Kάπως έτσι πρέπει να λέγεται το σχήμα λόγου, που, δημιουργεί αυτή την ανοησία ή πρόκληση…. τού να παρουσιάζουμε, εν Ελλάδι, την σήμερον ημέραν, στα κανάλια, ποικίλα εδέσματα και γλυκά τα οποία, ακόμη και τις, πλασματικά, πλούσιες χρονιές, δεν κατόρθωσε να παρασκευάσει και απολαύσει, όχι μόνο μια κατώτατης οικονομικής κατάστασης οικογένεια, αλλ’ ούτε και μέσης. Ακόμη ακόμη και μια πλούσια οικογένεια που έχει μείνει στο μπον φιλέ, κι αυτή δεν έφτιαξε ποτέ τέτοιες σπάνιες λουκούλλειες γευστικές συνταγές φαγητών και γλυκών… αφού, και να υπήρχαν λεφτά, απουσίαζαν οι σεφ…!
Ναι, αυτό το σχήμα στη Λογοτεχνία, αν δε λέγεται «αντονομασία» ή «υπερβολή»… όπως είπαμε λέγεται «οξύμωρο» ή «παραδοξολογία» αφού, τι πρόκληση είν’ αυτή, εν καιρώ μεγάλης φτώχειας που ο άλλος ψάχνει στα σκουπίδια… εσύ να παρουσιάζεις, καθημερινά, στις οθόνες, τόσες και τόσες προκλητικές συνταγές και, μάλιστα να μη μένεις στη θεωρία αλλά να τις παρασκευάζεις κιόλας! Να τις παρασκευάζεις, προκλητικότατα, βγάζοντας από το φούρνο, λαχταριστά φαγητά κι αχνίζοντα, όταν το παιδάκι φεύγει για το σχολείο κι η μάνα ψάχνεται και ζητιανεύει για το κουλούρι, που, κοστίζει 1 ευρώ!
Κι ένα κανάλι δεν έχει την ευαισθησία και την έμπνευση ν΄ αντικαταστήσει αυτές τις συνταγές για εμίρηδες… με την κατσαρόλα του φτωχού και να υποδείξει: πώς οι πατάτες γιαχνί θα γίνουν πιο νόστιμες … ότι δηλ. πρέπει να ροδοψηθούν, πριν, στο τηγάνι… ή πρασόρυζο ή λαχανόρυζο ή χυλοπίτες ή τραχανά, σκέτες μπάμιες ή φασολάκια…! Υπάρχουν και τέτοια φαγητά όπως πατάτες τηγανιτές ή ρύζι λαπάς… που εμείς τα παρασκευάζουμε άνοστα και νεροπλύματα αφού κάνουμε οικονομία στο λάδι…
Μετρούν δήθεν τη θεαματικότητα…· μα τι θεαματικότητα και ακροαματικότητα μπορούν να ‘χουν όλ’ αυτά συν τα ξενόγλωσσα γλυκά… για το λαό που, επειδή τον κόβει λόρδα, κοιτάζει να γεμίσει την κοιλιά του με ό,τι βρει… Και πού να βρει αυτά τα γλυκά; Αλλά κι αν τα βρει, πώς θα τα πληρώσει; Χάθηκε να λανσάρουμε τον μπακλαβά ή το κανταϊφι, το κομπεχάγι ή το σαραγλί, την καρυδόπιτα ή το σάμαλι… που ‘ναι και χορταστικά;
Άντε να μου χαθείτε, με συγχύσατε πάλι…
Αγήνωρ
(76)