Ο τίτλος αφορά τη συμπατριώτισσά μας –από Βάχλια– Ντένη Βαχλιώτη, τη γνωστή μεγάλη Ενδυματολόγο μας, ανεψιά των δύο αείμνηστων, διεθνούς φήμης ογκολίθων μας, στην Ενδυματολογία, Θεώνης Βαχλιώτη–Όλντριτζ (ΗΠΑ) και Ντένης Βαχλιώτη (Ευρώπη)!
Συμπτωματικά, έπεσε στα χέρια μου «το Βήμα» της 19-4-15 κι εκεί, με τίτλο «Έντυσα τριακόσιους ρόλους», διάβασα τη συνέντευξη, που, της πήρε η Μυρτώ Λοβέρδου… Μια συνέντευξη, ολοσέλιδη, αρκετά ενδιαφέρουσα για την Αρκαδοπούλα, Ντένη Βαχλιώτη… Ας δούμε ένα απόσπασμα για τους φιλότεχνους..:
Τριακόσια κοστούμια, έξι παραστάσεις, μία θεατρική σεζόν. Αυτός είναι ο εφετινός απολογισμός για την ενδυματολόγο Ντένη Βαχλιώτη που σχεδίασε και δημιούργησε τρεις εκατοντάδες ρούχα για έξι διαφορετικές παραστάσεις. Ξεκίνησε με τον «Δικηγόρο Ντάροου», συνέχισε με το «Φάντασμα με γόβες» για να ακολουθήσουν, σχεδόν ταυτόχρονα, οι «Καμπάνες του Εντελβάις», η «Φιλουμένα» και οι «Δούλες». Λίγο πριν από την τελευταία πρεμιέρα για φέτος, με το «Στροχάιμ» του Δημήτρη Δημητριάδη, η ευφάνταστη καλλιτέχνης μιλάει στο «Βήμα» για ποσότητες και ποιότητες.
– Μετράτε γύρω στα δεκαπέντε χρόνια στο θέατρο. Τελικά το επώνυμό σας τι ρόλο έπαιξε;
«Απομυθοποίησα από πολύ μικρή το βάρος του ονόματος γιατί μεγάλωσα σε μια τέτοια οικογένεια. Ο πατέρας μου (σ.σ.: Χρήστος Βαχλιώτης) υπήρξε πρωτοπόρος και διανοούμενος στον χώρο του θεάτρου και των τεχνών. Η θεία μου (σ.σ.: Ντένη Βαχλιώτη) επίσης, με έναν άλλον τρόπο, πιο ανάλαφρο, πιο μαχητικό απολάμβανε τη δόξα και τη λάμψη, όπως και η άλλη θεία μου (σ.σ.: Θεώνη Βαχλιώτη–Όλντριτζ) στην Αμερική. Όταν ήμουν μικρή θα μπορούσα να πέσω στην παγίδα της τελειότητας κι αυτό να με εμπόδιζε να βγω στην αρένα. Με βασάνιζε. Με την αδελφή μου (σ.σ.: Ειρήνη Βαχλιώτη, σκηνοθέτρια του κινηματογράφου) μεγαλώσαμε με μεγάλα οράματα αλλά και την αυστηρή ματιά του πατέρα μας πάνω στη τέχνη, μαζί με τη δική του απαισιοδοξία».
– Και που σας οδήγησε όλο αυτό;
«Στη δική μου προσωπική διαδρομή. Κατάφερα να σωθώ από την παγίδα της τελειότητας. Είμαι τελειομανής στη δουλειά μου αλλά το βλέπω και λίγο σαν παιχνίδι. Η ζωή δεν είναι μόνο αυτό. Είμαστε ένας τόσος μικρός κόκκος μέσα στο Σύμπαν, που χωράει και μια αποτυχία. Φυσικά πρέπει να παλεύουμε, να προσπαθούμε, να μην παραιτούμαστε. Αλλά θέατρο κάνουμε, μια παράσταση είναι τελικά».
– Ποιος είναι ο κριτής του εαυτού σας;
«Η επιβράβευση έρχεται κυρίως από τον εαυτό μου. Μετά εμπιστεύομαι τον άντρα μου, κάποιους καλούς φίλους και συνεργάτες».
– Πώς βλέπετε τον εαυτό σας στο μέλλον;
«Θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι δημιουργική και να στραφώ σε άλλου είδους δουλειές που θα με προκαλούν».
– Υπάρχει γυναικεία ματιά στην τέχνη;
«Πιστεύω ότι στο θέατρο, όπως και σε άλλα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, χρειάζεται η γυναικεία ευαισθησία. Λόγω της πολυπλοκότητας των αισθημάτων και των συναισθημάτων της, η γυναίκα αγγίζει περισσότερες αποχρώσεις».
– Ονειρεύεστε έργα και ρόλους να ντύσετε;
«Ονειρεύομαι μεγάλα κλασικά έργα, όπως τον «Μάκβεθ», που λατρεύω, ή τη «Μήδεια». Θα με ενδιέφεραν να τα κάνω κάποια στιγμή. Ελληνικό έργο δεν έχω κάνει, εκτός από την υπέροχη διασκευή με το «Τρίτο Στεφάνι». Έχω κάνει και τους «Ιππής» στην Επίδαυρο και τους «Σκοινοβάτες», μια παράσταση που προσωπικά αγάπησα πολύ».
(263)