Το σωτήριο έτος 1886 υπήρξε έτος μεγάλων συγκινήσεων και γεγονότων για την Ελλάδα. Το 1885 είχε κληροδοτήσει τις συγκινήσεις του πραξικοπήματος της Ανατολικής Ρωμυλίας και του επακολουθήσαντος Σερβο-Βουλγαρικού πολέμου, και η επιστράτευση του 1885, έγινε γνωστότερη μάλλον ως επιστράτευση του 1886, αφού όλη η πολεμική ατμόσφαιρα των Βαλκανίων είχε ανάψει τα αίματα και στην Ελληνο-τουρική μεθόριο της Θεσσαλίας., και το ντουφέκι το είπε καλά στο Γκροτζοβάλι και στην Κούτρα, όπου είχε γίνει ένας μικρός ακήρυχτος πόλεμος, με αψιμαχίες και πολιορκίες σταθμών , επιθέσεις και αντεπιθέσεις, νεκρού ςκαι τραυματίες, ηρωισμούς και… προδοσίες, με στρατιωτικά δικαστήρια και άλλα.

Όμως, η πολεμική αυτή ατμόσφαιρα δεν ήταν ικανή για να παραβλεφτούν οι … εκλογές. «Ελιά» και «Κορδόνι»- με τα επακόλουθά τους, επίσης!…

Το έτος 1886, υπήρξε το έτος της ενηλικίωσης του Διαδόχου Κωνσταντίνου, και τίποτα δεν παραλείφθηκε, για τον μεγαλοπρεπή πανηγυρισμό του γεγονότος, τελετές και γεύματα, ορκωμοσία και δοξολογία, συναγερμοί και… επιστρατεύσεις. Γιατί μέσα στον πανηγυρικό σάλο, ο οποίος διήρκεσε αρκετές εβδομάδες, προ και μετά τις επίσημες τελετές, εσημειώθη και μια πραγματική επιστράτευση … Δημάρχων!… Όλοι οι δήμαρχοι της τότε ελεύθερης Ελλάδας, εκλήθησαν επισήμως και προσωπικώς ο καθένας να συμμετάσχουν στον πανηγυρισμό και τις εορταστικές εκδηλώσεις, οπότε η Αθήνα είχε την τύχη μεταξύ των άλλων ξένων εορταστών  και αντιπροσώπων  κοινοτήτων του έξω Ελληνισμού, να έχουν  και όλους τους εκπροσώπους και των μικρότερων Δήμων της χώρας, πολλοί από τους οποίους συνοδεύονταν και από τις οικογένειές τους.

Η… πάνδημος αυτή επιστράτευση, υπήρξε χάρμα οφθαλμών, για την ποικιλία των τύπων που παρουσίασε και έδωσε αφορμή χαριτωμένων περιγραφών και απεικονίσεων στα  σατυρικά περιοδικά της εποχής, ιδίως στο σατυρικό περιοδικό «ΑΣΤΥ», εκδιδόμενο από τη χιουμοριστική δυάδα του Θέμου και Μπάμπη Ανίνου.

Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, είχε γεννηθεί στις 21 Ιουλίου 1868, συμπλήρωσε 21 Ιουλίου 1886, τα δεκαοκτώ του έτη, ανατραφείς από τη βρεφική του ηλικία με πλήρη επίγνωση της θέσης του, μέσα στην Ελληνική ιστορία και των πόθων και των ελπίδων που συγκέντρωνε και αντιπροσώπευε στα μάτια του Ελληνικού Λαού.

Ο εορτασμός της ενηλικίωσης του Διαδόχου δεν έγινε, όπως θα έπρεπε, κατά την επέτειο της γέννησής του, αλλά για διάφορους λόγους σκοπιμότητας έγινε την πρώτη Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.

Οι εορτές της ενηλικίωσης ήταν λαμπρότατες, με παρελάσεις, φωταψίες, γεύματα και χορούς στα ανάκτορα, δημόσιες εστιάσεις στις οποίες συμμετείχαν οι προσκεκλημένοι στην πρωτεύουσα Αρχιερείς, Σωματάρχες και Νομάρχες, ιδιαίτερα όμως κινούσαν την περιέργεια και το ενδιαφέρον οι 445 Δήμαρχοι των Δήμων του Κράτους, των οποίων ο καθένας μπορεί να φανταστεί την ποικιλομορφία. Η δασύμαλλος μηλωτή (κοινώς καπότα) Δημάρχου ορεινού τύπου, συνυπήρξε με το στιλπνό φράκο τοπικού άρχοντα εξευγενισμένης πόλης.

