Μένω σε μια ταράτσα στο Α’ Νεκροταφείο, δίπλα, σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά. Πραγματικά, επικρατεί νεκρική σιγή. Μετακόμισα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Κανονικά, θα έπρεπε να σας πω για την προηγούμενη γειτονιά μου, τον Υμηττό, όπου έζησα τρία χρόνια, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, έκανα φίλους, φίλες και είχα βρει την επαρχία που μου έλειπε, αλλά δεν με ρωτήσατε τότε!
Βρέθηκα εδώ σχεδόν από τύχη. Έψαχνα να βρω ένα ήσυχο σπίτι, ευάερο κι ευήλιο, που να μην ενοχλώ αυτούς που μένουν γύρω μου. Πήρα τηλέφωνο για μια αγγελία στον Βύρωνα και βρέθηκα στο Α’ Νεκροταφείο. Ήταν, βέβαια, μια γειτονιά που πάντα με τριγύρναγε, με διάφορους τρόπους.
Οι γείτονες είναι όλη μέρα πτώματα, αλλά δεν πρόκειται να μη βρεις παρέα για ένα πρωινό καφεδάκι με παξιμάδι, ένα κονιακάκι, και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμείνεις από αναπτήρα.
Εκτός από το νεκροταφείο, που πραγματικά είναι πανέμορφο και δεν σου βγάζει καθόλου το συναίσθημα που σου δημιουργεί η λέξη «νεκροταφείο», για βόλτα ανεβαίνω στο λόφο του Αρδηττού και περπατώντας παρακολουθώ αυτούς που πάνε για τρέξιμο. Άλλες φορές δανείζομαι τη διπλανή γειτονιά, πηγαίνω στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και κάνω τον τουρίστα. Βάζω τους Κινέζους να με βγάζουν φωτογραφίες, κοιτάω τον Παρθενώνα, κάνω «ωωω» και χαζεύω το Μουσείο της Ακρόπολης.
Το Οντεόν, στη Μάρκου Μουσούρου, είναι το cafe όπου πηγαίνω τα πρωινά, όταν έχω χρόνο. Ακριβώς απέναντι είναι ένας υπέροχος φούρνος, που λιγουρεύεσαι κάθε γωνιά του πάγκου του, και λίγα μέτρα πιο κάτω είναι το μπακάλικο που έβλεπα στον ύπνο μου μικρός. Εκεί έχει υπέροχες, μικρούλες μπανάνες Κρήτης και σου καθαρίζουν και σου κόβουν τον ανανά να τον φας στη βόλτα σου, έχει φρέσκα λαχανικά, ζουμερά φρούτα και ωραία διάθεση (πρέπει να πληρωθώ, νομίζω).
Ανάμεσα στα νεοκλασικά και στα χαμηλά σπίτια που υπάρχουν στην περιοχή, αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον έχουν κάποιες πολύ άσχημες, παλιές και νέες πολυκατοικίες που έχουν φυτρώσει και κοντεύουν να σκάσουν τα τσιμέντα τους από τη ζήλια. Τέτοια, απ’ τις παλιές, είναι και η δικιά μου, αλλά, ευτυχώς, εκεί που είναι δεν βλέπει τα νεοκλασικά και τα χαμηλά!
Όποτε περάσεις από το Α’ Νεκροταφείο, από την Ηλιουπόλεως ή την Υμηττού και οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας, θα δεις σίγουρα έστω ένα σταματημένο ταξί! Δεν περιμένουν κάποιον πελάτη. Ψάχνουν ένα ήσυχο μέρος να ξαλαφρώσουν και αυτοί. Δυστυχώς, η δουλειά τους τους δυσκολεύει σε αυτό τον τομέα και δεν έχει μεριμνήσει κάποιος γι’ αυτό. Θα μπορούσαν, λοιπόν, οι δρόμοι τριγύρω, πέρα από τη Μουσούρου και την Αναπαύσεως, να ονομαστούν «ξαλαφρώσεως»!
Η γειτονιά είναι γεμάτη μυστικά, μικρά και μεγάλα, αλλά τα περισσότερα τα έχουν πάρει μαζί τους οι γείτονες κι αυτό είναι που την κάνει ακόμα πιο όμορφη. Με τους άλλους, τους ζωντανούς, οι μισοί είναι φίλοι μου και δεν λέω τα μυστικά τους και με τους υπόλοιπους μια «καλημέρα» έχω προς το παρόν, οπότε δεν έχω μάθει ακόμα τα κουτσομπολιά.
Ένα τραγούδι που θα ταίριαζε στη γειτονιά είναι το «Spirit» από τους Dead Can Dance.
Από τον Δημ. Κυριαζή (Lifo)
(182)