Όχι, δεν πρόκειται περί του Νεομάρτυρα Δημήτριου Πολιούχου Τριπόλεως ο οποίος μαρτύρησε το 1803… αλλά περί ενός προγενέστερου κατά 9 χρόνια ο οποίος, κι αυτός, μαρτύρησε στην Τριπολιτσά!: «Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ή Μήτρου τού εκ Πελ/νήσου καταγομένου και αθλήσαντος εν έτη 1794 από Χριστού! Ομολογίσας Χριστόν λαμπρώς ο Δημήτριος Μάρτυς εδείχθη εκτμηθείς τον αυχένα»!
Πράγματι, προχθές, στις 28 Μάη, ο Άγιος Δημήτριος Τριπόλεως εόρτασε τη μνήμη του (υπάρχει αγιογραφία του εντός του Ιερού του Ναού. Λέγεται, ότι είναι θαμμένος εντός του περιβόλου, του Ναού∙ και ότι κάποια μέρα θα εξευρεθούν τα οστά του… Σε ποιο σημείο, όμως, είναι θαμμένος, παραμένει άγνωστο…
Το Μαρτύριο του Αγίου Νεομ. Δημητρίου ή Μήτρου, συνέγραψε ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς, ο πρώην Κορίνθου∙ εκδόθηκε τύποις «Νέω Λειμωμαρίω» και ελαφρά διασκευασθέν… προς κατανόηση… έχει ως ακολούθως:
Ο Δημήτριος ή Μήτρος, ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού, ήταν από την Πελοπόννησο, ευσεβών γονέων γιος· ενώ ήταν μικρό παιδί, κάπου 11 ετών, εξαπατήθηκε από τους Αγαρηνούς και αρνήθηκε, φευ, το Χριστό, γενόμενος Τούρκος! Μεγαλώνοντας προσκολλήθηκε σε διάφορους πασάδες, και μετά παρέλευση χρόνων προβιβάσθηκε σε διάφορα οφφίκια, κατά την τάξη αυτών, σε τρόπο ώστε έγινε και έπαρχος, απόκτησε δούλους πολλούς, πλούτο, υπάρχοντα και άλλα αγαθά…
Σε κάποια στιγμή της ζωής του, ελθών στα καλά του, ο Δημήτριος ή Μήτρος, και βλέποντάς τα και αναλογιζόμενος ως σκύβαλα όλα, άρχισε να θυμάται την προγονική ευσέβεια και Πίστη που είχε, και πώς κατάντησε ασπαζόμενος την απατηλή θρησκεία των Αγαρηνών… Αναστέναξε από βάθους καρδιάς, έκλαψε και είπε στον εαυτό του: «Ω επιπόλαιε και άθλιε Δημήτριε! Πόσους χρόνους βρίσκομαι σε τούτο το σκοτάδι; πώς εξαπατήθηκα και αρνήθηκα τον Κύριο μου; Όμως, ήρθε η ώρα, να επιστρέψω πάλι στην αγία και αληθινή Πίστη του Χριστού, και ας αρνηθώ την ανούσια και βδελυρή θρησκεία των Αγαρηνών».
Έτσι, ήλθε στην Τρίπολη, πούλησε όλα τα υπάρχοντά του… Έπειτα πήγε στους συγγενείς του, εξομολογήθηκε στον Πνευματικό Πατέρα την αμαρτία του, μετανόησε, έκλαψε πικρά… και έκτοτε ζούσε ως ευλαβής και θεοφοβούμενος Χριστιανός για 10 ολόκληρα χρόνια.
Φθάνοντας στο Μυστρά, κάποια μέρα, για δουλειές, αναγνωρίσθηκε από κάποιους Αγαρηνούς, οι οποίοι τον συνέλαβαν, τον έφεραν στην Τρίπολη και τον παρουσίασαν στον τότε ηγεμόνα, φωνάζοντας και διαμαρτυρόμενοι κατ’ αυτού, ότι αρνήθηκε το Χριστό και δέχθηκε τη δική τους θρησκεία, και τώρα πάλι επέστρεψε κι έγινε Χριστιανός. Ο ηγεμόνας τον ρώτησε γιατί… και ο Δημήτριος με φωνή θαρρετή αποκρίθηκε· «Εγώ ήμουν Χριστιανός, αλλά… Έσφαλα πολύ όπου άφησα το φως και δέχθηκα το σκοτάδι. Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανός θέλω ν’ αποθάνω∙ πιστεύω Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον· για την Πίστη μου έτοιμος είμαι να πάθω κάθε βάσανο, και να χύσω το αίμα μου για την αγάπη του Ιησού Χριστού του Σωτήρα μου».