«Οι εν Ελλάδι Δήμαρχοι, έχουσι συνήθως οργανισμόν όλως αντίθετον προς τον του νηστευτού Σούτση (διάσημος «νηστευτής» της εποχής) και αι βασιλικαί οψοθήκαι θα φέρωσι επί πολύν χρόνον την ανάμνησιν της ακατασχέτου ορέξεώς των» έγραφε το «Άστυ».

Η τελετή της ενηλικίωσης έγινε κατόπιν δοξολογίας στο Μητροπολιτικό ναό Αθηνών, όπου η βασίλισσα Όλγα, μετέβη επί της περίφημης χρυσοστόλιστης άμαξας, η οποία είχε κατασκευαστεί για τον μνηστήρα του γαλλικού θρόνου, τον κόμητα του Σαμπόρ, και αγοράστηκε από τον βασιλιά Γεώργιο, κατά το ταξίδι του στο Παρίσι εκείνη τη χρονιά.

Από τους 445 Δημάρχους της τότε Ελλάδας, δεν προσήλθαν όλοι οι επιστρατευθέντες. Περίπου 332 προσήλθαν, υπολογίζει η «Ώρα» και το «Αστυ» σχολιάζει ως εξής: «Ούτω, κατά τον μήναν Δεκέμβριον, επήλθεν εις την πρωτεύουσαν εκείνο το οποίον δεν ήλθε κατά τον Ιούλιον: Η Επιδημία».

Οι γιορτές κράτησαν μια εβδομάδα και είχαν απόλυτη επιτυχία. Κατά τους εορτασμούς έγινε και ο εγκαινιασμός του φωτισμού των κεντρικότερων οδών και πλατειών της πόλης με ηλεκτρισμό, οπότε για πρώτη φορά άναψαν λαμπτήρες βολταϊκών τόξων. Όμως το χαρακτηριστικότερο σημείο των γιορτών ήταν οι πανταχού παρόντες 332 Δήμαρχοι, αφού πήγαιναν στα Ανάκτορα με άμαξες, έκαναν παρέλαση στην πλατεία Συντάγματος και στο τότε περίφημο καφενείο του Γιαννόπουλου, αργότερα του Ελευθερουδάκη, και συμμετείχαν κρατώντας πυρσούς και στη λαμπαδηφορία. Στο τέλος οι Δήμαρχοι πήγαν στο Ηρώδειο όπου φωτογραφήθηκαν ομαδικώς!

Κατά το «Άστυ», η εβδομάδα αυτή υπήρξε «η εβδομάς των παθών των Δημάρχων. Στιγμήν δεν έμειναν ήσυχοι οι ατυχείς. Περιφέροντο από γεύματος εις γεύμα, από οικίας εις οικίαν, παρατέθησαν αυτοίς τράπεζαι με μενού γαλλικά, ήκουσαν δια της βίας μουσικήν του Λεκόκ κλπ. κλπ. Ευχόμεθα όπως οι καλοί αυτοί άνθρωποι επιστρέψωσι εις τον τόπον  των, προ πάντων με υγιά στόμαχον, μετά τα τόσα γεύματα εις τα οποία παρεκάθησαν. Επεκράτει φαίνεται κοινή πεποίθησις ότι οι Δήμαρχοι είναι αδηφάγοι, αφού και εις την διατίμησιν του υπό της Δημαρχίας Αθηνών παρατεθέντος αυτοίς δείπνου ορίσθησαν 30 δραχμαί δι’ εκάστην κεφαλήν!…»

Η ηρωική αυτή επιστράτευση των Δημάρχων, έληξε με την παρασημοφορία τους, δικαιολογημένη τουλάχιστον για το εξαιρετικό γαστρικό τους θάρρος.

Την Επαρχία Μαντινείας εκπροσώπησαν ο Δήμαρχος Τριπόλεως  Π. Πετρόπουλος, ο Δήμαρχος Φαλάνθου Δημ. Κουζούλης, ο Δήμαρχος Κορυθίου Θ. Μπακόπουλος, ο Δήμαρχος Ορχομενού Β. Αποστολόπουλος, ο Δήμαρχος Καλτεζών Δημ. Μπένος, ο Δήμαρχος Μανθυρέας Κ. Μανδρίδης, ο Δήμαρχος Νάσσων Δημ. Λαμπρόπουλος και ο Δήμαρχος Βαλτετσίου Αριστ. Σαλαβράκος

Ο Δήμαρχος των Νάσων της Αρκαδίας, ο Δαραίος Δημήτριος Λαμπρόπουλος, ήταν ευθυτενής  φουστανελοφόρος, με εντυπωσιακή κορμοστασιά και πυκνή γενειάδα αλλά και με σπουδές στη Γαλλία. Κατά το επίσημο γεύμα που παρατέθηκε στις 2 Δεκεμβρίου στα ανάκτορα κάθισαν περί τους διακόσιους δημάρχους, το Υπουργικό Συμβούλιο, μερικοί κρατικοί λειτουργοί αλλά και άνθρωποι των γραμμάτων.

