Δημήτριε, έτσι κι ήμουν Δήμαρχος, όχι για μια 5ετία, μα, ούτε και για μια 5μηνία· μωρέ, αν ήμουν Δήμαρχος έστω και για ένα 5ήμερο…· ναι, έτσι, κι ήμουν Δήμαρχος έστω και για ένα 5ήμερο, θα ‘βαζα το μεγάλο στοίχημα, και θα το κέρδιζα! Ποιο είν’ αυτό το στοίχημα, το οποίο και θα κέρδιζα; Το στοίχημα θα ήταν: Να γκρεμίσω και να κτίσω, μέσα σε πέντε 24ωρα, όχι τον Ναό του Σολομώντα, ούτε αυτόν της Αγια-Σοφιάς, ούτε αυτόν τ’ Αγιο-Βασιλειού…: Να ισοπεδώσω και να επαναφέρω στην προτέρα κατάστασή της την πλ. Κολοκοτρώνη! Δεν το περίμενες, ε; κι όμως, το ‘χουμε ξαναπεί κι άλλη φορά… γι’ αυτό να με διαβάζεις…
Δήμαρχε, σήμερα, όπως είναι, η πλ. Κολοκοτρώνη, δεν προσφέρει τίποτα… Να βαδίσεις στο πεζοδρόμιο της… αποκλείεται… αφού, έτσι και χάσεις την ισορροπία σου, τ’ αυτοκίνητα σ’ έφαγαν, λάχανο… αλλά και την ισορροπία σου να μην χάσεις, όταν είναι μισού μέτρου φάρδους το πεζοδρόμιο, από στιγμή σε στιγμή, παίζεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα με κάποια καρότσα λεωφορείου, φορτηγού… Όσο για παιδιά, σ’ αυτό το πεζοδρόμιο… είναι σκέτη αυτοκτονία! Κι εδώ, θα μου ‘πεις, είν’ ανάγκη ν’ ανεβείς στην Πλατεία; ναι· βρε Δήμαρχε· κι ας πούμε, ότι θέλω, να πάω, από τη Βασιλέως Γεωργίου στην Ελ. Βενιζέλου…· πρέπει να επιλέξω, από δεξιά ή αριστερά… Απ’ όπου και να πάω… πρέπει να περάσω…, και τι δεν πρέπει να περάσω…· όμως…
Όμως, Δήμαρχε, η σειρά σου, τώρα, απάντησε μου: Πρώτον· γιατί να είναι τόσο φαρδύς ο, πέριξ, κυκλικός δρόμος της; προς τι; Δεύτερον· ποιος βλέπει την Πλατεία και από πού… αν είναι ωραία, αν έχει νερά, φυτά, λαλουδικά…· φαίνεται μόνο από τον δεύτερο –και πάνω- όροφο των πέριξ πολυκατοικιών και αν είσαι επιβάτης λεωφορείου…! Αν θέλεις να είναι όπως είναι, Δημητράκη, κατάργησέ την και στρώσε την με κυβόλιθους ώστε να μπορούμε, μέσα από φανάρια και γραμμές…, να περνάμε εύκολα σ’ αυτήν και, απ’ αυτήν, απέναντι… Δεν προσφέρει τίποτα, όπως είναι…
Δήμαρχε, «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια»… και φτώχεια άλλη δεν χρειαζόμαστε, αφού έχουμε… πλέον… Πάρε τη μεγάλη απόφαση και, με τις Υπηρεσίες σου, προχώρησε στην επαναφορά της πλ. Κολοκοτρώνη στην προ, του ΄65 εποχή… –θα μου ΄πεις, τι μου λες, εγώ, τότε γεννήθηκα… Πάρε την απόφαση και… σε μια ώρα ισοπέδωσε την… μεταφέροντας τα φυτά –όπως έκανες και με την πλ. Πετρινού- κάπου αλλού… Από ‘κει και πέρα: Δώσε της το τετράγωνο σχήμα που είχε, επέκτεινέ την, κατά πολύ, στενεύοντας τον δρόμο κατά πολύ, ανέβασε τα περίπτερα πάνω της και δώσε της το «φυσιολογικό» σχήμα που είχε δηλ. ένα μικρό κυκλικό παρτέρι στη μέση, έναν σταυρό-διάδρομο (βλέπε φωτό), δέντρα, λουλούδια, παιδική χαρά… και
Και, πολλά παγκάκια, Δημήτρη… ώστε, η πλ. Κολοκοτρώνη, να έχει κι αυτόν το χαρακτήρα, να μπορεί δηλ. ο άλλος, να περιπατεί, να κάθεται, να ξεκουράζεται, να ‘ρχεται η γιαγιά κι ο παππούς και να παίζουν τα εγγόνια τους…, μια παραδοσιακή βρύση, στη μέση, μουριές που είχε…! Ναι· χρειάζεται, αυτή η Πλατεία, η οποία, όπως την προτείνω, θα διπλασιαστεί σε τετραγωνικά…! Θα είναι κι ένας πνεύμονας ανάσας… πράσινου, απανεμιάς τα θερινά βράδια και απόλαυσης και δροσιάς όλη τη μέρα!
Δήμαρχε, σκέψου το· μιας και, επί των ημερών σου, θα εκτελεστούν κάποια έργα, ας συμπεριληφθεί και η πλ. Κολοκοτρώνη… με την ονομασία «Πλατεία Αλέξανδρου Παπαναστασίου…»· πλ. Αλέξανδρου Παπαναστασίου, για τους λόγους που έχουμε προαναφέρει… δηλ. α) επειδή, δίπλα της, στου γιατρού Παπαχριστόπουλου -στο γραφείο σου-, γεννήθηκε ο Αλέξ. Παπαναστασίου και β) για να πάρει τ’ όνομα, της πλ. Κολοκοτρώνη, η πλ. Άρεως, μιας κι έχει και τον Ανδριάντα…
Έστω και από τώρα, Καλές Απόκριες, Δήμαρχε…
(133)