Λίγο πριν τη φετινή Λαμπρή και ο, εκ Δολιανών, φίλος, και επιμελητής (από το 2002) των «Αναγνώσεων της Αυγής» (ένα κυριακάτικο-ονειρικό ανάγνωσμα για το βιβλίο και τις ιδέες…), ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, ξαναχτύπησε, ακόμη μ’ ένα πόνημά του, το 1ο μέσα στο 2016· και λέω το 1ο, διότι με το ρυθμό του Βούλγαρη να κυκλοφορεί ένα και δύο και τρία βιβλία, κατ’ έτος, αρχής γενομένης από το 1998, για το 2016 -εδώ ‘μαι κι εδώ ‘στε- θα φυλλομετρήσουμε και 2ο και 3ο!

Το ανά χείρας μου -ευγενική προσφορά του φίλου μου- έχει τον τίτλο της επικεφαλίδας μας, ήτοι «Αυθάδεια λαγνεύουσα» και υπότιτλο «Ερωτικές ιστορίες και φαντασίες» και είναι από τις εκδόσεις “Κέδρος”· κι όπως ο ίδιος ο τίτλος και υπότιτλος το υπονοούν, έτσι είναι και το περιεχόμενο, ήτοι αμιγώς μικρά κείμενα με τίτλους, όπως: «Συνουσία», «Αγάπη», «Έρως», «Οι εραστές της Μαρίας», «Ηδονή», «Παρθενία», «Εκσπερμάτωση», «Ο γιος της πόρνης»…

Αρχίζοντας από το σαγηνευτικό έγχρωμο εξώφυλλο που παρουσιάζει την «Ξανθιά οδαλίσκη» του Φρανσουά Μπουσέ (1752), η Αφιέρωση «εις άπταιστον καθαρεύουσαν» προς τον άνδρα είναι μεστή εικόνων: “Ότι τον αγάπησαν, και ειρωνεύθη. του προσέφεραν το κορμί τους, και λεηλάτησε· τον συμπόνεσαν, και ασέλγησε· εξέφρασαν την επιθυμία τους, και διασκέδασε· αψήφισαν τον γάμο τους, και υποπτεύθη· εχάρησαν, και καθύβρισε· τον απάτησαν, και αδιαφόρησε· οι γυναίκες που είμαι εγώ και πολύ τις αγαπώ”.

Από εκεί και πέρα, οι 80 περίπου σελίδες (21Χ14), κυριολεκτικά, ρουφιούνται, σε μια νύχτα, προφανώς, μετ’ εμποδίων… αφού, κάθε τόσο, πρέπει να κάνεις στάση, να επιστρέφεις, να συλλογίζεσαι, να προσπαθείς να καταλάβεις, να ετυμολογείς… μιας και η “πατερική” -και όχι μόνο- γλώσσα, του Βούλγαρη, δεν είναι η τετριμμένη…· κι αυτός είναι ο “λογοτέχνης, Κ. Βούλγαρης, με τη δική του γλώσσα”… όπως θα ‘πρεπε να είναι όλοι οι λογοτέχνες μας, δηλ. ο καθένας με τη δική του γλώσσα…, και όχι “ισοπέδωση”…

Πρόκειται, για το γνωστό ύφος, του Κ. Βούλγαρη, του εξαιρετικού χειριστή «των γλωσσών»: αρχαϊκής, υπερκαθαρεύουσας, καθαρεύουσας, δημοτικής, αναγεννησιακής, βυζαντινής, “πατερικής”…· ένα ύφος, που, είναι αδύνατο να το ξεπεράσεις με μία απλή ανάγνωση… αφού απαιτείται βαθιά ανάλυση των νοημάτων… αλλά, πρώτιστα, διερεύνηση της καθεμιάς λέξης καθότι, ο Βούλγαρης, ως «λεχώνα» γεννάει, όχι μία ούτε δύο… αλλά δέκα, είκοσι, εκατό διακόσιες λέξεις που θέλουν «μετάφραση»! Αυτός, όμως, όπως είπαμε, είναι και ο λογοτέχνης, Κ. Βούλγαρης…!

Αναμφίβολα, το συνιστούμε, το “Αυθάδεια λαγνεύουσα”, και δίνουμε, ως «δείγμα γραφής», το επιλεγμένο, από τον ίδιο, στο οπισθόφυλλο, κομμάτι:
“Λευκή και ερυθριάζουσα, ξεχώριζε ανάμεσα σε τριάκοντα βασίλισσες και ογδοήκοντα παλλακίδες και νεάνιδες μύριες.
Οι οφθαλμοί της καστανόχροες περιστερές, επιπλέουσες επί υδάτων καθημένων επί γάλακτος, οι σιαγόνες της ως φιάλες αρώματος, φύουσες βότανα ευωδιάζοντα, τα χείλη της κρίνα, ρέοντα σμύρνα, οι χείρες της τορνευτές, τα ακροδάχτυλα της από λίθου σαπφείρου, οι κνήμες της στύλοι μαρμάρινοι, ο δε φάρυγγάς της γλυκασμό ανέπεμπε, όλος επιθυμίας πλήρης.
Οι ρυθμοί των μηρών της κύμα των ορμίσκων, ο ομφαλός της κρατήρας οπάλινος, άγκυρα της ελπίδος, η κοιλία της χρυσή θημωνιά σίτου, περιφραγμένη με ανεμώνες, η πλοκή των μαλλιών της αιχμαλωτίζει στέφανο και στέμμα.
Της σαρκός ανδριάντας, κάλλος θείας εικόνας, αυθάδεια λαγνεύουσα, θήραμα επαγγελίας, εμπρησμός ψυχής, ορμή φιλήδονη, παθών σκοτοδίνη, εμπάθεια λογισμού”.

Υ.Γ.: Προσοχή· παρά λίγο να το ξεχάσω· ιδού και η Πρόσκληση γι’ ΑΠΟΨΕ:
ckoamhkejikniflo

(373)