Είχε, πράγματι, σνομπαρισθεί το θέμα “εφημερίδα του καφενείου” με την πλουτοκρατία των τελευταίων τριών 10ετιών που μας διακατείχε που, ενώ δανειζόμαστε, νομίζαμε, πως ήμασταν “ο περιούσιος λαός του Κυρίου” και ζούσαμε ως Σαουδάραβες Εμίρηδες… με εν και δυο και “τρουά” αυτοκίνητα έκαστος, με ορεινά και θερινά σπίτια, με “κουνητά κι ακούνητα” τηλέφωνα και ουχί από ένα αλλ’ από δύο και τρία στο κάθε είδος, με γλέντια και διακοπές απεριόριστες, με…, με…

Έτσι, δικαιολογημένα, το καφενείο, δε διέθετε μια και δυο εφημερίδες για τους πελάτες του, όπως γινότανε παλιά π’ ανέμενε ο ένας πότε θα τελειώσει ο άλλος για να πάρει την εφημερίδα και να διαβάσει… Ναι· έτσι γινότανε· ανάλογα του πολιτικού χρώματος της πελατείας… Παλιά, “που όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”, το καφενείο αγόραζε την “Ακρόπολιν”… -ο πατέρας μου, στο καφενεδάκι μας, για “στάχτη στα μάτια” έπαιρνε, ναι, την “Ακρόπολιν” από την οποία διάβαζε τον “Ταρζάν” και τον “Τσακιντζή”… ενώ, κάτω από τον πάγκο έκρυβε την “Αυγή”! Αμέσως, τ’ αφεντικό του καφενείου έγραφε επάνω, με μεγάλα γράμματα “Καφενείον” ώστε να μην την τσεπώσει κανείς… και την άφηνε πάνω σ’ ένα τραπέζι…

Από ‘κει και πέρα ξεκινούσε “η νουμεράδα”… Ναι· “την περνούσανε νουμεράδα”, την κατακαημένη την εφημερίδα… μέχρι που πολυδιαβαζότανε και “διακορευότανε” τόσο που καταντούσε, τις βραδινές ώρες, ως πόρνη ένα κουρέλι!

Συνήθως, αγοράζονταν δύο εφημερίδες, μία δεξιά και μία κεντρώα π.χ. το “Βήμα” ή τα “Νέα”… Η δεξιά θα ήτανε, όπως είπαμε, η “Ακρόπολις” ή και η “Εστία”, η “Απογευματινή”, ή “Καθημερινή”… Έπρεπε να είναι ανεπτυγμένο, βέβαια, το αναγνωστικό πελατειακό κοινό για να παρθεί και να διαβαστεί η “Εστία” ή η “Καθημερινή”…

Εννοείται, πως τα εκλεκτά καφενεία, στην Τρίπολη, όπως “το Μεγάλο” και το “Κοσμικόν” διέθεταν και καλαμένια βάση που τοποθετείτο και διαβάζετο η Εφημερίδα και ακόμη ακόμη και ομματογυάλια διέθεταν!

Με την πλουτοκρατία, τέρμα, λοιπόν, η εφημερίδα του καφενείου διότι, έκαστος εξ ημών, έπαιρνε την Εφημερίδα του -μια πολιτική, μια αθλητική…- ενώ έβλεπε και την τηλεόρασή του οπότε, τι να την κάνει το καφενείο την εφημερίδα…

Από τούδε, πλέον, τα πράγματα δυσκολεύουν οπότε, ο δικός μου καφετζής άρχισε ήδη, ως κράχτη, να κυκλοφορεί πάνω στα τραπέζια, όχι τις καθημερινές αλλά 4-5 κυριακάτικες Εφημερίδες διότι έχουν πολύ διάβασμα, έχουν διαχρονικότητα και επεξεργάζονται αρκετά θέματα… Οσονούπω, θ’ αρχίσουν άπαντα τα καφενεία να αγοράζουν και να ρίχνουν πάνω στο τραπέζι μια και δυο πολιτικές Εφημερίδες και μια και δυο αθλητικές… ανάλογα με το ποδοσφαιρικό πνεύμα της πελατείας…

