Ο «πολιτισμός» και οι «σύγχρονες ανέσεις» δεν είχαν χτυπήσει ακόμα τις πόρτες των φτωχόσπιτων της επαρχίας. Οι κάτοικοι της είχαν αναπτύξει ένα μοναδικό σύστημα αυτάρκειας για να ικανοποιούν τις ανάγκες διαβίωσης της οικογένειας αλλά και για την κάλυψη των μικρών προσωπικών στιγμών απόλαυσης και χαλάρωσης. H ζωή στην Αρκαδία, ήταν απλή χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, από τη μέρα της γέννησης ως τη στιγμή που o χρόνος θα σκάψει με ρυτίδες τα πρόσωπα. Το μυαλό τους έπλαθε ιστορίες και βρισκόταν πάντα σε έναν δημιουργικό οίστρο για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της χειρονακτικής εργασίας, και τις αναποδιές της ζωής του ξωμάχου.
Έτσι, χωρίς τις ανέσεις της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας το κάθε χωριάτικο σπίτι έπρεπε να έχει το ψωμί του, το κρασί του, το τυρί του, τα δικά του στρωσίδια και σκεπάσματα, τα ρούχα της οικογένειας, το δικό του τσίπουρο, μέχρι και τον … καπνό για τους μεγάλους.
Ολόκληρη ιεροτελεστία ήταν η κατασκευή του τσιγάρου. Με έκπληξη τα παιδιά παρακολουθούσαν τον πατέρα ή τον παππού μετά το βραδινό φαγητό να φτιάχνει σοβαρός -σοβαρός το μέσο που θα τον ξεκουράσει από τις δουλειές, τις έννοιες, και τις σκοτούρες μιας ολόκληρης μέρας.
Καθισμένη ολόκληρη η φαμελιά στο χαγιάτι του σπιτικού της περιμένει το τέλος της ιεροτελεστίας αυτής που θα σημάνει την πιο όμορφη ώρα του εικοσιτετραώρου. Την ώρα που ο κουρασμένος και αυστηρά στοργικός πατέρας θα αρχίσει τη διήγηση της καθημερινής ιστορίας, που θα διανθίζεται πότε με μια γουλιά κρασιού και πότε με μια ρουφηξιά του πρωτόγονου στριφτού χωριάτικου τσιγάρου.
Ποτέ ο άνθρωπος δεν απόλαυσε τόσα όσα απολαμβάνει σήμερα, μα ποτέ δεν ήταν τόσο ανικανοποίητος όσο σήμερα. Ζει τη φτώχεια του πλούτου. Ο κατακλυσμός των υλικών αγαθών τού έφερε ηθική ναυτία και ψυχική αδηφαγία. Ζει για να καταναλώνει και δεν καταναλώνει για να ζει.
Οι μηχανισμοί παραγωγής τεχνητών αναγκών, όπως η διαφήμιση, τον μεταμόρφωσαν σ’ ένα ακόρεστο καταναλωτικό ον. Όλη τη δραστηριότητά του απορροφούν οι καταναλωτικές του ανάγκες. Αγοράζει συνεχώς, πιστεύοντας ότι λυτρώνεται από τα δεσμά της ανάγκης και χωρίς να το καταλαβαίνει γίνεται δέσμιος νέων αναγκών. Γιατί η καταναλωτική μανία μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα, που όταν ο Ηρακλής της έκοβε ένα κεφάλι στη θέση του φύτρωναν δύο.
Έτσι οδηγηθήκαμε σ’ έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο μπορούμε να ξεφύγουμε μόνο με την εσωτερική μας αυτάρκεια, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να στραφούμε προς τον εσωτερικό μας κόσμο, για ν’ ασχοληθούμε περισσότερο με το πνεύμα μας, ώστε να μη γινόμαστε δούλοι αναγκών που δεν είναι απόλυτα αναγκαίες. Αίτημα του καιρού μας είναι μια ζωή με ποιότητα. Αυτό μπορεί να γίνει εφικτό, αν λυτρώσουμε τον εαυτό μας από τη μανία για ποσότητα.
(83)