Στον αδελφό μου Φώτη Κατσαούνη
Αδελφέ μου,
Μ’ άφησες χθες ενεό με την αναχώρησή σου και περισσότερο μ’ όσα είχες προβλέψει να μου γράψεις. Μας παρήγγειλες με τόσες λεπτομέρειες όσα στο μέλλον θα ήθελες να συμβούν, ίσως γιατί είχες τόσο μικρό παρελθόν και τόσο πικρό παρόν.
Άσε με λοιπόν κι εγώ σήμερα να σου μιλήσω, να γίνω τα θολά σου μάτια την ώρα του φευγιού, να γίνω η ραγισμένη φωνή σου στις έσχατες ημέρες της ταλαιπωρίας.
Κοιτάζω γύρω μου αδελφέ μου και σου λέω πως είναι όλοι εδώ:
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καρυστίας κα Σκύρου και πνευματικός ταγός σου, κ.κ. Σεραφείμ, που άφησε για λίγο το ποίμνιό του, για να σε κατευοδώσει, οι Σοφολογιότατοι Αρχιμανδρίτες κι ο Χορός των Κληρικών, που εκπροσωπούν την Εκκλησία που τόσο αγάπησες κι ήρθαν να σε πάρουν απ’ το χέρι και να σου προετοιμάσουν τη θέση σου ανάμεσα στους Δικαίους.
Η Ελεάννα μας π’ άλειφε μύρα τις πληγές σου και μας παρηγορούσε με τη δύναμή της, μία νέα αδελφή που απόκτησα, σ’ ελάχιστο αντιστάθμισμα της απωλείας μου.
Ο Βασίλης μας, που σ’ αποχαιρέτησε μυστικά και θα σου χαρίσει τα φτερά της Αθανασίας και τη δικαίωση των ονείρων σου. Κι ακούω φωναχτά το υποσυνείδητό μου, βοά το αίμα μου και λέει: Περικλή, εσύ πια έχεις τέσσερα παιδιά.
Είναι εδώ οι γονείς μας, με μαδημένη τη σκέψη τους, που αρθρώνουν τ’ όνομά σου με λυγμούς, περήφανοι που παρέδωσαν στην αιωνιότητα ένα γόνο ευγενή και τσακισμένοι που δεν ήταν αυτοί προπομποί σου.
Είναι εδώ τα’ αδέλφια σου, ομομήτρια και μη, που οδύρονται πάνω στη χαμένη σου νιότη κι αναρωτιούνται ποιοι κρίκοι τους δένουν πια με τη γη.
Τα ανίψια σου, που γιόμισαν το κιβούρι σου με κτερίσματα, προικιά για τη ζωή επέκεινα.
Κι όλοι οι συγγενείς, οι φίλοι σου παρόντες, οι συνεργάτες σου, οι δάσκαλοι κι οι συμμαθητές σου, σου γνέφουν, καθορίζοντας τις μελλοντικές σας συναντήσεις, στους τόπους που θα προετοιμάσεις.
Κι όλοι εμείς οι άνθρωποί σου, ανεξάρτητα από το βαθμό της εγγύτητάς μας, σ’ ευχαριστούμε που μας χάρισες λίγο χαμόγελο, μια κατανόηση, ποταμούς ευγενείας και που στον πόνο σου επέβαλες να υποχωρεί, για να μη μεταδώσεις τη θλίψη, να μην εξαπλώσεις το κακό, να το ξορκίσεις.
Αδελφέ μου, είμαι ευγνώμων για τη θέση που μου χάρισε η μοίρα στο πλάι σου. Που μ’ άφησες να μοιραστώ το μονοπάτι του Γολγοθά σου. Όμως, κι αν προσευχήθηκα, κι αν αντάλλαξα τον εαυτό μου αντίδωρο για σένα, κι αν οργίστηκα με του θανάτου την αδυσώπητη κι επίμονη επίθεση, κι αν μάτωσα τα νύχια μου προκαλώντας το θεριό, ηττήθηκα και σε πρόδωσα.
Ζητώ συγγνώμη αδελφέ μου που δεν τα κατάφερα. Ζητώ συγγνώμη για την ελπίδα που με σιγουριά έσπειρα, παρά το γεγονός ότι εσύ τουλάχιστον ποτέ δεν παραπλανήθηκες.
