Ανέκαθεν, οι Έλληνες, από την απελευθέρωσή τους -το 1821- μέχρι, σήμερα, είναι «μιμητικός» λαός, κάτι, που, ούτε καν είχαν, αυτό το ελάττωμα, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι οποίοι ήταν πρωτοπόροι σε όλα τους! Και όταν, λέμε «μιμητικός λαός» ακριβολογούμε: μιμούμαστε, καθετί, το ξενόφερτο… από γλώσσα κι ενδυμασία μέχρι χορό και πιοτό…: “θέλω ένα κουστούμι από ευρωπαϊκό ύφασμα,”, λέγαμε, ή “πιάσε ένα γερμανικό μπυράκι”… Αυτό, το τελευταίο, δηλ. το ποτό, το μεταφράζουμε σε ουίσκι και βότκα, σε τζιν και μπύρα…

Κυρίως, αυτές τις δυο τρεις τελευταίες δεκαετίες της «μπουρζουαζίας» εξωκύλαμε κατά πολύ…· κατά το κοινώς λεγόμενο «μας πήρε ο διάολος»… αφήνοντας στην πάντα τα δικά μας ποτά…, την μπύρα και το ούζο μας, τα υπέροχα ηδύποτά μας και τη μαστίχα μας…· το τσίπουρο βρ’ αδερφέ… Θα μου ‘πεις μόνο αυτά; ακόμη και τ’ αναψυκτικά μας… με τα ολόζουμα γλυκύτατα πορτοκάλια, τα ρίξαμε στο πολύ παραπίσω ενισχύοντας «μέχρι αηδίας» την «Coca cola» και τα συναφή της… Αποτέλεσμα, όλων αυτών, να δίνουμε τα λεφτά μας «στους έξω» κι εμείς να στερούμαστε… κόβοντας κι εργατικά χέρια αφού, πώς ν’ αντέξουν οι επιχειρήσεις μας…

Αφήσαμε, τελευταίο, το ΚΡΑΣΙ μας! Αυτό το υπέροχο ελληνικό κρασί, που, παράγεται με τόση μαεστρία, πανελλαδικά! Ναι· μας έπεφτε υποτιμητικό να παραγγείλουμε ένα μπουκάλι κρασί στην παρέα μας… Είναι, κι αυτό, ένα δείγμα, που, τώρα, το πληρώνουμε… αφού δανειζόμασταν, από τους απέξω, για να προμηθευτούμε τα παραπάνω… δίνοντας συνάλλαγμα…· και τα οποία καταναλώναμε σε βάρος της τσέπης μας αλλά και της υγείας μας…

Και η Τρίπολη δεν πήγε πίσω… μπας και παρεξηγηθεί… Ακολούθησε…, και πολύ περισσότερο η νεολαία μας η οποία και συνεχίζει…· και συνεχίζει με κάποια, βέβαια, οικονομία… ένεκα «αψιλίας»… Όμως, συνεχίζει να προτιμάει τη γερμανική μπύρα ή την αμερικανική ή το τζιν ή το …

Αν ήταν εφικτό -κάνουμε μια «αδόκιμη» υπόθεση…-, αν ήταν δυνατό να σταμάταγε η εισαγωγή στην πόλη μας, όλων των παραπάνω, και να λέγαμε ΝΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ μας, τι καλά που θα ‘τανε… Δηλαδή, στις ταβέρνες, στα σπίτια, στις καφετέριες, στα εστιατόρια, στα συμπόσια, στους μπουφέδες… να μην προσφέραμε από τα παραπάνω είδη… αλλά μόνο ΚΡΑΣΙ! Κρασί Μοσχοφίλερο, που, πίνεις κι ευφραίνεται η καρδία σου!

Υποθέσεις κάνουμε· όμως, γιατί, όχι, να μην μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο… Ας πάψουμε, επιτέλους, να μιμούμαστε…

Κ.Κ.

(93)