Λίγο πιο πέρα από την κεντρική πλατεία της Μεγαλόπολης, στο δρόμο προς Ανδρίτσαινα, υπάρχει μια ταμπέλα που γράφει: «Προς Ιερή Κορυφή των Αρκάδων». Αξίζει να πάρεις το δρόμο που δείχνει, γιατί θα σε οδηγήσει σε μέρη μυθικά και τοπία ειδυλλιακά.
Αφήνοντας πίσω σου τα σημάδια του σύγχρονου πολιτισμού που είναι το λιγνιτωρυχείο και οι ατμοηλεκτρικοί σταθμοί της ΔΕΗ μπαίνεις σε μέρη μαγευτικά όπου είχε το άντρο του ο τραγοπόδαρος Παν και οι νύμφες έβγαιναν σεργιάνι τις φεγγαρόλουστες βραδιές.
Μετά τις Κάτω Καρυές η βλάστηση πυκνώνει και τα φυλλώματα των αιωνόβιων βελανιδιών που στέκονται επιβλητικά δεξιά και αριστερά του δρόμου κρύβουν τον ουρανό.
Παντού αναβλύζουν γάργαρα νερά και τα γραφικά πετρογέφυρα διευκολύνουν το πέρασμα πάνω από τους χειμάρρους. Εδώ ξεφεύγεις από τη βάναυση καθημερινότητα. Οι ευωδιές και οι ήχοι της φύσης διώχνουν το άγχος και τα προβλήματα της σκληρής ζωής. Ξεχνάς με μιας μίση και κακίες.
Συνεχίζοντας το ανέβασμα προς το Λύκαιο φτάνεις στο κατάφυτο από καστανιές Καστανοχώρι, με τις κρυστάλλινες πηγές και την απέραντη θέα. Εντύπωση προκαλούν τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια του, που τα περισσότερα είναι ανακαινισμένα. Στη μεγάλη ευθεία μετά το χωριό το υψόμετρο ανεβαίνει απότομα και σαν κοιτάξεις προς τα δεξιά αισθάνεσαι ίλιγγο. Τα δύο εργοστάσια της ΔΕΗ φαίνονται σαν κουτάκια που βγάζουν καπνούς και τα σπίτια της Μεγαλόπολης φαντάζουν σαν μικρές κουκίδες.
Απέναντι δεσπόζει επιβλητικός ο βράχος του Κουρουνιού με το μικρό εκκλησάκι στην κορυφή του. Παντού κυριαρχεί το άπλετο φως του ήλιου που μαρτυρά και το όνομα του βουνού, και το έντονο πράσινο των πουρναριών που στεφανώνουν τους απότομους βράχους. Καταλαβαίνεις πως μόνο ένα τέτοιο μέρος ήταν κατάλληλο για τη λατρεία του θεού των κεραυνών του βλοσυρού Δία. Μετά από μια μεγάλη στροφή βλέπεις το ιστορικό χωριό, τις Άνω Καρυές, με τους φιλόξενους και καλοκάγαθους κατοίκους, όπου δεν πάτησε Τούρκου πόδι.
Οι εναπομείναντες κτηνοτρόφοι βρίσκουν τα κοπάδια τους στις λάκκες του Λυκαίου, τις κατάφυτες από καρυδιές, καστανιές και βελανιδιές. Αιώνιοι φύλακες των διασπορών αρχαίων συντριμμιών, έχουν ξεχάσει προ καιρού την ηλικία τους. Πάντα μιλούν με θαυμασμό για τις τεράστιες σμιλεμένες πέτρες, τις τοποθετημένες με απίστευτη ακρίβεια. Γιόκα μου τούτα δεν είναι έργα ανθρώπων, αλλά γιγάντων. Αυτοί ήσαν τόσο χεροδύναμοι που αντάλλασσαν σφυριά με τους τεχνίτες που έφτιαχναν τον Επικούριο Απόλλωνα στο Κοτύλιο, πετώντας τα στον αέρα από τη μια κορυφή στην άλλη. Ποτέ δεν λένε ψέματα, δεν αθετούν το λόγο τους και είναι απίστευτα δίκαιο λες και μια αόρατη δύναμη που πλανιέται πάνω από τα αρχαία απομεινάρια και τα κοφτερά βράχια τούς το επιβάλλει. Λες και φοβούνται την οργή των κεραυνών.
