Το Θέατρο του Αγιώργη, αυτές τις μέρες, όπως και κάθε χρόνο βέβαια, φιλοξενεί τις μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις των Χορευτικών Συλλόγων της πόλης μας. Κάθε σύλλογος, παρουσιάζει τη δουλειά που έγινε κατά την χορευτική – εκπαιδευτική χρονιά, και τα χορευτικά τμήματα κάθε συλλόγου, τα παιδικά, τα εφηβικά και των ενηλίκων δείχνουν στο κοινό την πρόοδό τους. Γενικά όλες οι εκδηλώσεις των Συλλόγων είναι καλές και πολύς κόσμος πηγαίνει για να δει τα παιδιά του, φίλους ή συγγενείς να χορεύουν.

Χθες βρεθήκαμε στο θέατρο του Αγιώργη για την παράσταση “ΔΕΚΑ” της Λαογραφικής Εστίας Τρίπολης. Ο κόσμος πολύς, το θέατρο γεμάτο ασφυκτικά και πολλοί όρθιοι. Δύσκολα μετακινείσαι όταν το θέατρο είναι γεμάτο, αφού του λείπει και μια κεντρική σκάλα στη μέση των κερκίδων για τη διευκόλυνση του κοινού και για όσους εργάζονται. Όπως επίσης λείπουν και τουαλέτες για το κοινό αλλά και για τους συντελεστές των παραστάσεων.

Προσέξτε παραπάνω γράψαμε για “παράσταση” της Λαογραφικής Εστίας Τρίπολης και όχι “χορευτική εκδήλωση”…..

Σε τι διαφέρει μια εκδήλωση απο μια παράσταση και τι είναι τελικά αυτό που κάνει μια τέτοιου είδους παράσταση επιτυχημένη;
Οι τέλειες χορογραφίες; Η Λαογραφική Εστία δεν τις είχε…..
Η πιστότητα αντιγραφής των φορεσιών και η ομοιομορφία του κύκλου των χορευτών;…δεν  το είδαμε αυτό χτες.
Οι εντυπωσιακές φιγούρες των πρωτοχορευτών; ούτε αυτό το είδαμε….
Μήπως οι συντονισμένες είσοδοι και έξοδοι των χορευτικών ομάδων στην ορχήστρα του θεάτρου και το αψεγάδιαστο βήμα;… χθες δεν υπήρχε αυτό…

Είδαμε όμως ορθάνοιχτα τα μάτια του κοινού, ακούσαμε το χειροκρότημα και τα επιφωνήματα θαυμασμού και έκπληξης όταν οι σκηνές διαδέχοταν η μια την άλλη.

Είδαμε την προσήλωση του κόσμου όταν παρακολουθούσε τα βίντεο που σε μετέφεραν από σκηνή σε σκηνή χωρίς να αφήνουν κενό.

Ζηλέψαμε τα νιάτα, τα αυθόρμητα γέλια, την ξενοιασιά της παρέας που έσβησε την τούρτα των δέκατων γενεθλίων της Λαογραφικής Εστίας Τρίπολης επι σκηνής, (εξ ου και ο τίτλος της παράστασης) καταγράφοντας με σέλφι τη στιγμή.

Μεταφερθήκαμε στην ατμόσφαιρα της ταβέρνας όταν στήθηκε το πάλκο στη σκηνή και σηκώθηκαν τα ποτήρια για να χαιρετίσουν…

Νοιώσαμε να θέλουμε να χορέψουμε … να πεταχτούμε στη μέση του νησιώτικου πανηγυριού, να πιαστούμε στον κύκλο, να χαρούμε μαζί με τους πανηγυριστές.

Προβληματιστήκαμε όταν μια ομάδα παιδιών παίζοντας ένα αθώο παιχνίδι μας έβαλαν το ερώτημα αν ο χρόνος…. πετάει ή όταν μπήκαμε στο δίλημμα να διαλέξουμε ανάμεσα στην διαρκή αθωότητα και την πραγματικότητα της ζωής…

Συγκινηθήκαμε με το γράμμα προς τον ξενιτεμένο, τόσο απλό και άμεσο, και με την ιδιαίτερη παρουσίαση των στιγμών μιας δεκαετούς ζωής…

Είδαμε να περνούν από τη σκηνή βάρκες , φεγγάρια, κορνίζες φωτογραφιών, ένας διάδρομος γυμναστικής, καροτσάκια με βρέφη, νιόγραμπροι και μελλόνυμφοι, μικροί και μεγάλοι σε μια τέλεια ροή και  απόλυτα κατανοητή.

Τελικά αυτό είναι το μυστικό μια επιτυχημένης παράστασης, το συναίσθημα που σου προκαλεί και που σε συνοδεύει για αρκετό καιρό, απασχολώντας τη σκέψη σου και αναζητώντας τις απαντήσεις.

Και σε αυτό η Λαογραφική Εστία Τρίπολης συνεχώς βελτιούμενη και βάζοντας κάθε φορά τον πήχη ψηλότερα,  έχει καταφέρει κάθε χρόνο να παίρνει τον καλύτερο βαθμό…. Φέτος δε πήρε “ΔΕΚΑ με τόνο”

Κλείνοντας αυτή την μικρή κριτική, θέλω να πω πως τέτοιου είδους παραστάσεις, τόσο υψηλών προδιαγραφών, μπορούν να εκπροσωπήσουν επάξια την πολιτιστική δημιουργία της πόλης μας, σε φεστιβάλ και άλλες πολιτιστικές διοργανώσεις, αρκεί να τύχουν της υποστήριξης των αρχών τόσο της πόλης όσο και της περιφέρειας…..
Ας έχουν το νου τους όσοι κρατούν τις τύχες του πολιτισμού μας….

 

 

 

(514)