Φέτος, δεν πήγαμε τις καθιερωμένες διακοπές… δηλ. του να καθίσουμε σε μια λουτρόπολη και να κάνουμε τα μπάνια μας… Με τη κυρία μου, τη Ευδοκία, μιας κι είμαστε κάποιας ηλικίας και μας κουράζει η οδήγηση, αποφασίσαμε, για ένα 10ήμερο, να επισκεφθούμε μια περιοχή της λοιπής Ελλάδας, με το λεωφορείο, παρακαλώ… Επισκεφθήκαμε, βασικά, εφτά πρωτεύουσες Νομών… εννοείται κάποιες και ως ενδιάμεσους σταθμούς… Να ‘πω, ότι ήταν οι καλύτερες διακοπές μας, θα είναι λίγο, αφού, και λίγα χρήματα ξοδέψαμε -τρώγαμε ψωνίζοντας…-, και είδαμε διαδρομές που δεν είχαμε ξαναδεί, κι όχι γιατί δεν είχαμε επισκεφθεί τους τόπους αλλά γιατί οδηγώντας με το Ι.Χ. δεν βλέπεις από την αγωνία… ενώ, από το λεωφορείο έχεις πανοραμική θέα… πέραν από του ότι σε πάνε οι άλλοι…
Όλα καλά, λοιπόν· εκείνο, όμως, που μας έκανε εντύπωση ήταν το ψωμί… το οποίο, αλλού δεν ήτανε ψημένο καλά, αλλού ήτανε ατσούμπαλο σε σχήμα, αλλού ήτανε σκέτο ζυμάρι, αλλού έλειπε η κόρα, αλλού… Η διαπίστωση; στην Τρίπολη τρώμε -πλην εξαιρέσεων- το πλέον εύγευστο, το πλέον καλοψημένο και το πλέον λαχταριστό ψωμί!
Ναι· από περιέργεια και όχι μόνο, μια ολόκληρη εβδομάδα, φάγαμε του κόσμου τα είδη αρτοποιίας και τα τοπικά ψωμιά….. Σαν των φούρνων της Τρίπολης, δεν βρήκαμε, πουθενά! Και καλό είναι να ψάχνουμε το ψωμί… διότι, και στην Τρίπολη, δεν είναι όλοι «μαέστροι» φουρνιάρηδες… εξ’ ου και το «40 χρόνια φούρνιαρης, έχω ψήσει…»· μπορεί να ‘χεις ψήσει, φίλε, όμως, αν συνεχίζεις να το νοθεύεις και να μην προσέχεις το ψήσιμο, και να το αφήνεις ωμό για να σηκώνει βάρος…
Γενικά, όμως, η Τριπολιτσά διαθέτει υπέροχο ψωμί… κάτι, που, ομολογούν και οι ξένοι που μας επισκέπτονται… Διαθέτει περί τους 30 φούρνους εντός πόλης και άλλους καμιά 10ριά στα περίχωρα της Μαντινείας αφού, π.χ. και η Νεστάνη έχει φούρνο…! Εντός πόλης, υπάρχουνε και πρατήρια, μ’ εξ’ ίσου καλό ψωμί φερτό από τα περίχωρα… Τρώμε, λοιπόν, το δικό μας, Μαντινειακό ψωμί, ελεύθερα, γιατί είναι «και το πρώτο»!
(644)