Το βράδυ της Κυριακής 27 Σεπτέμβρη 2015, και καθ‘ ον χρόνον τα πυροτεχνήματα, για την “Άλωση της Τριπολιτσάς”, στην πλ. Άρεως, αστραποβροντούσαν και καταύγαζαν τον συννεφιασμένο ουρανό της Τριπολιτσάς, στην Κεντρική πλ. της πόλης μας παιζόταν ένα δράμα· ένα δράμα, απ’ αυτά, που, δυστυχώς, λίγοι τα καταλαβαίνουν και ευαισθητοποιούνται… και κλαίνε…! Και το δράμα συνεχίστηκε καθ‘ όλη τη νύχτα… σε σημείο, που, και αυτό το φεγγάρι “κρύφτηκε, πίσω από τη γη, για να μην γίνει μάρτυρας…”!
Πρόκειται, για το, και τυπικό, κλείσιμο –ουσιαστικά, είχε κλείσει αφ‘ ότου “αλώθηκε” το μεγάλο Πρακτορείο κινήσεως Τύπου, του Γορτύνιου, Χριστοδουλόπουλου, από την “Ευρώπη” και το “Άργος”…· πρόκειται, λοιπόν, και για το τυπικό κλείσιμο, του παλιού “Αθηναϊκού πρακτορείου” –με τελευταίο τον Παν. Λεμπέκο, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε– που, μια ζωή, έδρευε κάτω από τις καμάρες της Κεντρικής πλ, στην αρχή, δυτικά –στη σημερινή πόρτα του “Γαλλαξία”- και, μετά, βόρεια, στη σημερινή θέση του…
Αυτό, το Πρακτορείο –δηλ. το “Αθηναϊκό”- έναντι του “Νέου”, που, εν Τριπόλει, το αντιπροσώπευε, ο Γεωργελές και, μετέπειτα, ο γαμπρός του, Μιχόπουλος…, το “Αθηναϊκό πρακτορείο”, ανέκαθεν, είχε τον κύριο όγκο των εντύπων, που, διακινούνταν, εν Ελλάδι, σε ποσότητα και ποιότητα, σε εφημερίδες και περιοδικά…
Όπως σε όλη την Ελλάδα, πόσο, μάλλον, στην Τρίπολη –ένεκα Χριστοδουλόπουλου και της “αλληλοϋποστηρίξεως” των Γορτυνίων…-, οι ιδιοκτήτες–αντιπρόσωποι ήταν Γορτύνιοι! Το ίδιο, κατά κύριο λόγο, και οι εφημεριδοπώλες… Αυτό, το Πρακτορείο, γιορτές, καθημερινές, Χριστούγεννα, Πάσχα… έμενε ανοιχτό, από τα χαράματα μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα.. Βλέπεις, εκείνα, τα χρόνια, δεν υπήρχε κομπιούτερ και τηλεόραση ενώ, δεν υπήρχε, καλά καλά, ούτε ραδιόφωνο… ώστε, ο Τριπολιτσιώτης να μαθαίνει τα κυριότερα πανελλήνια και παγκόσμια νέα… και, όχι, τα τοπικά, τα οποία διακινούνταν από τα γραφεία των τοπικών εφημερίδων…
Παράλληλα, ήταν ένα επικερδές επάγγελμα… αφού, το ποσοστό, του κέρδους ήταν αρκετά υψηλό, ώστε, απ’ αυτό, να αμείβονται, πολύ καλά, και οι πλανόδιοι εφημεριδοπώλες… Και δεν ήταν, απλά, επικερδές, αλλά και “μονοπωλιακό είδος” αφού, δεν κινδύνευες να σου ανοίξει κάποιος, δίπλα…· αυτός ήταν και ο λόγος, που, το πρακτορείο παραδινόταν “κληρονομικώ δικαιώματι” … ή, αν δεν υπήρχε διάδοχη κατάσταση, τότε, ο “αέρας”, που, λάβαιναν οι αποχωρούντες, μεταφραζόταν σε μεγάλα ποσά λιρών ή εκατομμυρίων δρχ….! Βλέπεις, ήταν, όπως, είπαμε “μονοπωλιακό είδος” το Πρακτορείο εφημερίδων, σε μια πόλη ή σε μια κωμόπολη … με πολλά κέρδη αφού αντιπροσώπευε και τα Λαχεία… και το εκπληκτικό, την μη παράδοση χρημάτων, στους Ιδιοκτήτες του Τύπου, καθ‘ εκάστην, όπως ήταν τα τελευταία χρόνια, αλλά –αν είμαι πληροφορημένος καλά– κάθε δίμηνο…!