Δεν έχω τώρα να σου δώσω υποσχέσεις. Κανείς μας δεν έχει. Όλοι μας έχουμε υποχρέωση να προσηλωθούμε στα οράματά σου, να εξελίξουμε την τέχνη σου, να γιγαντώσουμε το έργο σου και να το παραδώσουμε, δική σου παρακαταθήκη κι όνειρο, στο Βασίλη. Δεν είμαστε ανήμποροι πια, είμαστε κατάχρεοι. Πρέπει να σου ξεπληρώσουμε τα μέλλοντα γήινα έτη που βυθίστηκαν στο άπειρο. Πρέπει να διατρέξουμε τις διαδρομές που παρέλειψες. Πρέπει να χτίσουμε τα κάστρα για τις πόλεις που δεν πρόλαβες να οχυρώσεις. Κι εσύ, όσο κι αν οι ανθρώπινες, χοϊκές σου δυνάμεις βιάστηκαν να σ’ εγκαταλείψουν, θα επιβλέπεις και θα καθοδηγείς, καραβοκύρης στο σκαρί του σύννεφου.
Σα διάβασα πρώτη φορά το Γιάννη Ρίτσο, στο «Τραγούδι της Αδελφής μου», πρόστυχα κατέκρινα τη συναισθηματική υπερβολή στο σύγχρονο στίχο. Κι ύστερα, τόσα χρόνια μετά, διαψεύδομαι οικτρά. Κοιτώ γύρω μου, μήπως και στον πένθιμο κύκλο μου ο ποιητής είχε προετοιμάσει ένα παράθυρο και κοίταζε από το παρελθόν στο μέλλον και κοίταζε από τον εαυτό του στο είναι μου. Γιατί έτσι, όπως ακριβώς το περιέγραψε κι ο ποιητής, αγρύπνησα χθες μετρώντας τους σφυγμούς και την ανάσα σου. Στυλώθηκα πύργος νοητός μες στην ακατανόητη βοή των διασταυρούμενων κεραυνών, μα εν τέλει οι αψίδες του φωτός κατέρρευσαν κάτω απ’ τα βλέφαρά σου.
Με ξεγέλασες. Μας ξεγέλασες όλους. Κατόρθωσες να ξεγλιστρήσεις απ’ τον αυχένα της ζωής στην άλλη διάσταση και μόνο τότε μπόρεσα με σιγουριά να σου υποσχεθώ: Εκεί που πας δεν θα πονέσεις πια, δεν θα λυπηθείς, ούτε θα αναστενάξεις. Μόνο θα δροσίζεσαι από τους ατμούς των δακρύων μας.
Αδελφέ μου, έχω τόσο πολλά να σου πω ακόμη, που δεν αρκεί ούτε η δική μου ζωή για να μιλώ κι αυτό θα πράττω. Φοβάμαι κιόλας τη βέβαιη προδοσία των οδυρμών μου, γι’ αυτό σ’ αφήνω μόνο για λίγο.
