Mε τη συμβία μου, τη Βούλα, είμαστε χρόνια παντρεμένοι 15 και πλέον… Ως αντρόγυνο έχουμε και τα καλά μας, έχουμε και τις διαφορές μας… Μία, εξ’ αυτών των διαφορών, και το τηλεορασάδικο γούστο… όπως π.χ. εγώ, θέλω να βλέπω ποδόσφαιρο ενώ η Βούλα μελό… ή, αυτή Ειδήσεις κι εγώ κινηματογράφο… Έτσι, χωρίσαμε τα τσανάκια μας, οπότε, εγώ, απομονώνομαι στο σαλόνι και η Βούλα στο καθιστικό…
Όμως, το πρωινό της Κυριακής, σμίγουμε… καθότι χρονιάρα μέρα η Κυριακή, καθώς, λέει, η Βούλα… Πίνουμε τον καφέ μας, μετά βουτύρου και μελιού, παρακαλώ… μόνο την Κυριακή…· έτσι και προχθές…
Ξυριζόμουνα, όταν άκουσα τη Βούλα να λύνεται στα γέλια…· έτρεξα…:
– Τούτο, ρε Αγησίλαε, δεν το περίμενα… Μέχρι που ‘χαμε κάτι λεφτούλια όλο σου τρωγόμουνα, να πάμε διακοπές, βόρεια· να ‘δω κι εγώ τη Νάουσα, τη Φλώρινα, την Κοζάνη, βρ’ αδερφέ, που δεν έχω πάει… Εσύ, τίποτα· όμως, ρ’ Αγησίλαε, μπορεί να μην πήγα, εγώ, όμως, πάνε οι σερβιέτες μου!
Και κάκακα τα γέλια, η Βούλα… Το είχε ακούσει στην Τηλεόραση, ότι τα σκουπίδια μας, από την Τρίπολη θα ταξιδέψουν στην Κοζάνη για να θαφτούν, εκεί! Οπότε τα γέλια, έγιναν εις διπλούν, μιας και τ’ άρχισα, κι εγώ, αφού, μπορεί οι σερβιέτες, της Βούλας, να ταξιδέψουν στην Κοζάνη, όμως και τα κωλόχαρτα τα δικά μου, το ίδιο δρομολόγιο θα κάνουν…!
Γι’ αυτό, ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ! Πού να περίμενε, η Βούλα, πως οι σερβιέτες της θα ταξιδέψουν βορείως κατά 600 τόσα χλμ. αλλά και τα δικά μου κωλόχαρτα, ποιος περίμενε ότι θα δούνε Ισθμό και Αττική οδό, Θήβα και Λαμία, Λάρισα και… Ε, ρε μεγαλεία…
Ναι· ποιος περίμενε, ότι ενώ, εγώ και η Βούλα, δεν έχουμε ταξιδέψει στην Κοζάνη, ποιος περίμενε αντ’ ημών, θα είχαν «τύχη βουνό» οι σερβιέτες της Βούλας και τα κωλόχαρτα τα δικά μου! Ποιος τη χάρη μας, λοιπόν…
Και για να σοβαρευτούμε, είμαστε, τελικά, «για τα σίδερα»… Να μην έχουμε προβλέψει, σε μια ολόκληρη Αρκαδία, να μην έχουμε προβλέψει για μια χεσιά τόπο, εδώ και χρόνια, για να εναποθέτουμε τα σκουπίδια μας…· αλλά να μην τα δεχόμαστε ούτε και τώρα να τα εναποθέσουμε κάπου… και να είμαστε υποχρεωμένοι να τα ταξιδεύουμε στην Κοζάνη, η οποία και με το δίκιο της -αν τα δεχθεί- θα μας παίρνει 25 € τον τόνο, ξέχωρα από τα λοιπά έξοδα… που μεταφράζονται σε καύσιμα, αγώι, μεροκάματο σοφέρ, εκτός έδρας του ιδίου…
Κι όλα τ’ ανωτέρω μέχρι 50.000 τόνους… Μετά, τι μέλλει γενέσθαι; πάλι «για τον γάιδαρο καβάλα» θα ‘μαστε;
Πάντως, αφού τα κωλόχαρτά μας και οι σερβιέτες μας θα έχουν τέτοια τύχη και θα εκδράμουν κάνοντας διακοπές στην Κοζάνη, ποιος τη χάρη μας…
Υ.Γ.: Το ανωτέρω το γράφαμε προ διετίας περίπου… Αυτές τις μέρες ακουστήκανε ευχάριστα… ότι δηλαδή τα σκουπίδια μας θα βρούνε απάγκιο στα μέρη μας, μια για πάντα και, μάλιστα θα τους γίνεται και διαλογή… ώστε να χρησιμοποιούνται και αλλέως πως…
(23)