Είδες, φίλε μου, πως, ο τίτλος μας -εδώ κι ένα τέταρτο του αιώνα- αποδείχτηκε προφητικός; τότε, φάνηκε “φτωχοπροδρομίστικος”… εν μέσω οικονομικής υπερευμάριας -κυριολεκτικά, “τα λεφτά τρέχανε από τα μπατζάκια μας”- να μιλάμε βάζοντας μπροστά την υγεία…! Ειρωνικά, μας αντιμετώπιζαν κάποιοι… ότι, δήθεν, χρησιμοποιούσαμε τίτλους “μοιρολατρικούς”, όπως..: “Υγιαίνετε”, “Καλό μήνα”, “Αν ήμουν Δήμαρχος”… και όχι τίτλους συμβαδίζοντες με τη δυναμική του υποτιθέμενου πλούτου… “τρομάρα τους… κούνια που τους κούναγε”…

Ήτανε ένας τίτλος -το “Υγιαίνετε”- από το πρώτο φύλλο της “χάρτινης” Ο.Α., που, χρησιμοποιήσαμε, ως “σλόγκαν”…· ένα “σλόγκαν” που έπιασε… ενώ, σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το έχουμε ανάγκη και το αναζητούμε, όχι μόνο, ως ευχή, αλλά στην πραγματικότητα… Σήμερα, που, φτωχύναμε… ναι, έχουμε ανάγκη αυτή την ευχή… διότι στερούμαστε και των “μομόλων” να κοιταχτούμε στους γιατρούς…· θυμηθείτε, κι εδώ είμαστε, ότι θα πεθαίνει -όπως παλιά- ο Έλληνας “σαν το σκυλί στ’ αμπέλι” γιατί δεν θα έχει χρήματα να κοιταχτεί…· όσο από δόντια… θα μας πέσουνε από το σάπισμα…

Υγιαίνετε, λοιπόν, και αγαλλιάσθε… αν είναι δυνατόν ν’ αγαλλιάσει κανείς με τέτοια στραπάτσα…· στραπάτσα των “κυρίων” που ψηφίζαμε…· καλά να τα πάθουμε αφού ψηφίζαμε “ντενεκέδες”…

Ο Έλληνας, όμως, ανέκαθεν ήταν υπερήφανος… και πολύ περισσότερο στα δύσκολα…· έκανε υπομονή, πάλευε ως Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ, και στο τέλος έβγαινε νικητής!

Έτσι και τώρα· θ’ αγωνιστούμε ενάντια στα μεγαθήρια… αν και πού μας φταίνε τα “μεγαθήρια” όταν διεκδικούνε τα χρήματά τους που μας δάνειζαν…! τέλος πάντων…

Μέσα Νοέμβρη του ’15… κι “έχει ο Θεός”… Ας ετοιμαστούμε για τον χειμώνα, που, για την Τρίπολη και την ορεινή Αρκαδία, κάθε άλλο παρά εύκολος είναι… “Θα βράσουμε με το ζουμί μας” καθότι, ούτε παραγωγές έχουμε -ελιές, πορτοκάλια, οπωρικά, κηπευτικά…-, ούτε εμπόριο, ούτε βιοτεχνίες… Η Τρίπολη ήταν και είναι μια πόλη των Δημοσίων υπαλλήλων και των Συνταξιούχων…· κάποτε, ήταν και των Στρατιωτικών… όπως και των “τσεκ” -έτσι την προσδιόριζαν οι παλιές Γεωγραφίες…· σήμερα, σήμερα, “Ακάκιε, τα μακαρόνια να είναι Μίσκο”…

“Αυτά είχα να σας ‘πω κι άλλο ουδέν κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ’21”… (αυτό, εισχώρησε κρυφίως· είναι από άλλη σελίδα…)… αν και κανένα ποτηράκι, ώστε να πάνε τα φαρμάκια κάτω και να ζεσταθούμε, δεν θα είναι άσχημο…

Υγιαίνετε…

Υ.Γ.:
Σχετικά με τα μακαρόνια…, κατά τον μεσοπόλεμο και μέχρι το ’60, είχε και η Τρίπολη Μακαρονοποιείο… αυτό του Μάμαλη -κοντά στο τρένο- με τα μακαρόνια “Λέοντος”! Ήταν μία εύρωστη βιοτεχνία η οποία απασχολούσε περί τα 60-70 άτομα προσωπικό, άντρες και γυναίκες, σε ιδιόκτητο εργοστάσιο… αυτό του σημερινού Δημαρχείου, κοντά στο τρένο! Η ποιότητα ήταν άριστη! Κι ενώ έφθανε να καλύπτει ολόκληρη την Πελοπόννησο δίνοντας και στην Αθήνα… οι Τριπολιτσιώτες, κατά το “κανείς δεν αγιάζει στον τόπο του”, προτιμούσαν άλλες μάρκες! Δηλαδή, το ίδιο με αυτό που έκαναν με τις φανέλες Ντελόπουλου, που, αγόραζε όλη η Ελλάδα και οι Τριπολιτσιώτες προτιμούσαν άλλες και, μάλιστα, υποδεέστερες!

Ιδού, όμως και η άγνοια: Ένας Πειραιώτης υπέκλεψε το λογότυπο “Λέων” των μακαρονιών Μάμαλη, το οποίο, λογότυπο, οι Μαμαλαίοι, δεν είχαν κατοχυρώσει στο Υπ. Εμπορίου! Έτσι, μετά από χρόνια, εντελώς, ξαφνικά, μία ωραία πρωία, τους απαγορεύτηκε να πακετάρουν με τη “δική” τους φίρμα! Πανικοβλήθηκαν, πήγαν στα δικαστήρια… όμως… Υποχρεώθηκαν ν’ αλλάξουν φίρμα και από “Λέοντος” να ονομάσουν τα μακαρόνια τους “Primo”! Απ’ εδώ, άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση… Όσο για το εργοστάσιο Ντελόπουλου -η σημερινή “Γιούρομπανκ”- είχε κλείσει, νωρίτερα… περί το 1952… μετά από μια “ανεξήγητη” ανάκληση του Στρατού σε μια πολύ μεγάλη παραγγελία η οποία ήταν έτοιμη προς παράδοση και παραλαβή!

(896)