Στρίβοντας αριστερά πριν τις Άνω Καρυές, φτάνεις στο αρχαίο στάδιο με τον ιππόδρομο όπου τελούνταν οι αθλητικοί αγώνες της αρχαιότητας, τα περίφημα «Λύκαια», προς τιμή του Λύκαιου Δία. Εντυπωσιακά είναι τα ερείπια του ξενώνα με τις γιγάντιες πέτρες στην αρχή του ιπποδρόμου και οι μεγάλες σκαλιστές λεκάνες.
Τη σημερινή σύγχρονη εποχή γίνονται τα «Λύκαια» κάθε τέσσερα χρόνια και περιλαμβάνουν και ιππικούς αγώνες.
Ο στενός χωματόδρομος πάνω από το αρχαίο στάδιο οδηγεί στην κορυφή του Αη-Λια που έχει υψόμετρο 1.350 μέτρα. Έχει σχήμα στρογγυλό και μοιάζει με αρχαίο τύμβο. Οι θρύλοι λένε πως έχει γίνει από ανθρώπινα χέρια και από τις στάχτες και τα κόκκαλα απομεινάρια των θυσιών που γίνονται για τη λατρεία του Δία. Στο κέντρο της υπάρχουν τα ίχνη του βωμού για τις θυσίες μπροστά από τον οποίο υπήρχαν δύο κίονες με χρυσούς αετούς. Κάποιοι μιλάνε και για ανθρωποθυσίες που γίνονταν στην Ιερή Κορυφή.
Απέναντι από τον Αη-Λια δεσπόζει επιβλητική η κορυφή Στεφάνι ή Κομμένος Βράχος ή Κάκκαρα με απότομα βράχια που έχει υψόμετρο 1.430 μέτρα. Πάνω από έναν κάθετο βράχο ύψους 300 μέτρων υπάρχει μια σπηλιά, η δρακότρυπα, όπου κατά την παράδοση γενήθηκε ο Λύκαιος Ζεύς.
Σε μια άλλη πλαγιά του Λυκαίου βρίσκεται και η Αρχαία Λυκόσουρα με το μέγαρο της Δεσποίνης, την οποία «είδε ο ήλιος πρώτη».
Στην Ιερή Κορφή νιώθεις μέσα σου ολοζώντανη την αγωνιώδη αναζήτηση των αρχαίων προγόνων μας για εκείνη την άγνωστη δύναμη που διαφεντεύει το σύμπαν, τον ήλιο, τα αστέρια του ουρανού, που προσπάθησαν να την εξομοιώσουν με ανθρωπόμορφες θεότητες. Υποκλίνεσαι μπροστά στην απαράμιλλη πίστη τους προς τα αγνά ιδανικά, την ευγενή άμιλλα, τον γνήσιο αθλητισμό. Σκλαβώνεσαι από τη φιλοξενία την ευγένεια και την καλοσύνη των ορεσείβιων κατοίκων. Μένεις έκθαμβος από τις ομορφιές της φύσης. Αξίζει τον κόπο να την επισκεφτείς γιατί επιστρέφοντας θα αισθανθείς πιο πλούσιος ψυχικά. Θα είσαι πιο δυνατός στον καθημερινό σκληρό αγώνα της επιβίωσης. Συνάμα θα λυπηθείς για την εικόνα εγκατάλειψης που αντίκρισες με μόνο σημάδι διαφήμισης και αξιοποίησης εκείνη τη σκουριασμένη ταμπέλα στο αρχαίο στάδιο με τον σκαλιστό θεό Παν να τραγουδά το σουραύλι του ατενίζοντας το άπειρο.
Π.Ν.Κ.
Από τον “Ν. Ορίζοντα”
(663)