Τις τελευταίες δεκαετίες, στο θέμα “Ευρωπαϊκός χορός”, η Τρίπολη έχει πάθει “λουμπάγκο”…! τι σημαίνει αυτό; απλούστατα· δεν χορεύει ευρωπαϊκούς χορούς… Μας καθήλωσε και μας “χωριατοποίησε” ο τσάμικος και ο καλαματιανός… Νισάφι· προσέρχεσαι σε γάμους “κυριλέ”, με τον γαμπρό και τη νύφη “σαν τα κρύα τα νερά”, δυο παιδιά με καμία σχέση με χωριό, πρόβατα και τσελιγκάδες…, και σου κάνουν ένα υπερπλούσιο τραπέζι γάμου, βασισμένο στο νταούλι και στην πίπιζα… και σε κάτι αηδιαστικά τσιφτετελοειδή…! Δεν είναι του παρόντος ν’ αναφέρουμε το, τι φταίει… Εκείνο που έχει σημασία είναι, πως, τον τελευταίο καιρό, στην Τρίπολη, κάτι πάει να λάμψει απ’ άποψη, Ευρωπαϊκού χορού… και, ειδικότερα, στο Ταγκό…

Το ταγκό έλκει την καταγωγή του από Αργεντινή… Εκεί, πρωτοεμφανίστηκε περί τα τέλη του 19ου αι., στην “Τρούμπα” του Μπουένος Άϊρες, στο λίκνο της Μπόκα Τζούνιορ, εκεί που έμαθε μπάλα ο Μαραντόνα… Περί το 1920 πέρασε στην Ευρώπη -Παρίσι…- όπου, έγινε μόδα και χορευόταν από λεπτές σιλουέτες κυριών με ολόσωμα φορέματα και από φρακοφορεμένους κυρίους… Από ‘κει, δια μέσου πρεσβειών -χοροί κ.λ.π.- πέρασε στη λοιπή Ευρώπη, και στην Ελλάδα…

Το ακορντεόν ήταν το όργανο, που, έδινε -και δίνει- την πρέπουσα δυναμική του ταγκό… και τα νοσταλγικά τραγούδια με τον αισθηματικό στίχο… Έγινε ο χορός των σαλονιών και των δεξιώσεων… Έπρεπε να σηκωθεί ο άνδρας -καβαλιέρος-, να προχωρήσει προς την κυρία ή δεσποινίδα -ντάμα- και να της ζητήσει να χορέψουν με το “χορεύετε δεσποινίς;” ή “μου χαρίζετε αυτόν τον χορό, μαντάμ;”… Νωρίτερα, εάν η “ντάμα” συνοδευόταν… έπρεπε να πάρει την άδεια, ο καβαλιέρος, από τον συνοδό γονέα ή αδελφό…

Στην Τρίπολη, το ταγκό εμφανίστηκε, μετά το ’20…· θα ισχυριζόμασταν, με την έλευση των Μικρασιατών… οι οποίοι είχαν ενστερνιστεί τη Γαλλική κουλτούρα, στην Πόλη και στη Σμύρνη, πριν από εμάς…· και ας τους κορόιδευαν οι Τριπολιτσιώτες, που, ακόμη φορούσανε φουστανέλες και τσαρούχια… Σ’ αυτό συντέλεσαν και και οι διάφοροι Επιθεωρησιακοί θίασοι… που έρχονταν συχνά, στην Τρίπολη, και που έμεναν μέρες… αλλά και που άρχισε να τους παρακολουθεί και ο λαός…· όπως και οι, εξ Αθηνών, ερχόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, τραπεζικοί, στρατιωτικοί… Οι πρόσφυγες έφεραν τους ευρωπαϊκούς χορούς και τη μουσική, την ευρωπαϊκή κουζίνα και, γενικά, την κουλτούρα της Εσπερίας…!

