Ευχαριστούμε των Χρήστο Κουρούσια -παλιό συνεργάτη της “χάρτινης” Ο.Α….-, τον ευχαριστούμε για τις δύο, πράγματι, καταπληκτικές φωτο της οικογένειάς του· δυο φωτο, που, τι και τι δεν θα μπορούσε να γράψει, κανείς, πάνω σ’ αυτές· ας τις ‘δούμε:
- Τα προικιά είναι έτοιμα, επάνω στα “στολισμένα” μουλάρια, πλαισιωμένα από τους συνοδούς -τυπικά, είναι φορτωμένοι κι αυτοί- και αναχωρούν από το Μπεντενέικο σπίτι της νύφης, για το σπίτι του γαμπρού, στο ίδιο χωριό ή στο διπλανό… Έτσι, γινόταν, τότε, μέχρι το ’70, περίπου· μια συνήθεια, που, κράταγε κάποιες εκατοντάδες χρόνια, και η οποία, επιτέλους, καταργήθηκε, και γιατί ο κόσμος μορφώθηκε… οπότε προς τι η προίκα όταν, μάλιστα, η γυναίκα ήρθε σε ίση μοίρα με το άντρα αλλά κι όταν η γυναίκα άρχισε να δουλεύει… Θα λέγαμε, ότι η προίκα σταμάτησε, όταν άρχισαν να εκλείπουν τα συνοικέσια και οι συμπεθεριάστρες… Η φωτο, θα μπορούσε να συμπληρωθεί με την ορχήστρα του νταουλιού, λαουτιού και της πίπιζας ή του κλαρίνου να προηγείται, κάποιων συνοδών από το σόι της νύφης με “τα καλά τους”… Εδώ, φαινόταν αν η νύφη ήταν πολύφερνη ή φτωχιά…· δηλ. από τους μπόγους και την ποιότητα των προικιών… Όμως, υπήρχαν και οι “αφανείς”, λίρες, που, μετρούνταν και δίνονταν στα κρυφά… Όταν ο γαμπρός ήταν από μακριά, και το ζευγάρι θα έμενε στο σπίτι του του γαμπρού, τα προικιά μεταφέρονταν πάνω σε “στολισμένες” σούστες και, μεταπολεμικά, πάνω σε “στολισμένα” φορτηγά αυτοκίνητα ή αγροτικά… Όμως, και με τα μουλάρια, όχι λίγες φορές, το ταξίδι κρατούσε και ολόκληρη μέρα! Η παρούσα φωτό -επάνω στο μουλάρι είναι ο πατέρας, του Χρήστου, Γιάννης- κατατάσσεται στις αρχές της δεκαετίας του ’50… Πώς ήταν τα σπίτια, τότε στα χωριά… και πώς σήμερα…!
- Και πάλι ο Γιάννης Κουρούσιας, αυτή τη φορά μοχθώντας “για τον επιούσιον”… Ταλαιπωρημένος από τον τρύγο, έχει φορτώσει το κάρο με ασκιά γεμάτα μούστο, κι έρχεται από τη Μηλιά στην Τρίπολη. Εδώ, έχει φτάσει στην “Αελλώ” -έτσι ήταν πριν γίνει κινηματογράφος- και κατευθύνεται σε κάποιο υπόγειο της πόλης, όπου θ’ αδειάσει το περιεχόμενο στα βαγένια -έχει και το χωνί… Μπαϊλντισμένο είναι και το αλογάκι…, Οκτώβρης μήνας… Χαρακτηριστικό της εργατιάς και των χωρικών, εκείνα τα χρόνια, και πιο πολύ τα προπολεμικά, ήταν η τραγιάσκα… Τότε, το Μπεντένι ήταν χωριό· σήμερα έγινε προάστιο της Τρίπολης και, μάλιστα, με την αρχαϊκή ονομασία “Αρτεμίσιο”!
(231)