Και αφού τούτο συνηθίζεται, πρέπει να ανακεφαλαιώσω κα να σου πω:
Αδελφέ μου, ήσουν ο καλύτερος Άνθρωπος που έχω γνωρίσει…
Αδελφέ μου, κοιμήσου ήσυχος, γιατί έφυγες Νικητής…
Αδελφέ μου, Σ’ ευχαριστούμε για όλα…
Καλή αντάμωση αδελφέ μου…
Περικλής Β. Κατσαούνης
Ευχαριστήρια
Στη μακρόχρονη, σκληρή και άνιση μάχη που έδωσε με την ασθένεια ο λατρευτός μας σύζυγος, πατέρας, υιός, γαμπρός, αδελφός και θείος ΦΩΤΗΣ Β. ΚΑΤΣΑΟΥΝΗΣ, Επιχειρηματίας – Ζαχαροπλάστης, είχε την επιστημονική – ιατρική υποστήριξη και βοήθεια, αλλά και το ανθρώπινο ενδιαφέρον και συμπαράσταση πλήθους ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, τους οποίους ευχαριστούμε θερμά και τους ευχόμαστε να τους δίνει δύναμη ο Θεός για να υπηρετούν τον Άνθρωπο και να προάγουν την Επιστήμη τους. Ιδιαίτερη μνεία επιθυμούμε να κάνουμε: στο Dr Ζαχαρία Π. Τσιαμούλο, Γαστρεντερολόγο, Διευθυντή της Γαστρεντερολογικής Κλινικής του Κέντ, στον Καθηγητή Ογκολόγο Justin Stebbing, στο Χειρουργό Charles Imber, στον Καθηγητή Χειρουργό Massimo Malago, στον Αναισθησιολόγο John Reed, στο λοιπό ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των κλινικών – νοσοκομείων LOC (Leaders in Oncology Care), Princess Grace Hospital, Harley Street Clinic, London Clinic (Λονδίνο), στον Ογκολόγο Ηλία Αθανασιάδη, Διευθυντή Ογκολογικής Κλινικής του θεραπευτηρίου «Μητέρα» και στην ομάδα του, στο Χειρουργό Ουρολόγο Παναγιώτη Παπαναστασίου, στο Χειρουργό Δημήτριο Καλαντζόπουλο, στο λοιπό ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του θεραπευτηρίου «Μητέρα», στον Ali Vadelayman, Ιδρυτή και Διευθυντή του Cellular Balancing Institute (Βιέννη), στον Ακτινολόγο Γιάννη Ποντίκη, Συντονιστή Διευθυντή του Παναρκαδικού Νοσοκομείου Τρίπολης, στο Χειρουργό Ουρολόγο Στέλιο Παπαδημητρίου, Διευθυντή Ουρολογικής Κλινικής του Παναρκαδικού Νοσοκομείου Τρίπολης, στον Παθολόγο Βασίλη Βασιλείου, στον Παθολόγο – Λοιμωξιολόγο Πάρη Νίκου, στο λοιπό ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Παναρκαδικού Νοσοκομείου Τρίπολης, στο Μικροβιολόγο Κώστα Μπεντεβή, στο Μικροβιολόγο Γιώργο Αναστόπουλο, στο Φαρμακοποιό Βασίλη Τσαρπαλή, Προϊστάμενο του Φαρμακείου Αθήνας του ΕΟΠΥΥ και στη Φαρμακοποιό του ΕΟΦ Φρόσω Αποστολέλλη.
Ευχαριστούμε θερμά τους συγγενείς, τους φίλους, τους συμπατριώτες, αυτούς που κατέθεσαν στεφάνι, το Επιμελητήριο Αρκαδίας, το Σύνδεσμο Ζαχαροπλαστών και Συναφών Επαγγελμάτων Τρίπολης, το Σύλλογο Εστιατόρων Τρίπολης, την ΠΑΕ Αστέρας Τρίπολης, την ΚΑΕ Αρκαδικός, όλους όσους παρέστησαν στην κηδεία και καθ’ οιονδήποτε τρόπο συμμετείχαν στο βαρύ πένθος μας, για την απώλεια του λατρευτού μας συζύγου, πατέρα, υιού, γαμπρού, αδελφού και θείου ΦΩΤΗ Β. ΚΑΤΣΑΟΥΝΗ, Επιχειρηματία – Ζαχαροπλάστη.
Ευχαριστούμε θερμά το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Καρυστίας και Σκύρου κ.κ. Σεραφείμ, τον Ιερό Κλήρο και το χορό των Ιεροψαλτών, που συμμετείχαν στη Νεκρώσιμη Ακολουθία του λατρευτού μας συζύγου, πατέρα, υιού, γαμπρού, αδελφού και θείου ΦΩΤΗ Β. ΚΑΤΣΑΟΥΝΗ, Επιχειρηματία – Ζαχαροπλάστη.
Η σύζυγος Ο υιός
Ελεάννα Δημήτρουλα Βασίλης Κατσαούνης
Οι γονείς
Βασίλης και Κατίνα Κατσαούνη
Η πεθερά
Βίκυ Παπαπέτρου
Τα αδέλφια
Περικλής και Ντίνα Κατσαούνη
Φρόσω και Γιάννης Αποστολόπουλος
Πέτρος κα Νάντα Δημήτρουλα
Τα ανίψια – Οι θείοι – Οι λοιποί συγγενείς
(4659)