Πρωτομαγιά του ’43. Μέρα Σάββατο. Φέτος, το 2016, ανήμερα Πάσχα· Κυριακή. Τότε· μέρες… που “όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά…”…

Τη μάνα, απ’ την προηγούμενη το βράδυ, την έχουνε πιάσει οι πόνοι… Ετοιμόγεννη απ’ ώρα σ’ ώρα… Έτσι, αποφάσισαν, με τον πατέρα, από το απόγευμα, να πάνε στο Νοσοκομείο· στο Νοσοκομείο της “Ευαγγελίστριας”… Όχι· δε μένανε σε χωριό, ώστε να κινήσουνε από μια δυο μέρες, νωρίτερα, όπως ο Ιωσήφ με τη Μαριάμ…· ούτε και στην άκρη της πόλης… Κατάκεντρα της Τριπολιτσάς· στον ίδιο δρόμο με το Νοσοκομείο· εμείς στη Γερμανού Πατρών και το Νοσοκομείο, στην προέκτασή της, απέναντι από την εκκλησιά της Ευαγγελίστριας· απόσταση μόλις 100 βήματα… !

Υπάρχει επιβεβλημένη συσκότιση, από τους Γερμανούς, στην οποία, διαταγή, πειθαρχεί και το Νοσοκομείο… Στο θάλαμο έχουνε κολληθεί μπλε κόλλες στα τζάμια -σαν αυτό το χαρτί που ντύναμε τα τετράδια…- κι απ’ ώρα σε ώρα, η μάνα, γεννάει…. Μαιευτήρας ο κυρ-Αντρέας, ο Παναγιώταρος, πατέρας του φίλου μου, του Μίμη…

Οι ώρες κυλάνε… κι ακόμη, η μάνα, να με βγάλει… Ο Παναγιώταρος, κάθε τόσο την επισκέπτεται και την πειράζει παρακινώντας τη… “άντε, ρε Γαργαλιώναινα, γέννα, να πάω, με την κυρά μου, να πιάσουμε το Μάη…”… Και δέησε, περί την 5η πρωινή…. Ο γιατρός επάνω, οι δυο νοσοκόμες παραδίπλα ενώ, στον πατέρα, έχει δοθεί, να κρατάει, τη λάμπα πετρελαίου… τουτέστιν, “να κρατάει φανάρι” όταν, όταν συνέβει το εξής:

Ο πατέρας ήταν “αλλεργικός για να μην ‘πω φοβιτσιάρης” στο να βλέπει αίματα! Και μόνο στο ξύρισμα, αν κοβότανε, λιποθυμούσε! Αν και σκληρός ιδεολόγος κομμουνιστής, στην πράξη ήτανε “του γλυκού νερού” αφού ‘τανε από ‘κείνους που “θα μέριαζε να μην πατήσει το μερμήγκι”! Στη θέα, λοιπόν, του να βγαίνω, εγώ, από τη μήτρα της μάνας, πασαλειμμένος με τα αίματα… ο πατέρας κλονίσθηκε… Έχασε το χρώμα του, ζαλίστηκε, έτοιμος να καταρρεύσει… Με την άκρη του ματιού του, τον παίρνει είδηση ο Παναγιώταρος, ότι πέφτει… οπότε βάζει τις φωνές “πιάστε τον”… Του παίρνουνε τη λάμπα και ον τραβάνε έξω…

Αυτή την ώρα, λοιπόν, ώρα 5η πρωινή, μέρα Σάββατο, Πρωτομαγιά του 1943…, προ 73 χρόνια, ακριβώς, από σήμερα, είδα το πρώτο φως!

Το “Σαββατογεννημένος” μ’ ακολούθησε και μ’ ακολουθεί… κι όσο κι αν δεν είμαι προληπτικός ή δεν είστε προληπτικοί… είναι καλά μη μελετήσω… κάτι, οπότε αμέσως “μου δηλεί”… ακόμη “και με θάνατο”! Πάντως, είμαι περήφανος, για τη μέρα της γέννησής μου, αφού γεννήθηκα στην καρδιά της άνοιξης, μέσα στους ολάνθιστους κήπους της Τριπολιτσάς και στα καταπράσινα, πέριξ, λιβάδια! Γεννήθηκα τη συμβολική μέρα της Εργατιάς και των Αγώνων…!

Πρωτομαγιά είναι γεννημένος και ο Ρίτσος, αλλά κι ο Σιμόν Πέρες, ο Ανδρ. Λασκαράτος, ο Ιβ Σεν Λοράν, η Τζούντυ Κόλινς…!
(Όμως, γιατί χαιρόμαστε στα γενέθλιά μας όταν, όταν προσθέτουμε άλλον ένα χρόνο στην καμπούρα μας);

Από την άλλη μέρα, οι συνθήκες -από τις διηγήσεις της μάνας- ήτανε, όχι απλά δύσκολες, αλλά τρομερές! Έπρεπε να μασάει ρεβίθια και από το στόμα της να μου τα δίνει, για να μεγαλώσω! Βέβαια, σήμερα, όσο και να φτωχύνουμε, ως Ελλάς, τέτοιες μέρες -ας ευχηθούμε- να μην έλθουν!