Η φτώχεια “προ των πυλών” ή μάλλον “προ των όπλων” -πριν την κεντρική πύλη του στρατοπέδου… – γι’ αυτό, κάθε πρωί, και μέχρι το μεσημέρι, θα παρακολουθείτε “το λαϊκό προσκύνημα” που γίνεται απέξω από τα πρακτορεία της Κεντρικής πλ., στου πρώην Λεμπέκου και Μιχόπουλου… των “απογόνων” των Λιάβαρη-Σταματόπουλου και Γεωργιλέ…

Εκατοντάδες είν’ αυτοί, που διαβάζουνε τα πρωτοσέλιδα όλων των Εφημερίδων που κρέμονται, ως σώβρακα, με τα μανταλάκια στο σχοινί… Και, πρόκειται, για αξιοπρεπείς κυρίους αναγνώστες, συνταξιούχους του Δημοσίου, του ΙΚΑ… που, πλέον, η σύνταξη δεν επαρκεί για να ικανοποιήσουνε την “πολυτέλεια” της ανάγνωσης του ημερήσιου τύπου σε ΙΧ κατοχή… Διαβάζουνε σιωπηρώς…

Η αλήθεια είναι, ότι τους λείπει ο σαματάς των εφημεριδοπωλών…! των φίλων μου, +Σαράφη, +Χάφτα, Μιχόπουλου, Κοντογιάννη… και των άλλων που “βλέπουν, πλέον, τα ραδίκια από κάτω…” οπότε… ποιος “λουκουμάς” σημερινός μπορεί να ζαλωθεί τις οκάδες χαρτί και να διαλαλεί πουλώντας περιφερόμενος στην πόλη!

Ναι· έχω πεθυμήσει -αυτό είναι κατά το άσμα “σε πεθύμησα τόσο…”- εκείνο το “μπαμ” που γινότανε όταν έρχονταν οι εφημερίδες, με το τρένο ή το φορτηγό κι έμπαιναν μέσα στο πρακτορείο… Το “μπαμ” γινότανε σε λίγα λεπτά όταν, ακάθεκτοι οι εφημεριδοπώλες, ξεχύνονταν να πουλήσουν διαλαλώντας με το “σλόγκαν” που, έπρεπε, ο καθείς, στο 5λεπτο που μεσολαβούσε -από το ξεφόρτωμα μέχρι τη ζαλίκα- να έχει αποφασίσει ότι θα βγάλει, ως “κράχτη” από τα πρωτοσέλιδα…

Εδώ ήτανε η ανεπανάληπτη αφαιρετικότητα που διέθεταν -την οποία και θα ζήλευε και φιλόλογος- οι αγράμματοι Γιώργας και Παναγιώτης… ο πρώτος μ’ ένα καταπληκτικό “inposto” να ξεμπουκάρει ως σίφουνας και ο δεύτερος μ’ ένα ανεβοκατέβασμα της φωνής ως “Θάνος Κωτσόπουλος στην Επίδαυρο σ’ αρχαία τραγωδία”! Έπρεπε να είναι πετυχημένος και αντιπροσωπευτικός ο τίτλος ή οι τίτλοι ή… για να πουλήσουνε…

Όχι· αυτά δε θα επανέλθουνε καθότι, πέρασε αυτή η εποχή, ανεπιστρεπτί… Όμως, “η εφημερίδα του καφενείου” θα επιστρέψει προς “τζάμπα” ανάγνωση… Βλέπεις, οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων, για ν’ ανεβάζουνε τα τιράζ τους, βάζουν CD ή περιοδικά ή άλλα δώρα… Ο καφετζής, για ν’ ανεβάσει τις μάρκες του καφέ θα εξαναγκασθεί να βάλει και την εφημερίδα για τους πελάτες του!

(110)