Ρίξ’ το πάλι, και πάλι… μου ‘πε, ο Κώστας, εννοώντας αυτό που είχα γράψει κάποτε για τη «θεία Κοινωνία» ή τη «Θεία Μετάληψη»… αφού, ο Κώστας, έχει και δεύτερο εγγόνι και… Χριστιανοί είμαστε αλλά, σ’ αυτόν τον τομέα, χίλιες φορές Καθολικοί! Σου βρέχει, ο παπάς, το μπισκοτάκι σου στο κρασάκι και το κάνεις «χάπ» και το καταπίνεις… Ούτε κουταλάκι, ούτε πετσέτες, ούτε κίνδυνος γι’ αρρώστιες· διότι, μπορεί, να πιστεύουμε, ότι, και να πιεις από το ίδιο κουτάλι με τον δίπλα σου που έχει μεταδοτική ασθένεια… μπορεί να πιστεύουμε ότι δε θα κολλήσουμε, όμως «καλύτερα γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε»…
Επειδή, λοιπόν, όλο και έχουμε «Μεταλήψεις» γι’ αυτό είναι στο χέρι των Ιερέων των Ναών να βάλουνε μια τάξη και να μην κοινωνάνε πρώτα την ξεδοντιάρα γιαγιά που έχει να πλύνει το στόμα της από τη βάφτισή της κι έπειτα το μωρό! Τεχνηέντως, λοιπόν, βάζουνε μια σειρά οι παπάδες, όπως: «Παρακαλώ, να περάσουνε πρώτα οι μητέρες που έχουνε μωρά· δεν μπορούνε να περιμένουνε με τα μωρά στην αγκαλιά· κι έπειτα τα Σχολιαρόπαιδα να έλθουν· οι της Γ’ Ηλικίας, δουλειά δεν έχουνε, ας περιμένουνε ενώ, μετά τα παιδιά, ας προηγηθούν οι άντρες που έχουνε μαγαζιά….».
Κάπως έτσι τα έλεγαν οι παπάδες του παλιού καιρού διότι, αν και Λειτουργοί του Υψίστου, πίστευαν ότι, η φυματίωση, η χολέρα, η λέπρα… σήμερα το έϊτζ… δεν… Ας τ’ αφήσουμε αυτά… αφού καμιά φορά κι ο Θεός ξεχνάει… για να μην πούμε πως, σήμερα, τέτοια θαύματα δεν γίνονται… Τα μωρά, λοιπόν, μπροστά και τα μαθητούδια με τις μητέρες τους μετά, τα μεγαλύτερα παιδιά, ύστερα οι Άντρες (όχι της Γ’ ηλικίας), οι λοιποί και τέλος οι της Γ’ Ηλικίας..
Όσο προσβλητικό κι αν είναι αυτό –υπάρχουν κι εξαιρέσεις του κανόνα- πρέπει να εφαρμόζεται… Και ο Δεσπότης, αν ρωτηθεί, μπορεί να τα μασήσει… όμως, κατά βάθος, κι αυτός πιστεύει, ότι έτσι πρέπει να γίνεται… Και μη φέρνουμε και τους Κληρικούς κάθε φορά σε δύσκολη θέση… Ο καθένας μας να ξέρει τη σειρά του και να μη γίνεται πρόξενος αηδίας και κινδύνου…
(61)