Κύριε Νίκο
Στο περίπτερο, πριν την “Αελώ” ήταν η στάση λεωφορείου για τα χωριά της Μαντινείας και Γορτυνίας. Τη Δευτέρα το πρωί ο εισπράκτορας ξεφόρτωνε και δεν τελείωνε, με τα ταγάρια των κοριτσιών κυρίως, γιατί πηγαίναμε στο Θηλέων και είχαμε νοικιάσει τα χαμόσπιτα όλα της περιοχής. Τι είχαν τα ταγάρια; Ένα καρβέλι ψωμί, χιλοπίτες, τραχανά, φασόλια ξερά, ένα κομμάτι τυρί και πιθανόν λίγο κοτόπουλο, λάδι και καρύδια. Μ’ αυτά περνούσαμε την εβδομάδα. Ξέχασα τ’ αυγά που ερχόντουσαν σπασμένα.
Μιλάμε για παιδιά 12 χρόνων έως 18. Πώς περνούσαμε Θεέ μου… Να σχολάμε και να μην μας περιμένει κανείς. Τι να μαγειρέψουμε, πώς να το μαγειρέψουμε; Όλα βραστά. Ζήσαμε, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε και μάθαμε να εκτιμάμε αυτά που αποκτήσαμε. Ευτυχώς, τα παιδιά μας δεν μεγάλωσαν έτσι. Δεν ξέρω αν θα άντεχαν. Ίσως είμαστε υπερπροστατευτικοί γονείς, αλλά βλέπω κάποιους που δοκίμασαν να σκληραγωγήσουν τα παιδιά τους και είχαν αντίθετα αποτελέσματα. Σήμερα, τα παιδιά μας κλαίνε στην αγκαλιά μας όταν έχουν μια ερωτική απογοήτευση. Εμείς πού κλαίγαμε; Ποιος μας άκουγε; Ποιος μας συμβούλευε;
Πολλοί από εμάς έχουμε ρωτήσει τους δικούς μας και η απάντηση που παίρνουμε είναι ότι «έτσι ήταν ο κόσμος τότε, έτσι ήταν οι γονείς, δεν ξέραμε καλύτερα». Εμείς που ξέρουμε, ας σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας και ας τα καθοδηγήσουμε να πάρουν τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον τους.
Στο Ημερολόγιό σας, που δημοσιεύατε, η Έλσα θα μπορούσε να ήταν μαζί με τον Κώστα αν μπορούσε να εμπιστευθεί τη μητέρα της. Αν τη βοηθούσαν στη σχέση της με τον Κώστα που ήταν φτωχός και αυτοί πλούσιοι όλα θα ήταν διαφορετικά.
Πόσοι νέοι δεν κατάφεραν να φτιάξουν τη ζωή τους με αυτούς που αγάπησαν…
Με αγάπη για τα παιδιά
Κλαίρη
(132)