Το ταγκό χορευόταν σε Πρωτοχρονιάτικες χοροεσπερίδες, σε Αποκριάτικους χορούς… και, ελλείψει κατάλληλων αιθουσών, στο Μ. Καφενείο και στο Δημαρχείο, ενώ, από το ’30 και μετά, και στο Μαντζούνειο… Από το Πόλεμο και ύστερα χρησιμοποιήθηκε και οι αίθουσα του ξενοδοχ. “Μαίναλον” όπως, λίγο αργότερα, τα εξοχικά “Μηλιές” και “Όασις”… Όλ’ αυτά για τον χειμώνα αφού, το καλοκαίρι, τον λόγο είχαν οι κυκλικές πίστες της Οάσεως” και του Παπαχρόνη, των Μηλιών και του Μαϊθανασάκου, του Μαρτιώνου στην πλ. Άρεως…

Ο χορός μαθαινόταν από τις δυο τρεις αίθουσες διδασκαλίας χορού, που, λειτουργούσαν από τον Μεσοπόλεμο… Υπήρχαν εμπειρικοί χοροδιδάσκαλοι-“ατσίδες” που, επί πληρωμή, μάθαιναν… Τέτοιες αίθουσες χρησιμοποιήθηκαν, το σημερινό “Καπάκι”, στην πλ. Άρεως, στην Πλαπούτα -αργότερα λουκάνικα Πετρονότη· εδώ δίδασκε ο Ντελόπουλος ή “Άχας” και ο Στ. Καβουρίνος με τον Μήτρο Κούρο -τον γιο του μπαρμπα-Γιάννη…- στο πιάνο… Άλλοι χοροδιδάσκαλοι ήταν ο Ηλ. Πριόβολος, ο Λαμπρινός -είχε το χοροδιδασκαλείο του στο σημερινό σκάκι…-, ο Μπεχράκης -στου “Γλατζίνα”… Δίδασκαν συνοδεία μουσικής από γραμμόφωνο ή ζωντανή μουσική από μουσικούς της Φιλαρμονικής -Καρακάσης, Κωστόπουλος, Λούτος… Για να βοηθήσουν των μαθητευόμενο, οι ίδιοι, οι χοροδιδάσκαλοι έκαναν τα βήματα της ντάμας…

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 άρχισαν και τα νεανικά πάρτι στα σπίτια, με ηλεκτρόφωνο που έφερνε κάποιος, και από ‘κει και πέρα ρεφενίζοντας στο βερμούτ και στους ξηρούς καρπούς… Ήταν μια ευκαιρία να συναντηθούν οι ερωτευμένοι και να χορέψουν… Μεγάλη υπόθεση να της πιάσεις το χέρι ή ν’ ακουμπήσουν τα μπούτια… κυρίως, στο μπλουζ… Εννοείται, πως, μετά η αντροπαρέα όδευε προς το τρένο, για “μπουρδελότσαρκα”…

Και για να έλθουμε στο, σήμερα, δειλά δειλά έχουν κάνει την εμφάνισή τους, στην πόλη μας, κάποια γκρουπ που ενισχύονται από Σπάρτη και Καλαμάτα… και στα οποία πρωτοστατούν μη Τριπολίτες… Εμφανίζονται, σε ρυθμό, μια δυο φορές το 3μηνο στο Μ. Καφενείο, στο Σκάκι… Χορεύουν το “επιθετικό” ταγκό, με φιγούρες… και, πράγματι, έτσι, φαίνεται, πως, κάτι πάει να κινηθεί… Στον τομέα αυτόν πρέπει να βοηθήσουν και οι Χορευτικοί σύλλογοι δημιουργώντας τμήματα ευρωπαϊκών χορών -ταγκό, βαλς…, χωρίς ν’ αποκλείουμε το γεγονός, ένεκα φτώχειας, να επιστρέψουμε σε κάτι παρόμοιο, με τα παλιά, δηλ. σε φτωχικές χορευτικές συναντήσεις σε σπίτια… με ξηρούς καρπούς…

Ν.Γ.

(132)