«Γριά το μισοχείμωνο ξυλάγγουρο γυρεύει»… Πρόκειται για παροιμία σχήματος λόγου «οξύμωρου» και περιπαιχτικού»… αφού, η γριά ούτε έγκυος είναι για να λιγουριάσει και να ζητήσει ξυλάγγουρο το καταχείμωνο, ούτε δόντια έχει για να το φάει, ούτε «ξυλάγγουρο υπάρχει το μεσοχείμωνο»… Είδα, τις προ άλλες, λοιπόν, στην Αγορά –το κλασικό παζάρι της Τριπολιτσάς- το ξυλάγγουρο! Ναι· το είδα μετά από χρόνια με 2 «ευρώπουλα» το κιλό! Τουτέστιν 700 δρχ. το κιλό! Πήρα μόνο ένα δίνοντας 1 ευρώ… Δεν τρωγότανε με τίποτα! Πώς τα τρώγαμε ‘κείνο τον καιρό…
Η γεύση –για τους αμαθείς νέους, το λέγω –η γεύση είναι κάτι ανάμεσα σ’ άγουρο πεπόνι κι αγγούρι… Το σχήμα μοιάζει με μικρό πεπόνι… και στο χρώμα περισσότερο προς το αγγούρι… Το άνοστο της γεύσης είναι χαρακτηριστικό… Τότε ήτανε πάμφθηνο το ξυλάγγουρο ενώ, σήμερα, είναι δυσεύρετο και «είδος πολυτελείας»! Όμως, είναι καταφρονεμένο… Μια γριούλα τα είχε σε μια γωνιά και ουδείς τα πλησίαζε αφού τα νόμιζε «κακής ποιότητας πεπόνια»…
Τουναντίον, οι σιλίβδες που, και μ’ αυτές, ξελιγουριάζαμε… οι σιλίβδες ήρθανε στην επιφάνεια σα «λεβαντίνες»! Μ’ εντυπωσίασαν οι λευκές «Κορακοβουνίου» μελιτζάνες! Επίσης, τα φιλέρια κι οι πιπεριές· οι πιπεριές οι κόκκινες και πράσινες –στρογγυλές ή μακρουλές-, οι πορτοκαλί ή κίτρινες… ρε τι διασταυρώσεις είν’ αυτές… Πάντως, το Παζάρι μας, το Σάββατο πρωί, είναι μια μαγεία· μια μούρλια… μ’ όλες τις μυρωδιές και τα χρώματα, μ’ όλα τα χωριά και τις ποικιλίες…
(232)