Ένας εκ των εκεί αγάδων τον ρώτησε· «Πού είναι τα γένια σου, έπαρχε;». Ο Άγιος αποκρίθηκε· «Εγώ δεν είμαι έπαρχος· Δημήτριος είναι το κύριο και αληθινό μου όνομα· είμαι βαφτισμένος στο όνομα της Αγίας Τριάδας· όσο για τα γένια που με ρωτάτε, τόσους χρόνους τα δούλεψα και καμία προκοπή δεν είδα, ούτε την παραμικρή ωφέλεια γνώρισα απ’ αυτά, για τούτο τα έκοψα ως άχρηστα, και τα έδωσα πίσω στον αφέντη…». Τότε ο ηγεμόνας του είπε· «Εάν επιστρέψεις πάλι στη δική μας θρησκεία, θα σε τιμήσουμε και θα σου δώσουμε μεγάλα αξιώματα και χαρίσματα», νομίζοντας ότι…· αλλ’ ο γενναίος εκείνος και ουρανόφρονας, αποστρεφόμενος αυτά ως σκύβαλα, τους είπε:
«Εγώ σας είπα, ότι είμαι Χριστιανός, και πιστεύω στον Ιησού Χριστό ως Θεό αληθινό, και αυτά που μου υπόσχεσθε ας είναι για σας, εγώ δεν τα χρειάζομαι». Τότε τον έριξαν στη φυλακή· ιμάμηδες και χοτζάδες τούς έστειλαν εκεί, για να τον διδάξουν τα ανούσια θρησκεύματα της πίστεώς τους, και να προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τον διαστρέψουν και να τον φέρουν στα δικά τους. Αλλ’ εκείνος o μακάριος δεν έδινε καμία προσοχή και σημασία… Έτσι, ο ηγεμόνας, έδωσε εντολή ν’ αποκεφαλισθεί ως υβριστής του Μωαμεθανισμού!
Οδηγήθηκε, λοιπόν, από τους υπηρέτες του εξουσιαστή, ο γενναίος του Χριστού Αθλητής, στον τόπο της καταδίκης, με δεμένα τα χέρια κατά το σύνηθες των καταδίκων. Όταν ο δήμιος θέλησε να κόψει τη μαρτυρική αυτού κεφαλή, του λέει· «Δυστυχισμένε άνθρωπε, μετανόησε και…». Ο Μάρτυρας όταν άκουσε αυτά γέλασε, τον έφτυσε… ομολογώντας πάλι την Αγίαν Τριάδα, ότι…. Είπε και προς τους παριστάμενους Χριστιανούς· «Ένας από εσάς είμαι και εγώ· Δημήτριος ή Μήτρος είναι το όνομά μου και παρακαλείτε τον Κύριο δι’ εμέ». Τέλος προσευχηθείς για λίγο αποκεφαλίσθηκε στις 28 Μαΐου Κυριακή της Πεντηκοστής εν έτει 1794!
Την επομένη έλαβαν οι Χριστιανοί το ιερό του Λείψανο, με άδεια της εξουσίας, και το κήδεψαν εντίμως και ευλαβώς στον περίβολο του Ναού του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Δημήτριου του Μυροβλύτη. Το δεξί χέρι του έμενε άκαμπτο και αλύγιστο, έχοντας τα τρία δάκτυλα στο σχήμα του σταυρού… Προσπάθησαν οι ενταφιαστές να το λυγίσουν με κάθε τρόπο, και μη δυνηθέντες, αποφάσισαν να το τσακίσουν με την αξίνα, και, ω του θαύματος! Αμέσως, το χέρι εκείνο λύγισε και αυτομάτως έπεσε πάνω στο άγιο σώμα του καλλίνικου Μάρτυρα!
(368)