μαντίνειοι κι Αρκάδες… θα συγκροτήσουν τέτοιους Ομίλους… στη Μεγαλόπολη και στο Άστρος, στη Δημητσάνα και στο Λεωνίδιο… Από εκεί, και πέρα, τον λόγο έχει ο Δήμος Τρίπολης και η Περιφέρεια Πελ/νήσου και, ιδιαίτερα, ο Περιφερειάρχης, Πέτρος Τατούλης, ο οποίος, μάλιστα, γνωρίζει το αντικείμενο αφού έχει χρηματίσει, για μια 2ετία, Υφ/ργός Πολιτισμού!
Α.Γ.
(154)