Ναι· το Πρακτορείο ήταν “κράτος εν κράτει”! Ο ή οι πράκτορες είχαν μεγάλη δύναμη στην πόλη, στον νομό… Ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος, η Αστυνομία και οι λοιπές Υπηρεσίες… αλλά και ο κοσμάκης… όλοι τους είχαν ανάγκη, τους πράκτορες, αφού, ο λόγος τους, περνούσε σε τοπικούς Υπουργούς και Βουλευτές, στα Νομαρχιακά και Δημοτικά Συμβούλια, στον Τοπικό και Αθηναϊκό τύπο… Ήταν “μονοκράτορες” οι πράκτορες… και, πολλές φορές και το “φόβητρο”…
Οι σκηνές, που, ξετυλίγονταν στα πρακτορεία ήταν, πολυποίκιλες και, πάντα, με κόσμο, μέσα κι έξω, αφού, τα πρακτορεία, ήταν σημεία “αναφοράς” και “κομβικοί” τόποι, χώροι “συνάντησης” και “συζήτησης”…· συζήτησης για κομματικά και αθλητικά, για επιστήμες και γράμματα, για πολιτική και, προ πάντων, για την κοινωνία της πόλης…· εδώ, μάθαινες ποιος πέθανε ή ποιος επίκειται…, ποιος παντρεύτηκε και τι παιδί έκανε η Αντώναινα, ποια “κεράτωσε…” και ποιος έσφαξε “για λόγους τιμής”…· εδώ –στον δίπλα πλάτανο– ανακοινώνονταν οι πωλήσεις και οι “εκτελέσεις”…
Το πρωί, που, έφθαναν οι εφημερίδες, από τον σταθμό του τρένου, ή το μεσημέρι, οι βραδινές…, στην αρχή με το κάρο και, αργότερα, με το φορτηγό, απευθείας, από Αθήνα, εδώ συνέβαινε ένα πανδαιμόνιο…· μελίσσι, ο κόσμος, να περιμένει να πάρει τον τύπο, με τους εφημεριδοπώλες να ξεχύνονται… με τα δικά τους συνθήματα και ντελαλήματα… Παρέες παρέες, μπροστά στο πεζοδρόμιο, με την κουβέντα “να πηγαίνει σύννεφο”, γέροι και νέοι, αλλά και στο εσωτερικό του πρακτορείου… άλλος να ψηλαφίζει το “άλφα” περιοδικό και άλλος, απροκάλυπτα, καθισμένος στον μπόγο των εφημερίδων, λάθρα, να διαβάζει…· με στεντόρεια φωνή ο κ. Πέτρος να προσπαθεί να επιβάλει τη γνώμη του, στον νεαρότερο, Γιάννη, που, κι αυτός τον αντέκρουε μ‘ επιχειρήματα ή τους Ολυμπιακάκηδες να αντιπαλαίουν τους Παναθηναϊκούς… Ο σοβαρός, ακροδεξιός, κ. Κώστας, να παίρνει την “Εστία” μη βλέποντας προς τη διπλανή, τον “Ριζοσπάστη”… τον οποίο, επιδεικτικά αγόραζε και ξεφύλλιζε ο πρώην αντάρτης “καπετάν Δίκαιος”… με τον ασφαλίτη να παρακολουθεί και να “καταγράφει”… Ναι· καθημερινά, ξετυλίγονταν σκηνές απείρου κάλους και γραφικότητας…
Να σημειωθεί, πως, αυτό το πρακτορείο, έβγαλε τους δύο κορυφαίους –μακαρίτες, πλέον– εφημεριδοπώλες, όλων των εποχών, πανελληνίως, τον αειθαλή –κοντό στο ύψος, μα, με τη “γαϊδουρινή”, πάνσωστη στον τόνο, φωνή-, Γιώργο Σαράφη, και τον Παναγιώτη Χριστόπουλο ή Χάφτα, ο οποίος ανεβοκατέβαζε τη φωνή του, ως ο “μεγάλος της υποκριτικής τέχνης”! Και να σημειωθεί, πως, ήταν αγράμματοι… μ‘ έμφυτο ταλέντο τη φωνή και την αφαιρετική ικανότητα, αφού, μπορούσαν, σε “μηδέν χρόνο” να ρίχνουν μια ματιά στα πρωτοσέλιδα και να βγάζουν το “ρεζουμέ” σε ελκυστικούς τίτλους πώλησης…!
Θυμάμαι τον ασπρομάλλη, δεξιό και είρωνα, Λιάβαρη, και τον σεμνό κεντρώο, Σταματόπουλο, ν‘ αποτελούν, για πολλά χρόνια, την πρώτη δυάδα… για ν‘ ακολουθήσει ο ανεψιός, Καλλιντέρης και, τελευταία, οι “άτυχοι” –αφού, ο Τύπος πήρε τα κάτω του– Αφοί Λεμπέκου, ο Σπύρος και ο Παναγιώτης, που, ήλθαν, εξ‘ επί τούτοις, από την Αυστραλία και την Κρήτη… με τον πρώτο να φθάνει μέχρι τη Ζάκυνθο, προκειμένου, κρατήσει την πρακτόρευση του Νομού, και τον Παναγιώτη να παραμένει στα πάτρια… στο κατ‘ όνομα, πρακτορείο…, με μηδαμινές απολαβές…!
Ναι· την Κυριακή 27 Σεπτέμβρη, ημέρα εορτασμού “Αλώσεως της Τριπολιτσάς”, αλώθηκε και το παράρτημα του “Αθηναϊκού πρακτορείου” της Τρίπολης, στην Κεντρική πλατεία της… ενώπιον λιγοστών… και μη γνωριζόντων, ότι ο, ενθάδε, “προκείμενος νεκρός”, δεν ήταν ένας τυχαίος… αλλά, επί δεκαετίες, υπήρξε “κορυφαίο όργανο της Είδησης” στην παλιά και νεότερη Τριπολιτσά! Υπέκυψε, και αυτό εκφράζοντας το “στερνό αντίο στον μάταιο, τούτο, κόσμο”…· υπέκυψε, ως ένα, ακόμη, θύμα της εξέλιξης…· της εξέλιξης της επιχειρηματικότητας και της επιστήμης…· της εξέλιξης των καιρών…!
Ν.Γ.
(62)