Το μενού ήταν γραμμένο στα γαλλικά  προς μεγάλη έκπληξη πολλών δημάρχων. Περιλάμβανε Consomme au riz, aloyau brase aux epinards en veloute et pommes de terre, Jambon gele, Dindons rotis, salade, Celeri au jus, Glace a l orance, Fromages Dessert et fruit Café, Cognac.
Για κάθε έδεσμα υπήρχε συνοδεία κατάλληλου οίνου. Scherry, Haut Sauternes, St Julien, Chateau Margaux, Malvoiasie. Γύρω από τον Δήμαρχο Νάσων είχε δημιουργηθεί μια μικρή παρέα δημάρχων για να τους εξηγήσει τι θα φάνε.

Πολλοί υπουργοί πλεύριζαν τους δημάρχους για να τους ζητήσουν στήριξη στις προσεχείς εκλογές, οι οποίες θα πραγματοποιούνταν στις αρχές του 1887. Το έκαναν με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο που ο Δήμαρχος κατά την προσφώνηση του είπε προς τον Βασιλιά. «Εμείς μεγαλειότατε, δεν ήρθαμε εδώ για κανέναν φατριαστικόν λόγον, ούτε θα ηρχόμεθα αν ηξεύραμε τοιούτο, αλλά μόνον δι’ αγάπην, δι΄αγάπην αγνή προς τον διάδοχον».

Οι δήμαρχοι που δεν συνοδεύονταν από συζύγους, κατά το επίσημο γεύμα,  σύμφωνα με το βασιλικό πρωτόκολλο έπρεπε να συνοδευτούν από μια, “επι των τιμών” κυρία των ανακτόρων, η οποία και θα καθόταν δίπλα τους.  Το τραπέζι, τα σερβίτσια και τα φαγητά ήταν εντυπωσιακά, όπως τίποτα δεν εντυπωσίασε τον Δήμαρχο των Νάσων όσο το βαθύ και πλούσιο  ντεκολτέ της συνοδού του.

Αφού έκανε μια θαυμάσια πρόποση για την ενηλικίωση και τη στρατιωτική ορκωμοσία του διαδόχου, την οποία όλοι θαύμασαν για την άψογη σύνταξή της και την περιεκτικότητά της,  ο Δήμαρχος κάθισε και άρχισε το φαγητό. Κάθε λίγο με το πρόσχημα ότι θέλει λίγο κρασί ή ψωμί φρόντιζε να περνά το χέρι του μπροστά από το στήθος της κυρίας αγγίζοντας «κατά λάθος» και ζητώντας συγγνώμη ενίοτε.

Η κυρία βέβαια έμπειρη καθώς ήταν από τέτοιου είδους συνεστιάσεις, αλλά και εντυπωσιασμένη από τη θωριά του ορεσίβιου Δημάρχου, έκανε το επόμενο βήμα.

Κάποια στιγμή που ο Δήμαρχος  πέρασε το χέρι του μπροστά της, ζητώντας συγγνώμη ταυτόχρονα, αυτή άρπαξε το χέρι του και το στρίμωξε πάνω στο στήθος της, λέγοντας «το χέρι σας αιχμάλωτο κύριε Δήμαρχε». Η ομήγυρη κοίταξε το Δήμαρχο  για να δει την αντίδρασή του. Αυτός ετοιμόλογος της απάντησε: «κυρία μου είθε να απεκόπτετο και να απέμενεν ες αεί…»

Ο δαιμόνιος Σουρής, ομοτράπεζος των Δημάρχων και εμπνεόμενος από το γεγονός με τον Δαραίο Δήμαρχο,  έβαλε τον Φασουλή, στο Ρωμιό του, να λέει:

«…Αν τώρα δε για ντεκολτέ ζητείς πληροφορίας
είδα πολλήν αφέλειαν εις μερικά κυρίας,
και είχεν κάπως δίκαιον ο Δήμαρχος εκείνος,
που άμα είδε το γυμνόν των κυριών μας σμήνος,
ολίγου δειν η βίδα του να του στριφογυρίσει
και μέσα σε ένα ντεκολτέ επήγε να βουτήξει…”

Θ. Τ.

(281)