Στην Τρίπολη, ουδέποτε ήμουνα ευχαριστημένη με το χειμώνα… Από μικρή, άκουγα τους άλλους, πόσο καλά τη βρίσκουνε με το χειμώνα, με τη ζέστη, τις χαρές των Γιορτών, τα δώρα, το χουζούρι… Τ’ άκουγα και κούναγα το κεφάλι μου από αδιαφορία και μια γεύση κακίας αφού, τα δικά μου πόδια, πάντα ήταν κρούσταλα από τα τρύπια παπούτσια…! Κι έλεγα, μέσα μου, μα, υπάρχουν άνθρωποι που να τους αρέσει ο χειμώνας; Κι όμως, υπήρχαν… κι αδιαφορούσαν για το καλοκαίρι με τα πολλά τραγούδια, τα πολλά φρούτα, τον καυτό ήλιο…! Κι όταν ερωτευόμουνα, κι αυτό, δε συνέβαινε το χειμώνα που ‘τρεμε το φυλλοκάρδι μου από την παγωνιά… αλλά, από την άνοιξη και μετά μου σκιρτούσε η καρδιά γι’ αγάπες…
Όμως, τώρα μεγάλωσα· παραμεγάλωσα… και δεν έχω τρύπια παπούτσια, ούτε τρύπιες κάλτσες μαζεμένες –ως καμουφλάζ για να μη φαίνονται οι τρύπες- και, συν τοις άλλοις, δε μ’ απολείπεται η ζέστη… Έτσι, τώρα, το χειμώνα τον βλέπω μ’ άλλα μάτια· κάπως ρομαντικά… ίσως και μελαγχολικά… όμως με πολλή συμπάθεια… Και, δεν το κρύβω, έχω αρχίσει, εδώ και χρόνια, να τον βλέπω ερωτιάρικα κι αγαπησιάρικα… ενώ, δεν ξεχνώ, ότι είναι «ο αντρές» για την άνοιξη!
Ο φετινός χειμώνας, η αλήθεια είναι πως μ’ έχει πιάσει απροετοίμαστη από καύσιμα… Δεν ξέρω, τι να κάνω και τι να χρησιμοποιήσω για να ζεσταθώ… Κι όμως, θέλω να τον ζήσω… όπως και τους άλλους χειμώνες… έστω και μέσα στο σπίτι, «με τσάι και συμπάθεια», με «σλόου» μουσική, με τη μουσούδα μου να κολλάει στο τζάμι το θολωμένο από τα χνώτα μου… και ν’ αγναντεύω τις σταγόνες της βροχής και τις νυφάδες του χιονιού… όπως μικρή! Κι όταν μου τη δίνει, να ρίχνω πάνω μου το «ανοράκ», να μπουμπουλιάζομαι με το κασκόλ μου, και να βγαίνω μια βόλτα… όχι πια στην Τρίπολη αλλά στην Αθήνα…· όχι στην Τρίπολη που τόσο την έχω επιθυμήσει… και, ιδιαίτερα, τα πάρκα της και τον Άη-Γιώργη…! Δεκέμβρης, Γενάρης, Φλεβάρης: τρεις μήνες «γα(ε)μάτοι» για όλους μας… τι ειρωνεία… από φτώχεια, γκρίνια και αβεβαιότητα!
Και σήμερα· μέρα βροχερή… Θα πάρω στο τηλέφωνο, τη φίλη μου, την Αλεξάνδρα, να βγούμε μια βόλτα ανά τα πέριξ… για ν’ απολαύσουμε το μελαγχολικό ουρανό, τη δημιουργικότητα της βροχής που συνεχίζει να πέφτει από χθες…, να δούμε τους μαθητές με τις μαθήτριες αγκαλιασμένους να φεύγουν από το σχολείο, να φιλιούνται όχι κρυφά, μπλεγμένοι στα φουλάρια τους… έτσι ανέμελα… αφού, γι’ αυτούς δεν υπάρχει οικονομική εξαθλίωση αφού τα νιάτα είναι νιάτα! Θα νευριάσω με τη συνέλευση της πολυκατοικίας και τ’ απλήρωτα κοινόχρηστα της «αείμνηστης» Καίτης… που με την τρέλα της μάς είχε κάνει το βίο αβίωτο…! Ναι· θα ‘βγω με την Αλεξάνδρα, θα σεργιανίσουμε στα βιβλιοπωλεία για τις νέες Εκδόσεις, θα πιούμε το ζεστό καφέ μας στη Δεξαμενή που ξανάνοιξε… και θα κατηφορίσουμε προς την Ερμού, όχι για ψώνια, αλλ’ έτσι για χάζεμα…
Χειμώνας· μια δύσκολη εποχή που σκοτεινιάζει γρήγορα· όμως, καθόλου μυστηριώδης εποχή όπως το φθινόπωρο… αλλά λευκή εποχή, κατάλευκη… που την απολαμβάνεις έστω και μέσα από το πάπλωμα… Είναι, χωρίς αμφιβολία, εποχή περισυλλογής, εποχή προγραμματισμού, εποχή ανασκουμπώματος για τ’ ανοιξιάτικο ξεκίνημα… Χειμώνας: η απαρχή του χρόνου! Από την άλλη, βροχές, κρύο, χιόνι… ίσως και μια εποχή πολλή δύσκολη… Για την Αλεξάνδρα –μου το ‘χει πει- είναι ιδανική εποχή! Ιδανική εποχή ακόμη κι όταν βρέχει, κι όταν έχει παγωνιά, κι όταν έχει χιόνι…
Είναι αλήθεια, ότι σας μπέρδεψα…
Καλή χρονιά
Η κ. Σικλαμέν
(130)