Όμως, αρκετά σας ψυχοπλάκωσα… Ο Μάης είν’ ώραίος… “Με του Μαγιού τις ομορφιές τα κόκκινα κεράσια…” λέει το άσμα… ενώ, το άλλο “Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε…” αλλά και φοβερό τραγούδι είναι το “Μέρα Μαγιού που μίσεψες…” ενώ το σχολικό “Μάη, χρυσο-Μάη μου…”… Είναι ο μήνας των σχολικών εκδρομών και των γιορτών… του Αη-Νικόλα “του καλοκαιρινού”, του Κωνσταντή και της Ελένης” και, για εμάς, των Νεομαρτύρων μας και Πολιούχων μας, Δημητρίου (+1803) και Παύλου (+1818)!

Ότι ρολάρουμε, για καλοκαίρι, είναι πασιφανές… Ο Τριπολιτσιώτης, στην αλλαγή των ρούχων -από τα χειμερινά στα θερινά και το αντίστροφο- ακολουθεί το Στρατό… Γύρω στις 21-22 Μάη βγάζουμε τα χειμερινά και βάζουμε τα θερινά (μέρα εορτασμού των Πολιούχων…) ενώ, γύρω στις 23 Σεπτέμβρη (μέρα εορτασμού της Άλωσης…) βγάζουμε τα θερινά και βάζουμε τα χειμερινά… Τ’ “όριτζιναλ” καλοκαίρι, της Τριπολιτσάς, είναι μόλις ένα 40ήμερο (1 Ιουλίου με 10 Αυγούστου)! ή δεν είναι έτσι; φέτος, δεν είναι υπερβολή αν, θα πούμε, ότι από 1η Απρίλη μπήκε η άνοιξη, για εμάς, μ’ έναν μήνα, τον σκληρό Μάρτη, ακόμη στον χειμώνα…!

Να ευχηθώ “καλό καλοκαίρι” θα μειδιάσουνε μερικοί… αν όχι όλοι… όμως, οι περισσότεροι θα μειδιάσουνε και θα ‘πούνε “μας δουλεύεις…”; Τέλος πάντων· πάρτε το, όπως θέλετε… Εδώ, αντέξαμε σε πολέμους, σε σεισμούς, σε δικτατορίες, σε…, σε…. και θα λυγίσουμε, τώρα; ψηλά το κεφάλι και προχωρούμε…

Καλό καλοκαίρι, λοιπόν, καλοκαίρι με υγεία, μπόλικη υγεία…, την οποία και θα την έχουμε αφού, δεν θα τρώμε πολύ αλλά κι αυτά τα πλαστικομπούκια, οπότε… θα υγιαίνουμε… Μην ξεχάσετε -μιας και δεν θα πάμε διακοπές- και ρωτήστε τις ώρες…, διότι, απ’ ό,τι φημολογείται, θα υπάρξει και τρένο, μέχρι τους Μύλους, για πλύσιμο των ποδιών…!
Υγιαίνετε.

Υ.Γ.:
1.Για να μην υπάρχει παρεξήγηση, κάνουμε κατάχρηση, πολλές φορές, με Ι.Χ. θέματα… όπως η ανωτέρω, δική μου, γέννα… Ο λόγος, δεν είναι να προβάλουμε, πώς, εγώ, γεννήθηκα, αλλά, μέσα από τα δικά μας βιώματα, να θυμηθεί, ο καθένας μας, τα δικά του βιώματα, τα οποία είναι ίδια, με τα δικά μας και, πολλές φορές χειρότερα…, για ‘κείνα τα χρόνια τα τόσο δύσκολα που, κάποιοι άλλοι γεννήθηκαν στα χωριά, κάτω από γεφύρια… κι επέζησαν, φίλε μου! Διηγώντας, λοιπόν, κάποια, περιστατικά, σε πρώτο πρόσωπο, θεωρώ, πως τα δίνω πιο ωμά, πιο ειλικρινά, πιο γνήσια… Έτσι, λοιπόν, όποιοι λένε, μέσα τους ή απέξω τους…, πως “ευλογώ τα γένια μου”, ας έχουνε τ’ ανωτέρω υπόψη τους κι ας κρίνουνε συνολικά…

2.Προ 6-7 χρόνια, ανήμερα Πρωτομαγιάς, ώρα 10 το πρωί, έχω δώσει ραντεβού, με τον Σπυρόπουλο, στο σπίτι του -στο Οινοποιείο- για μία συνέντευξη. Σκέφτηκα να μην πάω με ξερά χέρια… να πάρω κανά βούτημα… ώστε εκεί με τον καφέ που θα μου πρόσφεραν… Όμως, άλλαξα γνώμη κι αντί για βουτήματα, πήρα μια τούρτα… ώστε να τους “αναγγείλω” ότι, σήμερα, έχω τα γενέθλιά μου… οπότε να κάνουμε και τη σχετική πλάκα… Φθάνοντας και μπαίνοντας στο ισόγειο αγροτόσπιτο κρατώντας την τούρτα, με υποδέχθηκε, ο Ροβέρτος, και ξοπίσω η Ελένη -η σύζυγός του- η οποία αναφώνησε “πώς το ‘ξερες;”. Έμεινα! Και συνέχισε, η Ελένη, “πώς το ‘ξερες ότι, σήμερα, ο Ροβέρτος έχει τα γενέθλιά του;”! Περιττό, να ‘πω το γέλιο που ‘πεσε όταν, όταν είπα πως, εγώ, για τα δικά μου γενέθλια την έφερα… Τ’ είναι οι συμπτώσεις… Έτσι, έμαθα, ότι και ο Ροβέρτος είναι Πρωτομαγιάτικος… Να τα 100στήσουμε, Ροβέρτο…
Ν.Γ.

(57)