Τα τρία εγγόνια μου, ηλικίας 5, 7 και 10 ετών, είχαν στρωθεί, καταγής, και χάζευαν την παράσταση Καραγκιόζη της τηλεόρασης… Κάθε τόσο ξεσπούσαν σε χάχανα… ενώ, ο Τζίμης -ο τρίτος εγγονός…- στο διάλειμμα της παράστασης, μου απευθύνθηκε λέγοντας
– Γιαγιά, θέλω, όταν μεγαλώσω, να μάθω να παίζω Καραγκιόζη. Είναι δύσκολο να παίζεις Καραγκιόζη;
– Όχι, παιδί μου, δεν είναι δύσκολο· όμως, πρέπει να μάθεις να ζωγραφίζεις τις φιγούρες, να τις κόβεις, να…
Η παράσταση συνεχίστηκε… και ήταν μια παράσταση Καραγκιόζη, σύγχρονη…, με τα Μνημόνια στο λεξιλόγιο… αλλά και τον Καραγκιόζη να πεινάει, συνεχώς, και να μην έχει ούτ’ ένα ευρώ να θρέψει τη γυναίκα του, την Αγλαΐα, και τα τρία κολλητήρια του…· να ζητάει χρήματα, από τον Χατζιαβάτη…
Είναι αλήθεια, πως, ο Καραγκιόζης, μέχρι το 1980, περίπου -ίσως και νωρίτερα…- είχε πέραση στον νου και στις καρδιές των Ελλήνων… ένεκα φτώχειας… αφού, μια ζωή, ο καημένος, ο Καραγκιοζάκος, κυνηγούσε τον επιούσιο… πάντα, με πονηριές, εξ’ ανάγκης… Όμως, από τη 10ετία του ’70, και μέχρι τα πρόθυρα του 2010, που, ό,τι έπιανες στο χέρι σου «γινόταν χρυσός», και ο Καραγκιόζης πέρασε στον «Μουσειακό χαρακτήρα»… Αν ήταν δυνατόν, όταν ο Έλληνας έτρωγε, όχι σαν βασιλιάς, αλλ’ ανώτερα από τον βασιλιά…, αν ήταν δυνατόν να τον απασχολεί και να διασκεδάζει με τον πεινάλα, συμπαθή, Καραγκιοζάκο…!
Όμως, να, που ξαναγυρίσανε τα χρόνια… Ποιος το περίμενε, πως, ο Έλληνας θα ψάχνει στους ντενεκέδες σκουπιδιών για να ‘βρει, να φάει, να… και ότι, μαζί μ’ αυτόν, και ο Καραγκιόζης, εκ νέου, και χωρίς να παρεξηγείται…
Δεν υπάρχει αμφιβολία… ότι, ο Καραγκιόζης, δεν έχει Τούρκικη προέλευση… Και μόνο η ονομασία, Καραγκιόζης=μαυρομάτης, γύφτος… τα λέει όλα… Στην Ελλάδα έρχεται μετεπαναστατικά… αν και, ο Πούκεβιλ, αναφέρει, πως στο Σαράι του Πασά, στην Τριπολιτσά, μαζί με τους γελωτοποιούς, μουσικάντηδες, χορευτές… ήτανε και Καραγκιοζοπαίχτες! Άρα, στην Τριπολιτσά, παιζόταν Καραγκιόζης το 1800! Παιζόταν Καραγκιόζης, που, παρακολουθούσε ο Πασάς με τους Αξιωματούχους του… αλλά και κάποιους Έλληνες, επιφανείς της πόλης… βλέπε Κουγιάς…»!
Θέαμα, λοιπόν, καθόλα τουρκικό, που, όμως, ερχόμενο στην Ελλάδα, μετεπαναστατικά, αναπλάστηκε σε Ελληνικό… Από τη μια το πολυτελές (δεξιά) τούρκικο σαράι… 3πατο ή 4πατο, συνήθως, και αριστερά, η φτωχική καλύβα (παράγκα) του Καραγκιόζη…, με την καμινάδα, έτοιμη να γκρεμιστεί…!
Όπως είπαμε, διαρκώς πεινάει ο Καραγκιόζης… ενώ είναι και βρομιάρης, κλέφτης, πονηρός… Όταν μπορεί δίνει ξύλο π.χ. στον Χατζατζάρη… ενώ τις τρώει από το Βεληγκέκα (εξουσία) και φωνάζει, κάθε φορά, τον μπάρμπα του, τον Γιώργο, για να τον γλιτώσει…
Πήρα αφορμή και γράφω τούτο το κείμενο… από κάτι παιδαρέλια 20-30 χρονών, που, ξεκίνησαν να γίνουν Καραγκιοζοπαίχτες… Είναι άσσοι στο σχεδίασμα και στην κατασκευή των φιγουρών, γενικά, όμως, υστερούν στη «φωνή του Καραγκιόζη»! έχουν δηλ. μια λεπτεπίλεπτη φωνή… που κάνει «για σαλόνια» ενώ, η φωνή του Καραγκιόζη είναι τραχιά, χοντρή, γρατσουνάει, έχει βραχνάδα… αφού, ο άνθρωπος ζει σε καλύβα που πάντα έχει κρύο, ντελαλάει στους δρόμους με κρύα και χιόνια, κινείται στα βουνά και στα λαγκάδια…. δεν μπορεί, επομένως να ‘χει φωνή τενόρου! Γι’ αυτό, μπράβο στα παιδιά… όμως ας μπασάρουν και ας αγριέψουν τη φωνή τους α λα Θανάση Σπυρόπουλου που μια ντουζίνα χρόνια, στην Τρίπολη, ήταν ανεπανάληπτος!
(78)